به گزارش ایسنا، در حالی که سازمان ملل و سازمان‌های محیط‌ زیست در تلاش هستند تا در بیانیه‌ نهایی کنفرانس، یک مهلت زمانی برای حذف تدریجی سوخت‌های فسیلی درج شود، برخی از بزرگترین منتشرکنندگان کربن از جمله چین و هند، که همچنان به زغال‌سنگ متکی هستند و تولید و استفاده از آن را افزایش داده‌اند، بعید است که با حذف تدریجی سوخت‌های فسیلی، موافقت کنند.

دودستگی جهان

جهان همچنان بر سر نقش سوخت‌های فسیلی و اینکه با چه سرعتی باید محدود شده یا حذف شوند، دچار دودستگی است.

کشور توسعه یافته متعدد و کشورهای جزیره‌ای کوچک در حال توسعه که بدترین پیامدهای تغییرات اقلیمی را چشیده‌اند، خواستار سرعت گرفتن عبور از سوخت‌های فسیلی هستند که به گفته آنها، ریشه این بحران است. این کشورها شامل فرانسه، اتریش، هلند، ایرلند، اسپانیا، کنیا، اتیوپی، تووالو و وانواتو هستند.

مدافعان محیط زیست خواستار اقدام فوری و تصویب متونی برای حذف کامل سوخت‌های فسیلی هستند، در حالی که سلطان الجابر، مدیر عامل گروه شرکت ملی نفت ابوظبی (ادنوک) و رئیس کنفرانس COP۲۸، خواستار آن شده است که جهان در خصوص اقدامات اقلیمی، متحد شود و صنعت نفت و گاز نشان دهد که می‌تواند بخشی از راه حل باشد، نه مشکلی در مسیر گذار به سوی انرژی پاک.

سلطان الجابر در کنفرانس انرژی آدیپک که ماه گذشته برگزار شد، اظهار کرده بود: این صنعت می‌تواند و باید به راهکارها کمک کند. برای مدت طولانی، صنعت نفت و گاز به عنوان بخشی از این مشکل دیده شد که اقدام کافی انجام نمی‌دهد و حتی در بعضی از موارد، مانع پیشرفت می‌شود.

ریاست الجابر در COP۲۸ هم جنجال برانگیز شده است. وی اولین مدیرعاملی است که تاکنون به عنوان رئیس کنفرانس اقلیمی سازمان ملل انتخاب شده است. الجابر همچنین مدیرعامل شرکت ملی نفت امارات عربی متحده است که سومین تولیدکننده بزرگ اوپک به شمار می‌رود.

در همین بین، ۱۳۱ شرکت که تقریبا یک تریلیون دلار درآمد سالانه جهانی دارند، از دولت‌ها خواسته‌اند تا اهداف و زمان‌بندی‌هایی را برای حذف تدریجی سوخت‌های فسیلی تعیین کنند.

در آستانه کنفرانس COP۲۸، شرکت‌هایی که ۹۸۷ میلیارد دلار درآمد سالانه جهانی هستند، از جمله  شرکت استرازنکا، ایکیا، بایر، ایبردرولا، هینیکن، دانون، اورستد، ولوو کار، سَپ و یونی لِوِر، نامه‌ای به سران کشورها نوشتند و از همه طرف‌های شرکت کننده در این کنفرانس در دبی، خواستند به دنبال برآیندی باشند که زمینه را برای تغییر و تحول سیستم انرژی جهانی، به سمت حذف کامل سوخت‌های فسیلی و نصف شدن کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در دهه جاری، فراهم می‌کند.

فعالان محیط زیست و حقوق بشر حتی در این خصوص صریح‌تر هستند. صلح سبز در آستانه این کنفرانس اعلام کرد مسئله دیگر چگونه نیست، بلکه چه زمانی است. کسانی که درباره یک سیاره قابل زیست، جدی هستند، ابزارهای لازم برای انجام اقدامات اقلیمی مورد نیاز را دارند. کنفرانس COP۲۸ باید با پایان دادن به دوران سوخت‌های فسیلی، موافقت کند.

طبق اعلام صلح سبز، راهکارها، اکنون اینجا هستند، بزرگتر و ارزان‌تر از همیشه و آماده جایگزینی سوخت‌های فسیلی و ایجاد امنیت بیشتر برای ما. اما این حرکت به اندازه کافی سریع اتفاق نمی‌افتد مگر این که دولت‌ها، نفت، زغال سنگ و گاز را از مسیر خود خارج کنند.

 اما بسیاری از دولت‌ها و صنعت سوخت‌های فسیلی، مخالفت می‌کنند.

آژانس بین‌المللی انرژی در برابر اوپک

چند روز پس از این که آژانس بین‌المللی انرژی (IEA) اعلام کرد صنعت نفت و گاز در انتخاب بین دامن زدن به تغییرات اقلیمی و تبدیل شدن به بخشی از راهکار، با لحظه‌ای حقیقت روبرو است، اوپک از این آژانس، به دلیل تحقیر صنعت و کم ‌اهمیت جلوه دادن امنیت و مقرون به صرفه بودن انرژی انتقاد کرد.

آژانس بین‌المللی انرژی هفته گذشته، گزارشی منتشر کرد که در آن آمده بود «لحظه حقیقت» برای صنعت نفت و گاز فرا رسیده است زیرا اکثر شرکت‌ها،  انرژی را از حاشیه تماشا می‌کنند و سهم تولیدکنندگان نفت و گاز از کل سرمایه گذاری جهانی در انرژی پاک، تنها یک درصد است.

هیثم الغیص، دبیرکل اوپک گفت: متاسفانه، روشی که آژانس بین‌المللی انرژی در روزهای اخیر از بسترهای شبکه اجتماعی خود برای انتقاد و دستور دادن به صنعت نفت و گاز استفاده کرده است، دستکم غیردیپلماتیک است. حقیقی که باید گفته شود، برای کسانی که مایلند آن را ببینند، ساده و واضح است. چالش‌های انرژی پیش روی ما، بسیار عظیم و پیچیده هستند و نمی‌توانند را به یک سوال دوتایی محدود شوند.

مناظره بین کمپ «نفت و گاز را در زیر زمین رها کنید» در مقابل کمپ «امنیت انرژی و مقرون به صرفه بودن»، در جبهه‌های مختلف با شرکت کنندگان مختلف در کنفرانس COP۲۸ ادامه خواهد یافت.

بر اساس گزارش اویل پرایس، اقتصاددانان و محققان بانک آی ان جی در یادداشتی نوشتند: در زمینه سوخت‌های فسیلی، ما انتظار راهنمایی‌های بیشتری را داریم. این موضوع می‌تواند پیامدهای مهمی برای طراحی مسیرهای گذار برای بخش‌ها و تک به تک شرکت‌ها داشته باشد.

انتهای پیام