حجت الاسلام محمدحسین نستوهی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: حضرت عباس(ع) به وفاداری معروف بود و ناگفته نماند که شجاعت و فصاحت حضرت ام البنین(س)، مادر گرامی حضرت عباس(ع) بسترساز مهم برای ولایت پذیری کامل حضرت عباس(ع) بوده است.

وی در خصوص رابطه برادری میان امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) نیز افزود: ما وقتی رابطه این دو بزرگوار را از زمان کودکی و نوجوانی بررسی می‌کنیم، می‌بینیم که یک رابطه‌ای قوی تر از رابطه‌ی عادی برادری و خانوادگی بین آن‌ها وجود دارد. به عبارت دیگر حضرت عباس(ع) از همان کودکی و نوجوانی به صورت کامل ذوب و غرق در ولایت امام زمان خود بود و می‌دانست برای چه کار بزرگی آماده می‌شود.

وی در خصوص این‌که آیا حضرت عباس تا لحظه شهادت، امام حسین(ع) را برادر خطاب می‌کرد یا نه، گفت: این‌ باور مشهور که «حضرت عباس(ع) تنها در لحظه شهادت، امام حسین(ع) را برادر مخاطب قرار داده ولی قبل از آن، تنها ایشان را با عباراتی مانند مولای و سیدی خطاب می‌کردند» نه تنها منشا روایی و تاریخی معتبری ندارد، بلکه در نقلی معتبر آمده است که ایشان در گفت‌وگوی خود با امام حسین(ع) در عصر تاسوعا از خطاب «یا اخی» و یا همان «برادرم» استفاده کردند.

نستوهی افزود: سیدالشهدا (ع) در زمان شهادت حضرت عباس(ع)، خود را به پیکر بی دست برادر رساند و چون وی را دید که به شهادت رسیده است، فرمود: «الان انکسر ظهری و قلت حیلتی؛ اکنون کمرم شکست و راه چاره بر من بسته شد.»

وی در خصوص فلسفه حضور و شهادت حضرت عباس(ع) در صحنه کربلا، اظهار کرد: حضور حضرت عباس(ع) در کربلا اتمام حجت با همه عالم بود که یک فرد غیرمعصوم هم می‌تواند به درجات بالا برسد. یکی از دلایل اصلی که حضرت عباس با این‌که امان نامه داشت اما میدان را خالی نکرد، این بود که حتی ذره‌ای به حقانیت امام(ع) و راه ایشان در دلش شک نکرد. درس بزرگی که حضرت عباس(ع) به ما داد، همان داشتن بصیرت و نداشتن ترس از دشمن در صورت داشتن اعتقاد به امام زمان خود است.

وی ادامه داد: امام صادق (ع) می‌فرمایند: «عموی گرانقدرم، عباس(ع)، انسانی هوشمند و ژرف‌نگر و آراسته به ایمانی آگاهانه و استوار و عمیق بود؛ به همراه حسین(ع) دلیرانه مبارزه کرد و در آزمون سخت زندگی، با به جان خریدن رنج‌ها و گرفتاری‌های بسیار در راه خدا، سرفراز و سربلند سر برآورد و پس از جهادی سترگ و شجاعانه، جان خود را در راه خدا هدیه کرد.»

دبیر ستاد احیاء امر به معروف و نهی از منکر آذربایجان‌ شرقی در ادامه در خصوص القاب حضرت عباس(ع) نیز تشریح کرد: لقب «باب الحوائج» به معنی درگاه حاجات است که سه نفر از معصومان شامل امام موسی کاظم(ع)، حضرت عباس(ع) و حضرت علی اصغر(ع) این لقب را دارند. حضرت ابوالفضل (ع) در دوران حیات مبارک خود مانند پدر بزرگوارشان به گره‌گشایی در کار دیگران و رفع مشکلات و حوائج مردم اهتمام داشته و به همین علت این لقب را به ایشان داده‌اند.

وی افزود: حضرت عباس(ع) هم جمال نورانی و زیبایی داشتند و هم به دلیل این‌که از کودکی زیرنظر امام حسن(ع) و امام حسین(ع) پرورش یافتند، به قمر بنی هاشم لقب گرفتند؛ به عبارت دیگر، نور ماه (حضرت عباس(ع)) که انعکاس یافته نور خورشید (امام حسن(ع) و امام حسین(ع)) است.

وی ادامه داد: مبارزترین و شجاع‌ترین افراد یک لشکر در هر جنگی، وظیفه علمداری را بر عهده می‌گرفتند و سقوط علم هر لشکری، شکست آن لشکر محسوب می‌شد. حضرت عباس(ع) در کربلا، علمداری لشکر اباعبدالله(ع) را بر عهده داشتند، به همین خاطر نیز لقب «حامل اللوا» نیز به ایشان اطلاق داده می‌شود.

انتهای پیام