به گزارش ایسنا، امیر جدیدی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: بعد از پایان جنگ جهانی دوم وقتی نزدیک به ۷۰ میلیون نفر درگیر نکبت جنگ شدند، این‌طور شد که طرف‌های پیروز ماجرا تصمیم گرفتند سازمانی بسازند تا جلوی جنگ‌های آینده گرفته شود.

سازمان ملل متحد متولد شد. اما تشکیل سازمان ملل دلیل بر این نمی‌شد که قدرت‌های بزرگ بی‌خیال قدرت شوند. آنها در حقیقت سازمانی تشکیل دادند که بتوانند خودشان را به شکل رندانه‌ای از مهلکه جنگ بیرون بکشند و باقی عالم را به جان هم بیاندازند.

منظور اینکه انگاری سازوکار این سازمان برای این ساخته شد که تنها این پنج کشور به جان هم نیفتند. آنها سازمان را تشکیل دادند و با این توجیه که اگر این پنج کشور موافق تصمیمی باشند به واسطه ارتش‌ و اقتصاد قوی آن تصمیم به منصه ظهور می‌رسد به خودشان حقی اضافه‌ای دادند؛ حقی که اسمش را وتو گذاشتند.

این حق یعنی اگر همه عالم موافق یک اتفاق باشند و یکی از این پنج کشور مخالف باشد عملاً هیچ کاری از دست کسی بر نمی‌آید.

روزگار غریبی است. هی ‌می‌خواهم جلوی خودم را بگیرم و بگویم که باید زبان دنیا را شنید اما می‌بینم آش سازمان ملل آنقدر شور شد که صدای ترامپ هم درآمد.

رئیس‌جمهور آمریکا دیروز در سخنرانی سالانه‌اش در مجمع سازمان ملل با لحنی تمسخرآمیز گفت: «هدف سازمان ملل چیست؟ آنها تنها کاری که انجام می‌دهند، نوشتن نامه شدیداللحن و پیگیری نکردن آن است.»

به سالن‌های پرزرق‌وبرق، به کت‌شلوارهای اتوکشیده، به اسکورت‌های عجیب و غریب و سازوکار امنیتی این سرمونی بی‌خاصیت نگاه می‌کنم و به این فکر می‌کنم کدام سازمان، کدام ملل؟

واقعیت این است که حرف ترامپ از یک منظر درست است. اما یک نفر باید همان جا بلند می‌شد و توی دهانش می‌زد. یک نفر باید پیدا می‌شد و به رئیس‌جمهور آمریکا می‌گفت تو از چیزی شکایت داری که خودت بانی آنی. 

انتهای پیام