به گزارش ایسنا، «گالیلئو گالیله»(Galileo Galilei) در سال ۱۶۱۰ به اولین شخصی تبدیل شد که حلقه‌های زحل را دید. او با آزمایش تلسکوپی که «هانس لیپرشی»(Hans Lipperhey) اختراع کرده بود، توانست حلقه‌های زحل را ببیند، اما نمی‌دانست که آنها چه هستند و به همین دلیل آنها را «گوش» نامید.

به نقل از ناسا، این راز در سال ۱۶۱۲ عمیق‌تر شد زیرا در آن زمان، گوش‌های زحل به طرز مرموزی ناپدید شدند. امروز ما دقیقا می‌دانیم چه اتفاقی رخ داده است. از منظر زمین، حلقه‌های زحل آن قدر نازک شده‌اند که دیده نمی‌شوند.

همین ماجرا هر ۱۵ سال یک بار تکرار می‌شود، زیرا فصل‌های زحل مانند فصل‌های زمین براساس شیب محور آن تغییر می‌کنند. این بدان معناست که وقتی زحل به دور خورشید می‌چرخد، خط استوا و حلقه‌های آن می‌توانند به طور قابل توجهی به سمت خورشید و منظومه شمسی داخلی کج شوند و به راحتی قابل مشاهده باشند، اما از سایر مکان‌های مداری تقریبا به هیچ وجه دیده نمی‌شوند.

این عکس که در برزیل گرفته شده است، یک نسخه‌ جدید از این توالی را نشان می‌دهد. تصویر بالا که حلقه‌ها در آن غالب هستند، در سال ۲۰۲۰ گرفته شده و تصویر پایین که حلقه‌ها در آن مبهم هستند، در اوایل سال ۲۰۲۵ به ثبت رسیده است.

انتهای پیام