به گزارش ایسنا، هنگامی که رویترز در اوایل ماه میلادی جاری گزارش کرد واردات نفت به آسیا در نیمه اول سال اندکی ‌کاهش یافته است، توجه بسیاری از معامله‌گران، بلافاصله به چین معطوف شد که بزرگترین وارد کننده نفت خام در جهان به شمار می‌رود.

در نیمه اول سال ۲۰۲۴، چین روزانه به طور متوسط ‌۱۱.۰۸ میلیون بشکه نفت وارد کرد که چندان قوی نیست. این رقم از نظر مطلق، کاملا قوی است اما به دلیل این که از رکورد ۱۱.۲۸ میلیون بشکه در روز در سال گذشته، کمتر است، یک آمار منفی تعبیر می‌شود.

یک دلیل واضح وجود دارد که چرا چین در تمام پیش‌بینی‌ها درباره میزان تقاضا برای نفت و حرکت قیمت آن، بسیار برجسته است: واردات روزانه چین به تنهایی از آنچه اتحادیه اروپا روزانه مصرف می‌کند، فراتر می‌رود. به نظر می‌رسد پیش‌بینی‌های تقاضا، فرض را بر این گذاشته اند که چین به مصرف نفت بیشتر و بیشتری ادامه خواهد داد و این کشور نقش بیش از اندازه بزرگی در روند قیمت نفت پیدا خواهد کرد.

بلومبرگ ماه میلادی جاری در گزارشی نوشت: چشم انداز قیمت نفت در نیمه دوم سال، به میزان فزاینده‌ای نامعلوم است زیرا رشد تقاضا برای نفت در چین مطابق با انتظارات معامله‌گر و تحلیلگران نبود. این گزارش به ازسرگیری کندتر از حد انتظار پالایشگاه‌ها پس از فصل تعمیرات و نگهداری، خرید کمتر توسط برخی از تامین‌کنندگان بزرگ از ابتدای ماه و احتمال کاهش ماهانه واردات اشاره کرد.

با توجه به فرآیندهای خاصی که در حال حاضر در چین در جریان است، احتمال غیرواقع گرایانه بودن انتظارات درباره بازار چین به هیچ وجه در پوشش رسانه ای دیده نمی‌شود. این حقیقت اطمینان می‌دهد که چین موقعیت خود را به عنوان بزرگترین تعیین کننده قیمت که تنها با آمریکا قابل قیاس است و اساسا مابقی دنیا را نادیده می‌گیرد، حفظ می‌کند و از پیامدهای طبیعی افزایش قیمت نفت، ذکری به میان نمی‌آورد.

میا ژنگ، تحلیلگر شرکت مشاوره انرژی FGE، به بلومبرگ گفت: افزایش قیمت نفت ممکن است به تقاضای چین برای خرید نفت لطمه بیشتری وارد کند. اگرچه ما انتظار داریم واردات خام به چین در سه ماهه سوم، حدود ۱۱ میلیون بشکه در روز باشد، اما ریسک کاهش آن در سه ماهه سوم و چهارم وجود دارد.

به عبارت دیگر، درست مانند هر واردکننده دیگر، چین به قیمت‌ها حساس است و هرچه قیمت آنها بالاتر باشد، خریداران نفتی کمتر مایل خواهند بود خریدهای خود را افزایش دهد. این یک واکنش طبیعی در بازار است و بمحض این که قیمت نفت سقوط می‌کند، خرید احتمالا ازسرگرفته می‌شود و به تقاضا پایان می‌دهد.

مشکلات اقتصادی چین

نگرانی نسبت به رشد اقتصادی چین و رشد تقاضای این کشور برای نفت امسال، استمرار داشته است. استمرار مشکلات بخش املاک این کشور که به فعالیت کمتر بخش ساخت و ساز منتهی شده است، نمونه واضحی از این رشد مایوس‌کننده و این حقیقت است که بزرگترین بازار خودروی برقی، استدلال اصلی برای تقاضا برای نفت در بلندمدت است. حتی غول نفتی دولتی سینوپک انتظار دارد رشد تقاضا برای نفت در سه سال آینده، به اوج خواهد رسید.

برای کسانی که فرض گرفته اند تقاضای چین برای نفت به مدت نامعلوم ادامه خواهد یافت این یک خبر بد است و برای کسانی که پی برده اند چیزی به اسم رشد تقاضا به مدت نامعلوم وجود دارد، این یک وضعیت عادی است و هیچ انتظارات بالایی وجود ندارد. پیک تقاضا، لزوما به معنای سقوط از صخره نیست. بلکه به سادگی به معنای بالاترین نقطه است. اگر حق با سینوپک باشد، به دلیل این که چین زودتر از موعد به این نقطه خواهد رسید، به معنای آن نیست که تقاضا پس از آن فورا سقوط خواهد کرد.

به عبارت دیگر، پتانسیل خوش بینی زیادی در بازار جهانی نفت به خصوص با کندی رشد فروش خودروهای برقی در همه مناطق بجز چین وجود دارد. اما تقاضای بیشتری برای نفت از سوی بخش پتروشیمی وجود خواهد داشت. طبق بررسی اخیر «موسسه انرژی»،  در حقیقت، ۶۰ درصد از تقاضا برای نفت در حال حاضر از سوی تولیدکنندگان پتروشیمی است که تحت تاثیر شهری شدن منطقه آسیا اقیانوسیه است.

چین همچنان نقش برجسته ای در پیش‌بینی‌های رشد تقاضا برای نفت ایفا خواهد کرد. حتی هنگامی که تقاضای این کشور برای نفت به اوج خود برسد، چین با توجه به اندازه اقتصادش، همچنان بزرگترین واردکننده نفت  خواهد بود. با این حال، شاید ایده خوبی باشد که انتظارات رشد را به سطوح واقع گرایانه‌تری آورد و اذعان کرد هیچ اقتصادی نمی‌تواند با یک نرخ ثابت رشد کند، حتی اگر تحت کنترل قوی دولت مرکزی باشد.

بر اساس گزارش اویل پرایس، از این گذشته، پیشران‌های دیگری برای رشد تقاضا وجود دارد. سایر اقتصادهای آسیایی و تقاضای آنها برای نفت هم رشد می‌کند. هند حتی اگر مصرف کننده کوچکی در قیاس با چین باشد، بزرگترین پیشران رشد تقاضا برای نفت در آینده خواهد بود. آسیا حتی اگر وارداتش به ۱۱ میلیون بشکه در روز نرسد، ‌می‌تواند برای مدتی پیشران رشد تقاضای جهانی برای نفت باشد. شاید وقت آن رسیده باشد که زوم کردن به چین برای همه مسائل مربوط به تقاضا برای نفت را متوقف کرد.

انتهای پیام