به گزارش ایسنا، اهداف توسعه پایدار در سال ۲۰۱۵ و با هدف ایجاد صلح و رفاه برای مردم و کره زمین تعریف شدند. با این حال، موانعی مانند همه‌گیری کووید-۱۹، تغییرات اقلیمی و درگیری‌های مسلحانه، پیشرفت در این مسیر را کند کرده‌اند.

برخی اهداف، مانند اقدام برای تغییرات اقلیمی و تولید و مصرف مسئولانه، به یکدیگر کمک می‌کنند اما در تضاد با بسیاری دیگر از اهداف قرار دارند. در مقابل، کاهش فقر با بسیاری از اهداف همسو است و پیشرفت در آن می‌تواند به تحقق سایر اهداف کمک کند.

پژوهشی که توسط آلبرتو گارسیا-رودریگز از دانشگاه ملی اتونومای مکزیک و همکارانش انجام شده، این ارتباطات پیچیده را بررسی کرده است. محققان با استفاده از ابزارهای یادگیری ماشینی، داده‌های ۲۰ سال گذشته را تحلیل کرده و روند پیشرفت ۱۰۷ کشور را در ۲۳۱ شاخص مرتبط با اهداف توسعه پایدار ارزیابی کرده‌اند. نتایج اما نشان می‌دهند که هیچ کشوری تاکنون موفق به دستیابی کامل به تمامی اهداف نشده است.

روش کار این مطالعه بر مبنای تحلیل داده‌های سازمان ملل و مقایسه آن‌ها با شاخص‌هایی مانند تولید ناخالص داخلی (GDP)  بوده است.

بر اساس یافته‌ها، کشورهای مختلف بسته به شرایط جغرافیایی، فرهنگی و اقتصادی خود، در حوزه‌های متفاوتی پیشرفت کرده‌اند. به عنوان مثال، کشورهای آفریقایی و آسیایی که دارای پایین‌ترین تولید ناخالص داخلی هستند، در اهدافی مانند کاهش فقر، برابری جنسیتی و سلامت عمومی پیشرفت کمتری داشته‌اند، اما در زمینه اقدام برای تغییرات اقلیمی و تولید و مصرف مسئولانه عملکرد بهتری از خود نشان داده‌اند.

نتایج این پژوهش بر ضرورت تدوین یک رویکرد سیستماتیک و منطقه‌محور برای تحقق اهداف توسعه پایدار تأکید دارند. محققان پیشنهاد می‌کنند که سیاست‌های جهانی باید به شکلی تنظیم شوند که پیوندهای پیچیده میان این اهداف را در نظر بگیرند. به گفته پژوهشگران، الگوهای فعلی تولید و مصرف جهانی نه تنها با اهداف اقلیمی همخوانی ندارند، بلکه بر سایر اهداف توسعه پایدار نیز تأثیر منفی می‌گذارند.

این مطالعه که در نشریه PLOS One منتشر شده است، نشان می‌دهد که بدون تغییرات اساسی، تحقق اهداف توسعه پایدار تا سال ۲۰۳۰ غیرممکن خواهد بود. محققان تأکید می‌کنند که اگر واقعاً خواهان آینده‌ای بهتر هستیم، باید اقدامات فوری و هدفمند در این زمینه انجام دهیم.

انتهای پیام