خستگی مرتبط با سرطان می‌تواند عاملی ناراحت‌کننده و مداوم باشد و موجب شود، بیماران احساس خستگی یا فرسودگی جسمی، عاطفی و یا شناختی کنند. تصور می‌شود که فعال شدن پاسخ‌های التهابی خود تومور و یا درمان سرطان، عامل بیولوژیکی کلیدی این علامت باشد، اما فعالیت التهابی در سراسر طیف سرطان به‌طور کامل بررسی نشده است.

محققان دانشگاه کالیفرنیای آمریکا، نشانگرهای پروتئینی التهاب در ۱۹۲ زن مبتلا به سرطان سینه در مراحل اولیه قبل از پرتودرمانی یا شیمی‌درمانی و در طول ۱۸ ماه پس از درمان را تجزیه‌وتحلیل کردند.

در هر ارزیابی، زنان ابعاد مختلف خستگی (عمومی، جسمی، ذهنی و عاطفی) را گزارش و نمونه خونی ارائه کردند که برای نشانگرهای پروتئینی التهاب آزمایش شد.

این نشانگرها شامل دو نشانگر سیتوکین پیش‌التهابی، «فاکتور نکروز تومور» و «اینترلوکین۶» و دو نشانگر پایین‌دست فعالیت آنها، «گیرنده فاکتور نکروز تومور محلول II» و «پروتئین واکنشی سی» بودند.

سطوح بالاتر «فاکتور نکروز تومور»، «گیرنده فاکتور نکروز تومور محلول II» و «اینترلوکین۶» با خستگی عمومی بیشتر که شامل احساس خستگی و فرسودگی می‌شود، مرتبط بودند. این تاثیر حتی پس از در نظر گرفتن سن، نژاد، تحصیلات، شاخص توده بدنی و مرحله سرطان نیز ماندند.

به‌طور مشابه، ارتباط مثبتی بین خستگی جسمی که شامل احساس ضعف و سنگینی جسمی است و «فاکتور نکروز تومور»، «گیرنده فاکتور نکروز تومور محلول II» و «پروتئین واکنشی سی» وجود داشت. برعکس، سطوح بالاتر «فاکتور نکروز تومور» و «گیرنده فاکتور نکروز تومور محلول II»، با سطوح پایین‌تر خستگی عاطفی مرتبط بودند. هیچ ارتباط معناداری بین خستگی ذهنی (یا شناختی) و نشانگرهای التهابی یافت نشد.  

جولین ای. باور، محقق اصلی این پژوهش از دانشگاه کالیفرنیا می‌گوید: یافته‌های ما نشان می‌دهد که التهاب در برخی از جنبه‌های خستگی مرتبط با سرطان نقش دارد، اما در برخی دیگر نقشی ندارد و این تاثیرها پس از درمان نیز ادامه می‌یابند.

سایت مدیکال اکسپرس گزارش کرد، این موضوع برای توسعه درمان‌های هدفمند برای این علامت شایع و ناتوان‌کننده بسیار مهم است.

یافته‌های این تحقیق در مجله «سرطان» (Cancer) منتشر شده است.

انتهای پیام