به گزارش ایسنا، دقت کرده‌اید با هر عطسه‌ای در اتوبوس و مکان‌های جمعی حواس خود را جمع می‌کنیم که مبادا مبتلای ویروس کرونا نشویم، اما دریغ از اینکه به‌یاد نفس‌تنگی‌های بی‌امان جانبازان شیمیایی باشیم.

ما همان‌هایی هستیم که نمی‌توانیم در گرمای تابستان تنگی نفس زیر ماسک را تحمل کنیم، اما این عزیزان سال‌ها، ساعت‌ها و ثانیه‌ها با این دردهای جانکاه در حال زندگی بوده و چه بسا آن را برای خود عبادت می‌دانند.

به این بهانه و همزمان با آغاز هفته دفاع مقدس با یکی از جانبازان هم‌استانی هم‌صحبت شدیم.

خدایار نصیری، جانباز ۷۰ درصد شیمیایی و اعصاب و روان جنگ تحمیلی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: سال ۶۱ و در حالی که ۱۵ ساله بودم به استان کردستان اعزام شدم، آن منطقه بیشتر درگیری با کمون و دموکرات اتفاق می‌افتاد و عملیاتی صورت نمی‌گرفت، به مدت سه الی چهار ماه در آن استان بودیم و در سال ۶۲ در عملیات خیبر در جنوب خوزستان شرکت کردیم.

وی گفت: پس از آشنایی با منطقه یعنی جزیره مجنون به فرماندهی شهید سهراب نوروزی به خط مقدم رفته و به مدت شش روز در معرض پاتک نیروهای عراقی قرار گرفتیم، با تحمل مقاومت خوشبختانه نیروهای عراقی عقب‌نشینی کرده و افراد تازه‌نفس جایگزین ما شده و ما به عقب برگشتیم، فردای آن روز و در حالی که منتظر رسیدن هلی‌کوپتر بودیم، توسط نیروهای عراقی شناسایی و در تاریخ ۱۹ اسفند سال ۶۲ و در عملیات خیبر به همراه ۱۷ نفر از رزمندگان دیگر دچار مجروحیت شیمیایی سخت شدیم و فرمانده شهید سهراب نوروزی در آن عملیات به فیض شهادت نائل آمد.

این رزمنده دوران دفاع مقدس ادامه داد: جا دارد یادی از شهید نوروزی و خصایص اخلاقی ایشان کنم، اخلاص و مردانگی جزء بارزترین ویژگی‌های این فرمانده شهید بود، فردی که با اصرار، نیروهای خود را به پشت سنگر و در تیررس دشمن راهی نمی‌کرد، در عین حال خود بسیار فعال بوده و از حق نیروهای خود کوتاه نمی‌آمد. 

نصیری که صحبت کردن برایش کمی سخت است و تنگی نفس گاه و بیگاه مانع ادا کردن کلماتش می‌شود در ادامه از مشکلات جسمانی خود سخن گفت و بیان کرد: از آن زمان تاکنون از ناحیه ریه و اعصاب دچار مشکل هستم، از این ۷۰ درصد جانبازی، ۳۰ درصد مشکل اعصاب داشته و مابقی شیمیایی است، چندبار می‌خواستم پیوند ریه شوم اما به دلیل شرایط سخت نگهداشت پس از پیوند و مصرف مداوم دارو از انجام این عمل صرف نظر کردم، در حال حاضر نیز داروهای مورد نیاز کمیاب شده است، البته مقداری نیز به دلیل بی‌توجهی به نیازهای جانبازان است، تامین هزینه برخی داروها با بیمه است اما هزینه بسیاری را باید خود پرداخت کنیم.

وی با اشاره به ماندن دائم خود در منزل تصریح کرد: تا پیش از آغاز کرونا و پس از شیوع این ویروس تقریبا همواره در منزل هستم، بدون دستگاه اکسیژن نمی‌توانم زندگی کنم دستگاه با برق کار می‌کند و اگر قطعی برق رخ دهد مجبور هستم با کمک دستگاه اکسیژن کوچک نیاز خود را رفع کنم.

این جانباز با گلایه از برخی نامهربانی‌ها، بیان کرد: من به مدت یک سال در جنگ حضور داشتم اما صافی و صداقت آن زمان هنوز در خاطرم مانده است، در مجموع مردم به یاد هم بودند، همسایه‌ها از یکدیگر خبر داشتند اما این روزها حتی تحمل حضور همدیگر را ندارند، اگر آن روزها همفکری نداشتیم قطعا پیروزی نصیبمان نمی‌شد و در کنار این مسائل مسئولان نیز دلسوزانه‌تر کار می‌کردند.

انتهای پیام