به گزارش ایسنا، پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ نوشت: در آستانه ماه محرم و ایام سوگواری سیدالشهدا(ع)، یکی از موضوعاتی که همواره مورد سؤال و گاه نقد قرار می‌گیرد، مسئله “لعن” در زیارت عاشورا و دیگر مناسک مذهبی است. برخی با نگاهی روان‌شناختی یا عرفانی، لعن را همراه با انرژی منفی می‌دانند، اما آموزه‌های دینی چه پاسخی به این شبهات دارند؟ آیا لعن دشمنان دین و ستمگران، عملی ناپسند است یا بخشی ضروری از ایمان؟

بنابر روایت حوزه، برای واکاوی این موضوع، با حجت‌الاسلام مهدی سنجرانی، پژوهشگر و کارشناس پاسخگویی به شبهات دینی، به گفت‌وگو نشسته‌ایم که در ادامه در اختیار شما مخاطبین فرهیخته قرار می‌دهیم.

سوال:

بعضی می‌گویند لعن کردن انرژی منفی دارد؛ چرا زیارت عاشورا لعن دارد؟!

پاسخ:

بسم الله الرحمن الرحیم

برای پاسخ به این سؤال باید به چند نکته دقت کرد:

انرژی مثبت و منفی؛ واقعیت یا خرافه؟

چیزی به اسم انرژی منفی و مثبت نداریم. هرچند انرژی امری پذیرفته شده در علومی مثل فیزیک است، ولی تقسیم انرژِی به مثبت و منفی یا استناد دادن انرژی به کارهای مختلف، هیچ مبنای علمی و دینی ندارد و بیشتر ساخته و پرداخته مدعیان قانون جذب است که در جای خود این عقیده ی خرافی پاسخ داده شده است. بنابر این کاری مثل لعن، هیچ انرژی مثبت و یا منفی ندارد.

ممکن است گفته شود که لعن اثر روحی ـ روانی منفی برای انسان دارد و حس بدی به او می‌دهد و انسان باید از کارهایی که حس بد می دهد و به شکلی نفرت انگیز است، دوری کند.

در این باره باید دقت کنیم که حقیقت لعن دوری از رحمت خداست. از طرفی لعن نوعی عملکرد تدافعی است در برابر کسانی که به شکلی به انسان یا جامعه یا باورهای او آسیب می رسانند. چنین عملکردی کاملا بخردانه و صحیح است. زیرا در غیر این صورت انسان یا تابع ستم و زور می شود و یا با ستم همراه می شود و هر دو فرض خطاست.

لعن؛ دفاعی خردمندانه در برابر ستمگران

باز ممکن است گفته شود که لعن کردن دیگران از نظر اخلاقی مذموم است. هرچند این کار برای افراد عادی به ویژه مؤمنان مذموم است و در روایات هم از آن نهی شده است، لعن کردن افرادی که ستم های بزرگ کرده اند و آسیب های جبران ناپذیر به جامعه و دین زده اند، کاملا پسندیده و ممدوح است. شاهد آن که خداوند در قرآن بعضی افراد را لعن کرده است و در روایات هم گروه های مختلفی از گناهکاران و افراد بی ایمان لعن شده اند.

لعن در جایگاه درست خودش آثار مثبتی دارد؛ هم از نظر روانشناختی و هم از نظر اخلاقی. از نظر رواشناسی، لعن انسان های بدکردار و بد اندیش، انگیزه به سمت خوبی ها را در ما تقویت می کند. از نظر اخلاقی نیز باعث تقویت و حصول ملکات حسنه و دوری از ملکات سیئه می شود؛ از نظر اخلاقی دوری از کسانی که کارهای بد می کنند یا عقاید فاسد دارند، امری اخلاقی و مطلوب است. از نظر روانشناختی هم دوری از افرادی که انسان را به سمت بدی ها سوق می دهند کاری بخردانه و درست است و باعث آرامش انسان و حرکت او به سمت خوبی ها می شود.

از این گذشته، ما باید تابع چارچوب هایی باشیم که دین برای ما ترسیم می کند. همان طور که تولی (دوست داشتن خدا و دوستان خدا) امری مطلوب و پسندیده است، تبری و دشمنی با دشمنان خدا هم امری مطلوب و پسندیده است. هر دو امر، در کمال معنوی انسان و رشد اعتقادی و ایمانی و اخلاقی او تأثیرگذارند و باید همراه با هم باشند.

تولی و تبری؛ دو بال پرواز به سوی کمال انسانی

از منظر دین اسلام هم همان طور که تولّی (دوست داشتن خدا و دوستان خدا) جزو واجبات است، تبری و دشمنی با دشمنان خدا، واجب است؛ به گونه ای که در آیات متعددی از قرآن و روایات فراوانی، خداوند بعضی از افراد را لعن و از رحمت خود دور می کند. در حالی که هر چه از خدا صادر می شود، خیر و خوبی است. بنابراین، لعن کردن افرادی که در زیارت عاشورا آمده و قاتلان امام حسین علیه السلام و یاران ایشان بوده اند، مصداق همان لعنی است که در قرآن و روایات آمده است.

نتیجه این که لعن در جایگاه درست خود، امری مطلوب و شرعی و فعلی اخلاقی است و باعث کمال انسان می شود و ثواب اخروی هم دارد. و چه لعنی مهمتر از لعن دشمنان و قاتلان امام حسین علیه السلام که سید جوانان اهل بهشت است!

انتهای پیام