به گزارش ایسنا، «نسرین مالک»، ستون‌نویس و روزنامه‌نگار مسلمان نشریه «گاردین» انگلیس در مطلبی با به صدا در آوردن زنگ خطر پیرامون ابعاد وحشتناک جنایات رژیم صهیونیستی علیه فلسطینی‌ها در غزه و تداوم همدستی غرب در این جنایات می‌نویسد: «تصاویر دلخراش. ویدیوهای ناراحت کننده. پست‌هایی حاوی این تصاویر که در ابتدا محو می‌شوند تا شما با یک کلیک رضایت خود را برای رویت این محتواها اعلام کنید. حالا دیگر بالغ بر یک سال و نیم است که سلب مسئولیت کنندگان روی محتواهایی که جهان دارد از غزه می‌بیند سایه انداخته‌اند. گاهی اوقات این صحنه‌ها من را به یکباره در مسیر حرکتم متوقف می‌کنند، همچون کابوس فراموش شده‌ای که به یکباره آن را به وضوح به یاد می‌آورید، به جز این نکته که خیالتان راحت نخواهد شد از اینکه هر چه که دیدید صرفا خواب بود. هفته پیش بود که ویدیوی که ظاهرا از جسد بی سر و مثله شده یک نوزاد گرفته شده بود را دیدم. من تکه‌های اجسادی که در کیسه‌های پلاستیکی جمع‌آوری شده بودند را دیدم. جیغ و فریادهای کسانی که در شرف مرگ بودند و سکوت مرده‌ها را شنیدم همچنان که دوربین‌ها تصاویر روی هم انباشتن اجسادی که گاها شامل تمام اعضای یک خانواده می‌شدند ضبط کرده بودند. حمله اسرائیل به غزه حتی نمی‌گذارد به این اتفاقات ناخوشایند عادت کنید چون هر چه که جلوتر می‌رویم آستانه اتفاقات غیرقابل تحمل را فراتر می‌برند و اشکال ناخوشایند جدید دیگری از کشتار اجازه به کرخت شدن نمی‌دهند.»
به نوشته این تحلیلگر گاردین، در این میان اما سیاستمداران غربی در راستای حمایت از جنایات رژیم صهیونیستی ۲ رویکرد را در پیش گرفته‌اند؛ آنها یا به دنبال ماله کشیدن به روی این فاجعه تاریخی با توسل جستن به ادبیات بی خاصیت تشویق به بازگشت به پای میز مذاکرات بوده «انگار که این جنایات یک مشاجره تاسف برانگیز است که با کمی آرامتر شدن طرفین قابل حل شدن است» یا اینکه این فاجعه را انکار می‌کنند.
نسرین مالک می‌نویسد: «حالا در برخی کشورها درخواست برای متوقف شدن این فاجعه را به جای آنکه ناشی از طبیعی‌ترین غرایز انسانی بدانند، به عنوان معیاری برای بازداشت یا حذف قلمداد می‌کنند. این روایت مردم غزه را که حالا به خاطر کشتار روزانه آنها، بیش از هر زمان در صفحه‌های دستگاه‌های ما و گاهشمارها حاضر هستند، تبدیل به مردمی دوردست و دور از دسترس ساخته است. انگار که غزه به یک بعد دیگری امتداد پیدا کرده که در آن هیچ قانونی بر آن اعمال نمی‌شود. این باریکه حالا از نظر جغرافیایی نیز تحت محاصره و دور از دسترس بقیه مردم زمین است. سیاستمداران و خبرنگاران خارجی اجازه ورود به آنجا را پیدا نمی‌کنند. خبرنگاران محلی کشته می‌شوند. کمک‌های خارجی به آنجا مسدود می‌شوند. نیروهای امداد و نجات محلی به قتل می‌رسند. در حالی که دادگاه‌های بین‌المللی و سازمان‌های حقوق بشری با یک صدای واحد درباره جنایتکارانه بودن اتفاقات در آنجا حرف می‌زنند اما پشتیبان‌های اسرائیل یا آنها را نادیده می‌گیرند و یا به آنها حمله می‌کنند.»
به گفته این تحلیلگر سودانی‌تبار گاردین، با این وجود و به رغم همه تلاش‌هایی که برای مسدود کردن دسترسی طرف‌های خارجی به غزه و ساکت کردن افراد در داخل این باریکه انجام شده، اما همچون شواهد و مدارک درباره «نامتناسب و غیرقانونی بودن» عملیات رژیم صهیونیستی علیه نوار غزه هر چه بیشتر می‌شوند.
نسرین مالک با اشاره به رسوایی اخیر رژیم صهیونیستی مبنی بر به شهادت رساندن امدادگران هلال احمر در غزه و دفن کردن آنها به همراه خودروهایشان نوشته است: «تصاویری که از یک تلفن همراه به دست آمد نشان داد که ادعای اسرائیل درباره اینکه فعالیت‌های این تیم مشکوک بوده، دروغ بوده است. جسد امدادگری که این فیلم را ضبط کرده بود در حالی که گلوله‌ای به سرش اصابت کرده بود پیدا شد. او قبل از آنکه از دنیا برود از مادرش به خاطر مرگش و این که چنین شغل خطرناکی را انتخاب کرده طلب بخشش کرد. سوال این است که چه تعداد از چنین جنایاتی در زیر تاریکی اعمال شده بر غزه ارتکاب یافته و دفن شده‌اند در حالی که هیچ ویدیویی وجود نداشته که ادعاهای اسرائیل درباره آنها را نقض کند؟»
نسرین مالک تصریح می‌کند: «ممکن است به نظر برسد که اسرائیل توانسته حالا هم در مقام قاضی، هیات منصفه و جلاد، در ضمن برخورداری از پشتیبانی آمریکا و غرب، با موفقیت فلسطینی‌ها را از مابقی بشریت جدا کند و حالا توسل به فشار را یک وظیفه برای خود تعیین کرده تا همچنان که جنگ تشدید شده و هر گونه توجیهی را بی‌اعتبار می‌سازد آن را به شکلی زورمندانه عادی کند. این اعمال زور شاید در کوتاه مدت اثر سرکوبگرانه داشته باشد اما در دراز مدت تضعیف می‌شود. این رویکرد نیاز به منابع و تقابلات و نوسان دارد. دولت ایالات متحده در راستای هدف قرار دادن دانشجویانی که دست به اعتراض علیه اتفاقات رخ داده در نوار غزه می‌زنند وارد جنگ با دانشگاه‌های خودش شده و نبردی را در داخل آنها کلید زده است. دولت ترامپ با استرداد کردن دانشجویان و اساتید دانشگاه، درگیر کشمکش با نظام قضایی خودش شده است. همچنین تلاش‌های آلمان برای مسترد کردن شرکت کنندگان در اعتراضات در حمایت از غزه ابعاد جدیدی از یک استبداد هشدار دهنده را به نمایش گذاشته‌اند. حالا این دولت‌ها بسیج کردن ماشین سرکوب خود را لازم می‌بینند چون دیگر نمی‌توانند با توسل به مجازات‌ها ابعاد هشدار دهنده بحران در غزه را خاموش نگه دارند.»
در ادامه این مطلب تصریح شده است: «این بسیج شدن برای سرکوب و نزاع مرتبط با آن تنها باعث برجسته شدن هر چه بیشتر وضعیتی که اسرائیل باعث کشاندن بقیه جهان به آن شده، می‌شود. این وضعیت باعث برجسته شدن هر چه بیشتر چهره‌های مشهور اعتراضات همچون محمود خلیل، دانشجوی فارغ‌التحصیل دانشگاه کلمبیای آمریکا و دارنده کارت سبز اقامت در ایالات متحده شده است؛ کسی که بعد از بازداشت به واسطه وکیلش به جهان ابعاد جدید دیگری را از جنگ و همچنین جرایم نظام قضایی و مهاجرت ایالات متحده بر ملا کرد. این دست اتفاقات پیوندها با فلسطینی‌ها را هر چه محکمتر می‌سازند در حالی که دشمنان به دنبال قطع این پیوندها هستند. آنها همچنین نشان می‌دهند که آنچه که به خطر افتاده نه فقط حقوق متعلق به معترضان حامی فلسطین بلکه حقوق همه انسانها شامل حق آزادی بیان و حق برخورداری از فرآیند قضایی مناسب، و حق محافظت شدن در برابر دست درازی‌های دولتی و برخورداری از اساسی‌ترین حقوق بشری است. سرکوبگران از شما می‌خواهند برای آنکه از پیگرد قضایی از سوی آنها در امان بمانید باید چشمانتان را از حدقه در آورید. متحدان اسرائیل نه فقط نتوانستند مساله غزه را از سیاست داخلی خود بیرون نگه دارند بلکه جنگ مرتبط با آن را به داخل مرزهای خود آورده‌اند.»
تحلیلگر گاردین در ادامه این تحلیل آورده است: «این وقایع را با تداوم تشدید مرگ و گرسنگی در نوار غزه ترکیب کنید تا دستورالعملی نه برای ارعاب، بلکه برای افزایش میل به اعمال فشار اخلاقی و مشاهده‌گری ایجاد شود. سیاستمداران با شانه خالی کردن از محکوم کردن فوری این جنایات و به صدا در آوردن زنگ خطر در قبال آنها، تنها به انکار و گذر کردن از چیزی که هرگز خاموش نشده پرداخته‌اند. همین هفته گذشته بود که یک جراح در ویدیوهای خود و مصاحبه‌ای در شبکه بی‌بی‌سی باز هم ابعاد جدید دیگری از کشتار بی‌گناهان و فلج شدن تعداد حتی بیشتری از کودکانی که بعد از اصابت ترکش به آنها مادرانشان را صدا می‌زدند، بر ملا کرد.
معترضان در لندن ترافیک خودروها را متوقف کردند. در یک تظاهرات دیگر در واشنگتن دی‌سی بنری حاوی اسامی کشته شدگان بر پا شد. دانشجویان یهودی در دانشگاه کلمبیا در نیویورک، خودشان را با زنجیر به دروازه‌های دانشگاه بستند تا به احکام سازمان اعمال قوانین گمرک و مهاجرت ایالات متحده در بازداشت هم دانشگاهی‌های خود اعتراض کنند.
روایت کشتار نیروهای هلال احمر بعد از بروز پیدا کردن از یک جسد به دست مقام سازمان ملل و رسانه‌ها رسید.
ما شاهد تشکیل یک دولت در سایه برای پاسخگویی هستیم که متشکل از مردمی است که خیلی وقت است دیگر هیچ امید و اعتمادی به تشکیلات سیاسی کشور خود ندارند. اگر به شکلی منطقی باید انتظار یک نوع خستگی را در واکنش به یک سال و نیم جنایت داشت اما شاهد هستیم که عکس آن اتفاق افتاده است.»
نسرین مالک در خاتمه این تحلیل نتیجه می‌گیرد: «شاید به نظر برسد که زندگی به شکلی عادی ادامه می‌یابد همچنان که جنگ در غزه ادامه می‌یابد. شاید به نظر برسد که یک شکست اتفاق افتاده و اسرائیل و متحدانش به عموم مردم و کل نظم جهانی خیره شده‌اند تا با توسل به زور به جنگ ادامه دهند. و در این میان ریاست جمهوری دونالد ترامپ منطقه را غرق در شوک‌های متعدد اعم از اقتصادی تا سیاسی ساخته است. اما وضعیت موجود ملتهب و ناآرام است چون از نظر خیلی‌ها آنچه که اتفاق می‌افتد غیرقابل تحمل بوده و اعتراضات، شهادت دادن‌ها و مقابله‌ها حتی وقتی می‌توانند جان یک نفر دیگر را نجات داده یا حتی یک دقیقه به جنگ پایان دهند ادامه خواهند یافت.
این اجساد، شهرهای ویران و کودکان به خون غلتیده متعلق به یک سرزمین دور دست بی امید نیستند بلکه متعلق به سرزمین انسانی کل مردم زمین هستند. این غیرممکن است که هر روز به جهان تصاویر نابودی مردمی را نشان داده و انتظار مرعوب شدن مردم جهان یا عادت کردنشان به این وضعیت را داشته باشید. شاید برخی انتخاب کنند که این جنایت‌ها را نادیده بگیرند یا توجیه کنند یا حتی از آنها حمایت کنند اما هرگز نخواهند توانست آنها را عادی سازند.»
انتهای پیام
نظرات