گروهی از پژوهشگران به رهبری برایان کلارک از دانشگاه «اوهایو» (Ohio)، برای درک این موضوع، ۶۶ فرد مسن ۷۰ ساله را مورد بررسی قرار دادند. آنان از شرکت‌کنندگان این پژوهش خواستند تا با تمام قدرت پای خود را بر مقاومتی که وجود داشت، فشار وارد کنند تا پژوهشگران بتوانند میزان قدرت عضلات پای هر فرد را آزمایش کنند.

پژوهشگران همچنین از تحریک الکتریکی روی عضلات استفاده کردند تا دریابند که آیا این افراد می‌توانند با کمک اضافی، فشار بیشتری بر مقاومت وارد کنند یا خیر؛  اگر عضلات پس از تحریک قوی‌تر می‌شدند، به این معنی بود که مشکل از خود عضله نبوده است و احتمالا مغز و اعصاب، سیگنال‌های به اندازه کافی قوی به عضله نمی‌فرستادند.  

نتایج شگفت‌انگیز بود؛ افرادی که در ابتدا ضعیف‌تر بودند، پس از تحریک، بهبود قابل توجهی در قدرت نشان دادند. ضعیف‌ترین شرکت‌کنندگان، ۱۴.۲ درصد قوی‌تر شدند که دو برابر بهبودی بیشتر نسبت به گروه قوی‌تر بود. این نتایج نشان می‌دهد که سیستم عصبی ممکن است عامل بزرگ‌تری در ضعف عضلانی نسبت به آنچه فکر می‌کردیم، باشد.

نتایج کنونی می‌تواند نحوه‌ درمان ضعف عضلانی در افراد مسن را تغییر دهد. هرچند ورزش هنوز بسیار مهم است، اما پژوهشگران این پژوهش دریافتند که ما باید بر سالم نگه داشتن مغز و اعصاب نیز تمرکز کنیم. ورزش‌هایی که تعادل را بهبود می‌بخشند، ممکن است مفید باشند زیرا به ارتباط خوبی بین مغز، اعصاب و عضلات نیاز دارند.

در آینده، پزشکان ممکن است بتوانند از تحریک عصبی برای کمک به افراد مسن‌تر برای قوی‌تر و مستقل‌تر ماندن استفاده کنند. انواع جدید تمرین‌ها و درمان‌ها می‌توانند نه فقط بر ساخت عضلات، بلکه بر بهبود نحوه ارسال سیگنال‌های عصبی به آن عضلات نیز تمرکز کنند.

در حال حاضر، فعال ماندن هنوز بهترین راه برای محافظت از قدرت عضلانی است اما با تحقیقات بیشتر مانند پژوهش کنونی، ممکن است به زودی راه‌های جدیدی برای کمک به افراد مسن برای قوی ماندن با تمرکز بر سیستم عصبی نیز داشته باشیم.

نتایج این پژوهش که سایت ساینس آن را منتشر کرده است، نگاهی تازه به پیری ارائه می‌دهد و دریچه‌ای به سوی مراقبت بهتر و کیفیت زندگی بهتر برای افراد مسن می‌گشاید.

نتایج این پژوهش در JAMA Network Open منتشر شده است.

انتهای پیام