به گزارش ایسنا، ایران نوشت: عصر شنبه ویدئوهایی کوتاه در شبکه‌های اجتماعی نشان می‌داد که یک زن به صورت عریان درحال حرکت در دانشگاه و خیابان‌های آن است. گمانه‌های اولیه درباره علت این «حادثه» مطرح شد، اما تاکنون -یعنی یکشنبه و زمان تنظیم این گزارش- گزارشی رسمی از مراجع قانونی از دلایل و چرایی وقوع این «رویداد» منتشر نشده است. با این حال، مدیر روابط عمومی دانشگاه آزاد اسلامی و همسر سابق این زن که مادر دو کودک نیز است، با انتشار مطلب یا ویدئوی جداگانه در فضای مجازی، توضیحاتی درباره مشکلات روحی او بیان کردند. باید توجه داشت که به دلیل غیرعادی و خلاف عرف و هنجار بودن این رفتار، خرد سیاسی و اجتماعی حکم می‌کند کسانی که طی دو روز اخیر در تکاپو بودند تا از این اتفاق، یک برداشت اجتماعی یا هر چیز دیگری داشته باشند تا انتشار گزارش‌های دقیق روانشناختی، از قضاوت پیشدستانه خودداری کرده و البته که این داوری آنها نیز تنها می‌تواند دربرگیرنده فقط همین رویداد، در همان زمان و مرتبط با زمینه‌ها و دلایل وقوع آن در همان مکان باشد.
 
مگس‌های روی زخم
جای تأسف اما برخی واکنش‌های وقیحانه از سوی فارسی‌زبانان بیگانه بود؛ همچون زخمی که مگس‌ها را به سوی خود می‌کشاند این «حادثه» هم هیجان عجیبی در براندازان ایجاد کرد. ساعاتی پس از انتشار ویدئوها، حجم انبوهی تولید محتوا در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های خارجی فارسی زبان منتشر شد. محتواهای تولید شده سه هدف را دنبال می‌کردند؛ اول، برجسته‌سازی یک حادثه که در نقطه‌ای از تهران روی داده است، تبدیل کردن آن به مسأله اصلی و سپس جا انداختن آن به عنوان مهم‌ترین مسأله‌ای که ایرانیان این روزها درگیر آن هستند. هدف دوم، بازنشر سویه‌های قدیمی و کهنه حقوق بشری و تسری دادن این «اتفاق منفرد» به سوابق و گذشته‌های دیگر و سوم، امنیتی کردن رویدادی که هنوز دلایل و چرایی آن مشخص نیست و تسری دادن این ذهنیت امنیتی برساخته به کل جامعه. در تولید محتوا، با این سه هدف یا با این سه سویه، چند مرکز یا شبکه نقش بیشتری داشتند؛ شبکه «توانا» وابسته به وزارت خارجه امریکا، شبکه اینترنشنال که عملاً در خدمت پروپاگاندای اسرائیل است، شبکه «منوتو» که به دلیل ارتباط مالی به رژیم صهیونیستی وابسته شده و شبکه دولتی انگلیس BBC. انبوهی از کاریکاتور، متن‌های احساسی و طرح‌های مثلاً حماسی در کمتر از ۱۲ ساعت در این شبکه‌ها منتشر شد. نکته جالب این ماجرا، تماس این شبکه‌ها با مثلاً «گزارشگر ویژه حقوق بشر» است که این فرد گفت ما سرنوشت این زن را به دقت دنبال می‌کنیم!

وقتی فرشته براندازها بیدار می‌شود
در یک سال گذشته، جهان ناظر خاموش جنایت‌های فجیع و آدم‌سوزی‌های شنیع صهیونیست‌ها در غزه بود. اما لب از لب وا نکرد. فرشته حقوق بشر که مدام در کره زمین (البته غیر از کشورهای غربی) و در سرزمین‌های مختلف (غیر از اروپا و امریکا) پرسه می‌زد، کاملاً در خواب بود. آن همه خون، آن همه زن و کودک جان از کف داده و آن هم زندگی ناگهان تمام شده، هیچ توجه او را جلب نکرد. اما یکدفعه، یک «رویداد»، یک «حادثه» او را بیدار و هوشیار کرد تا به مسئولیت بشری‌اش رسیدگی کند: عریان شدن یک زن در واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد. ما درباره دلایل و چرایی رویداد تلخ شنبه گذشته چیزی نمی‌دانیم و انتظار داریم که مسئولان و سازمان‌های مسئول به دقت این دلایل را واکاوی، ریشه‌یابی و با حفظ حرمت آن زن، یافته‌ها را منتشر کنند. بالاتر از همه، اگر آنچنان که گفته شده، علت سر زدن این حرکت زشت از او، مشکلات حاد روحی و روانی بوده است، به این زن در بازگشت به اجتماع و از سر گرفتن زندگی عادی در جامعه اسلامی-ایرانی یاری برسانند. اما این را می‌دانیم که ادعای حقوق بشر، قبای گشادی است که به تن عاری از انسانیت غرب و غرب‌زده‌ها زار می‌زند. آتشی که فلسطینیان را زنده زنده در چادرهای غزه سوزاند، بال‌های فرشته حقوق بشر را هم سوزانده است. دیگر جهان پرواز او را باور نمی‌کند یا حتی زنده بودنش را. ایرانیان امروز می‌دانند که چگونه مسأله‌های اجتماعی یا سیاسی خود را حل کنند. اگر هم نمی‌دانند، باید یاد بگیرند. اما در این فرآیندهایی که بلد هستیم یا نیستیم، جایی برای مفت‌برها نخواهد بود. این مفت‌برها همیشه از رنج ایرانیان تغذیه می‌کنند و سوخت موتورهایشان از مصیبت‌ها، حادثه‌ها و دردهای ایرانیان تأمین می‌شود. آنان مسأله‌ای را حل نمی‌کنند، بلکه مسائل روزمره زندگی ایرانی‌ها، راه‌حلی برای آنهاست تا از قبال آن مزدوری کنند؛ همچون مسأله عریان شدن یک زن در آن دانشگاه.
 
یک توصیه سیاستی
براندازان یا شبکه‌هایی که از سوی وزارت خارجه امریکا یا رژیم صهیونیستی تغذیه فکری، مالی و امنیتی می‌شوند، همیشه یک هدف اصلی دارند: تبدیل «مسأله‌های اجتماعی یا سیاسی» به «بحران‌های امنیتی.» نباید در این دام افتاد. نباید پازل آنان را تکمیل کرد. در همین حادثه شنبه گذشته، بهترین راه حل، بررسی حادثه با رویکردهایی چون اجتماعی و فرهنگی و در خانه آخر، رویکرد سیاسی است. باید دلایل و علت‌ها را به درستی واکاوی کرد و اگر کاستی یا مشکلی وجود دارد، آن را علاج کرد. غیرامنیتی کردن و بیان بی لکنت مسائل، مهم‌ترین راهکار است تا برساخت‌ رسانه‌های بیمار خارج‌نشین از «حادثه»‌ها به «پرونده‌های بسته نشده» در افکار عمومی اضافه نشود.

انتهای پیام