به نقل از ویفروم، تولید و مصرف پوشاک به صورت پایدارتر می‌تواند اقتصاد جهانی را تا سال ۲۰۳۰ تقریبا ۲۰۰ میلیارد دلار تقویت کند. تولید و تجارت نساجی و پوشاک به سرعت در دو دهه گذشته گسترش یافته که ناشی از کاهش هزینه‌های تولید و افزایش مصرف بوده است.

نوآوری‌های تکنولوژیکی تولید لباس‌هایی با زمان‌های تولید کوتاهتر را امکان‌پذیر و امکان چرخش سریع خطوط تولید لباس جدید و تسهیل ظهور مدهای سریع را فراهم و این پیشرفت به تولید بیش از حد قابل توجهی کمک کرده است به این معنی که لباس‌ها اغلب فقط چند بار قبل از دور انداختن پوشیده می‌شوند.

در سطح جهانی، میانگین تعداد دفعاتی که یک لباس از اوایل دهه ۲۰۰۰ پوشیده می‌شود، ۳۶ درصد کاهش یافته است.

این روندها نگرانی‌های پایدار اجتماعی و زیست‌محیطی طولانی‌مدت مربوط به تولید نساجی و پوشاک را تقویت کرده است. پرداختن به این نگرانی‌ها با توجه به ارتباط آنها با اهداف توسعه پایدار اهمیت زیادی دارد. انجام این کار برای تلاش‌های جهانی برای کربن‌زدایی زنجیره‌های تامین و محدود کردن انتشار گازهای گلخانه‌ای در تعقیب آینده‌ای خالص، بسیار مهم است.

صنعت نساجی و پوشاک سابقه طولانی در مسائل پایداری دارد. رقابت شدید فشار نزولی بر دستمزد کارگران نساجی و پوشاک وارد کرده است که اغلب منجر به دستمزد پایین، شکاف قابل توجه دستمزد جنسیتی و مزایای محدود می‌شود.

همچنین اثرات زیست محیطی در ارتباط با تولید و دفع منسوجات و پوشاک وجود دارد. این صنایع ۴ تا ۱۰ درصد از انتشار کربن جهانی را تشکیل می‌دهند که می‌تواند تا سال ۲۰۵۰ به ۲۶ درصد افزایش یابد.

بسیاری از تولیدکنندگان فاقد گزینه‌های مناسب یا مقرون به صرفه برای وارد کردن نهاده‌ها و فرآیندهای سازگار با محیط زیست هستند همچنین موانع عملی برای بازیافت منسوجات و پوشاک مستعمل وجود دارد و تنها ۱۳ درصد از مواد مورد استفاده در زنجیره ارزش پوشاک بازیافت می‌شوند.

انتهای پیام