به گزارش ایسنا و به نقل از فیوچریزم، تلاش انسان برای تبدیل شدن به یک گونه بین سیاره‌ای صرفاً به این دلیل نیست که ما بیش از حد فیلم‌های «جنگ ستارگان» را تماشا کرده‌ایم.

در طول یک قرن اخیر یا فراتر از آن، ما سیاره خود را تحت فشار فزاینده‌ای قرار داده‌ایم. فضا و منابع محدودی وجود دارد و حتی اگر ما برای جلوگیری از تبدیل شدن زمین به یک محل دفن زباله غول‌پیکر فعالیت‌های زیست محیطی انجام دهیم، رشد جمعیت هیچ نشانه‌ای از توقف نشان نمی‌دهد. برخی بر این باورند که اسکان در سیارات دیگر و در نتیجه، از نظر تئوری کاهش فشار فزاینده بر منابع زمین حتی غنی‌ترین آنها، تنها راه برای حفظ گونه ما است.

همانطور که گفته شد، انسان‌ها به دلیل وجود این منابع توانسته‌اند روی زمین رشد کنند و این موضوع استعمار سایر سیارات را بسیار چالش‌برانگیز می‌کند. البته با فرض اینکه بتوانیم راهی برای انتقال گروه‌های بزرگی از مردم به جهان‌های جدید پیدا کنیم.

خوشبختانه، پل اسمیت(Paul Smith)، مهندس عمران دانشگاه بریستول، برنامه‌ای دارد: او می‌خواهد یک جنگل زمینی را در یک حباب روی سطح مریخ به طور طبیعی بسازد.

اسمیت در مقاله‌ای که به تازگی در مجله "International Journal of Astrobiology" منتشر شده، می‌نویسد: اگر رشد جمعیت انسان کنترل نشود، مناطق طبیعی باید قربانی شوند. یک جایگزین، ایجاد زیستگاه بیشتر و تغییر شکل مریخ است.

واضح است که مریخ سیاره‌ای بسیار متفاوت با زمین است. این سیاره سردتر و خشک‌تر بوده و جو بسیار متفاوتی با زمین دارد. اما اعتقاد بر این است که مریخ دارای مخازن بزرگی از یخ در زیر سطح خود است. با این فرض که انسان‌ها بتوانند به آن مخازن دسترسی پیدا کنند و از آنها استفاده کنند، چالش‌های ذکر شده را می‌توان با ایجاد یک محفظه کنترل شده با جو کاهش داد. یا طور دیگر بگوییم با یک حباب.

خاک مریخ غنی از برخی از عناصر مورد نیاز برای کشاورزی زمینی، به ویژه فسفر است. البته شایان ذکر است که در مورد برخی ریزمغذی‌های ضروری و همچنین میکروبیوت‌های غنی کننده خاک و موجودات مهمی مانند کرم‌های خاکی کمبود وجود دارد.

نکته حائز اهمیت این است که اسمیت نمی‌گوید که انسان‌ها باید تمام سطح مریخ را به شکل زمین در آورند. در عوض، حباب‌ها که او تصور می‌کند مدل‌های مشابه جنگل‌های زمینی هستند می‌توانند به طور موثر به عنوان واحه عمل کنند و هم از نظر عاطفی و هم عملی برای زمینی‌ها مزایایی داشته باشند.

اسمیت می‌نویسد: این(حباب) به عنوان یک ذخیره‌گاه طبیعی فرازمینی(ETNR)، پناهگاه روانی و باغ گیاه شناسی مفید عمل می‌کند.

سطوح فوق‌العاده بالای تابش در مریخ احتمالاً بزرگ‌ترین مشکل در نقشه اسمیت است. این سوال وجود دارد که چگونه میدان مغناطیسی متفاوت همسایه سرخ غبارآلود ما ممکن است بر روی پوشش گیاهی در حال رشد تاثیر بگذارد.

اما مطمئناً، طبیعی است که سؤالاتی از این دست با گسترش قلمرو بین سیاره‌ای ما پیش بیاید و اگر انسان‌ها روزی به ماه بازگردند و به مریخ و فراتر از آن بروند، بسیاری از موارد دیگر این‌ چنینی نیز در راه خواهد بود و صرف نظر امکان‌پذیر بودن پیشنهاد اسمیت، پیامی که از مقاله او منتقل می‌شود امیدوارکننده است و آن پیام این است که ما در کاوش جهان‌های جدید و حتی سکونت در آن‌ها، می‌توانیم جهانی را که در حال حاضر داریم، حفظ کنیم.

اسمیت می‌نویسد: از یک دیدگاه زیست محور، رهبران جهان باید نگران آینده زندگی در کیهان و نقش بشر در حفاظت و ترویج آن باشند. در سیاره‌ای با قابلیت سکونت محدود، این وظیفه مهمی است. بقای حیات، در هر شکلی، اولویت نهایی زیست محوری است.

انتهای پیام