کسری بختیاریان در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص کلیشه‌ای شدن ترانه‌ها در مارکت امروز موسیقی اظهار کرد: این ادعا که ترانه‌های ما به سمت کلیشه‌ای شدن رفتند را می‌پذیرم اما اجازه بدهید که در این خصوص از هم‌صنفان خود دفاع کنم. مسبب این مشکل ترانه‌سرایان، آهنگسازان و خواننده‌های ما نیستند بلکه سیاست‌گذاری فرهنگی کشور به سمت و سویی رفته که یک نوع سبک زندگی را بیشتر به رسمیت نمی‌شناسد و آن چیزی است که تبلیغ می‌شود، بنابراین برای هنرمندانی که می‌خواهند در داخل کشور فعالیت کنند و علاقه‌مند به فعالیت از طریق راه‌های مجاز هستند، راهی نیست جز اینکه خود را سانسور کنند و آن چیزی را بنویسند که ناقض سبک زندگی محبوب سیستم فرهنگی مملکت نباشد.

این ترانه‌سرا خاطرنشان کرد: صنف ترانه همیشه سعی کرده از کلیشه خارج شود و تلاش کند تا ترانه متفاوت بنویسد، اما عموما اقبالی برای به اجرا رسیدن نداشته و موانع مجوزی مقابل او قرار داشته است. ای کاش نگاه دیگری به این مقوله وجود داشت و می‌توانستیم آثاری را خلق کنیم که فقط برای یک خواننده قابل استفاده باشند؛ یعنی آنقدر هویت مشخص داشته باشند که امکان ارائه آن با صداهای مختلف وجود نداشته باشد. در حال حاضر این‌گونه نیست و پس از اینکه اثری ساخته می‌شود می‌توان اثر را به خواننده‌های مختلف پیشنهاد داد. هویت شخصی در آثار همه ما از بین رفته است.

بختیاریان عنوان کرد: واضح است که بخشی از رسالت هنر اصلاح یا حداقل تلاش برای اصلاح است و مقوله‌های بسیاری در سطح اجتماع وجود دارد که باید درخصوص آن‌ها بحث شود اما با توجه به اینکه متاسفانه تمام مسائل ما در ‌کشور به نحوی به سیاست متصل می‌شود امکان زیادی برای صحبت از اجتماع وجود ندارد. این آرزوی تمام ترانه‌سراها و شاید برخی خواننده‌ها باشد که بدون نگرانی از واکنش ها بتوانند در عرصه مسائل اجتماعی اقدام به تولید آثار هنری کنند و قطعا تولید چنین آثاری می‌تواند تاثیرگذار باشد.

خواننده‌ها در جشنواره به دنبال ترانه‌سرا نمی‌گردند

وی که از سنین کم در مارکت موسیقی فعالیت کرده و با خوانندگانی مانند رستاک حلاج، سیامک عباسی، محمدرضا گلزار، فرزاد فرزین، رضا یزدانی، میلاد بابایی و حامد برادران همکاری‌های موفقی داشته و ۳ مجموعه ترانه از او به چاپ رسیده است، در خصوص برگزاری جشنواره‌های ترانه و امکان ورود به مارکت و معرفی شدن از این طریق بیان کرد: عموما خواننده‌ها در جشنواره‌ها به دنبال ترانه‌سرا نمی‌گردند. تا ۵ سال پیش که جایزه ترانه دکتر افشین یداللهی آغاز به کار کرد جشنواره‌ای تخصصی در حوزه ترانه که بتواند نگاه بخشی از افراد فعال در حوزه موسیقی را به خود جلب کند وجود نداشت. برگزاری جایزه ترانه دکتر یداللهی اتفاق خوبی بود و شاید کمی امید را در دل تمام اهالی ترانه زنده کرد و تریبونی برای دیده شدن آن‌ها شد اما سایر جشنواره‌ها اگر بخواهند با رویکرد نقد شعر به نقد ترانه بپردازند و صرفا متن را ارزیابی کنند راه به جایی نخواهند برد.

این ترانه‌سرا اضافه کرد: ترانه بدون موسیقی و نوشتن ترانه بدون درک از موسیقی نتایج فوق‌العاده‌ای نداشته و زمانی که به آثار ترانه‌سرایان موفق نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم که درک خوبی نسبت به موسیقی داشته‌اند. بنابراین اگر قرار باشد جشنواره‌ها ترانه را اثری ببینند که قرار است با موسیقی تلفیق شود و آن فاکتورها را نیز لحاظ کنند، بسیار خوب و کمک‌کننده است اما اینکه صرفا هزار اثر را از روی کاغذ بخوانیم و به این توجه کنیم که کدام آثار شعریت بیشتر و ضعف تالیف کمتری دارد و بر اساس آن انتخاب کنیم، خوشبین نیستم که به نتیجه‌ای برسد؛ به نظرم نگاه ترانه‌سراها به ترانه نوشتن باید تغییر کند و به زبان مشترکی با اهالی موسیقی برسیم.

بختیاریان ادامه داد: هر چه از سال‌های حضورم به عنوان یک ترانه‌سرای حرفه‌ای می‌گذرد، بیشتر می‌فهمم که ترانه آن‌چه روی «کاغذ» آورده می‌شود، نیست. بلکه در پایان روز ترانه‌سرایی موفق می‌شود که در تک‌تک لحظات خلق اثر به موسیقی فکر کند و برایش طراحی‌های لازم را انجام دهد.

انتهای پیام