دولتمند خالف، استاد موسیقی، نوازنده و خواننده تاجیک و مسلط به نواختن دوتار، قیچک و سه‌تار و استاد موسیقی محلی جنوب تاجیکستان موسوم به فلک بود.
وی بزرگترین فلک‌سرای تاجیکستان است که علم موسیقی را در مدرسه موسیقی و دانشگاه هنر تاجیکستان آموخته و به همین دلیل با موسیقی جهان آشنایی دارد. دولتمند پیشتر ترانه‌ای را با نام «پناه» در مدح امام رضا (ع) خوانده بود که در ایران مورد توجه بسیاری قرار گرفت و موجب شهرت او در ایران شد.
ایسنا به بهانه درگذشت دولتمند خالف اقدام بازنشر آخرین مصاحبه این موسیقیدان تاجیک می‌کند.
«فارسی دری از قدیم‌الایام زبان ملی ما بوده، تغییر نیافته و کمترین کلمات اقتباسی از زبان‌های دیگر به آن وارد شده و موضوع زبان برای ما بسیار جدی است.
این نوع موسیقی‌ها از یک ریشه آب خورده، بزرگ شده، رشد و گسترش یافته و البته که هم‌ریشه و هم‌زبان هستند و در یک مقام و رکن قرار دارند.
انواع موسیقی از تاجیکی، افغانی، ایرانی و ... گرفته تا ممالک شرق همچون آذربایجان و ازبکستان، هیچکدام برتری نسبت به یکدیگر ندارند. ارتباطات ایران و تاجیکستان در این حوزه قوی است، بیشتر از ۳۰ سال است که به جشن‌های دهه فجر دعوت می‌شوم، همچنین از خراسان با حاج قربان سلیمانی ارتباط داشتم که همراه با پسر و برادرش به تاجیکستان نیز می‌آمدند.
استاد موسیقی محلی در جنوب تاجیکستان نیز هستم و در حوزه انواع موسیقی کارهایی را انجام داده‌ام، حتی برای سمفونی‌ها آوازخوانی می‌کنم، اما هنگامی‌که از ژاپن بازگشتم، تصمیم گرفتم موسیقی سنتی را مجدد آغاز کنم، تا اینکه تاجیکستان به استقلال رسید و رئیس‌جمهور وقت موضوع تکیه بر فرهنگ، هنر، ادبیات و علم علما را در اولویت قرار داد و با دعوت به دوشنبه، پایتخت کشور و حمایت‌های ایشان، فعالیت‌هایم را آغاز کردم.
اگر در مقطعی از فعالیت‌ها که نیاز به حامی داری، حمایتی در کار نباشد، شاید کار را کنار بگذاری، اما با حمایت‌هایی که از من شد، فعالیت‌هایم رنگ دیگر گرفت، امروز فُلک به جهانیان شناسانده شد و این ژانر و مقام موسیقی در فهرست بین‌المللی یونسکو به ثبت رسیده و مورد قبول واقع شده است، بدین‌ترتیب امروز در خدمت مردم تاجیکستان، تمام هم‌زبانان و همسایگان هستیم.
فکر می‌کنم اگر هر روز تعدادی از افراد از کار من، ذره‌ای لذت معنوی ببرند، منت‌دار آن‌ها می‌شوم و از کارم به وجد می‌آیم. تمام شعرهای کلاسیک را به زبان فارسی می‌خوانم، خودآموزی کرده‌ام، اما این‌روزها زبان فارسی در تاجیکستان تدریس می‌شود و در مکان‌های آموزشی و برنامه دولتی جاری است.
به واسطه کارم موسیقی تمام ملت‌های دنیا را گوش می‌دهم، اما موسیقی مردمی ایران و تاجیک بسیار شبیه به هم است، در یک مجرا و شاهراه قرار دارند و چنین تصور می‌کنم که موسیقی زبان، مذهب، منطقه و ملت ندارد و داروی شفابخش معنویت انسان‌هاست.
من در جنوب تاجیکستان و در مرز افغانستان کار می‌کردم و از هنرمندان ایرانی با مرحوم محمدرضا شجریان آشنایی داشتم، او به محل زندگی و کار من در تاجیکستان آمده بود، همچنین با شهرام وزیری قطعاتی از اشعار مولانا جلال‌الدین بلخی را کار کردم. مرتضی گودرزی نیز از دوستان نزدیک من در خراسان است، همچنین دوستانی از تربت‌جام را به تاجیکستان دعوت کرده‌ام. مردم فارسی‌زبان گنجینه‌ای دارند که در هیچ‌کجا مانندش نیست.»
انتهای پیام
نظرات