به گزارش ایسنا، منابع عمومی از جمله گزارش‌های خبری داخلی، گزارش‌های دولتی و وب‌سایت‌های شرکت‌ها نشان می‌دهد شرکت‌های نفتی دولتی از جمله سینوپک و CNOOC حداقل ۱۶۹ میلیون بشکه در ۱۱ سایت در طول سال‌های ۲۰۲۵ و ۲۰۲۶ به ظرفیت ذخیره‌سازی خود اضافه خواهند کرد.

از این تعداد، ۳۷ میلیون بشکه ظرفیت ساخته شده است. طبق محاسبات رویترز بر اساس داده‌های تجاری چین، سایت‌های جدید پس از تکمیل، قادر به ذخیره دو هفته از واردات خالص نفت خام چین خواهند بود که حجم قابل توجهی محسوب می‌شود.

معامله‌گران و شرکت‌های مشاوره‌ای می‌گویند انتظار دارند این ذخیره‌سازی که اخیرا با کاهش قیمت‌ها به زیر ۷۰ دلار در هر بشکه تقویت شده است، حداقل تا سه ماهه اول سال ۲۰۲۶ ادامه یابد.

وابستگی شدید چین به نفت خارجی که عمدتا توسط نفتکش‌ها حمل می‌شود، یک آسیب‌پذیری استراتژیک است که پکن به دنبال کاهش آن از طریق ذخیره‌سازی، تنوع‌بخشی به منابع وارداتی و حفظ تولید داخلی است. چین همچنین به سرعت در حال توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر و برقی کردن ناوگان خودروهای خود است که در نتیجه این اقدام، تقاضا برای بنزین و دیزل رو به کاهش است و احتمالا مصرف کلی نفت در سال ۲۰۲۷ به اوج خود خواهد رسید.

ساخت سایت ذخیره نفت در حال شتاب گرفتن است. بر اساس تحقیقات رویترز، افزایش‌های جدید برنامه‌ریزی‌ شده برای امسال و سال آینده تقریبا با ۱۸۰ تا ۱۹۰ میلیون بشکه ظرفیتی که شرکت‌های تحلیلی ورتکسا و کپلر برآورد می‌کنند، در پنج سال گذشته اضافه شده است، همخوانی دارد.

محرمانگی چین در مورد ذخایرش به معنای آن است که این فهرست ممکن است جامع نباشد و وضعیت پروژه‌ها می‌تواند تغییر کند. به گفته معامله‌گران و تحلیلگران، پکن اولین سایت ذخیره استراتژیک خود را در سال ۲۰۰۶ ساخت، اما تلاش اخیر پکن با توجه به پیامدهای جنگ روسیه و اوکراین، آسیب‌پذیری واردات نفت را برجسته کرد.

به گفته معامله‌گران و تحلیلگران، پکن از اواخر سال ۲۰۲۳ بی‌سروصدا به شرکت‌های دولتی دستور داده است تا نفت را ذخیره کنند. شرکت تحقیقاتی «انرژی اسپکتس» مستقر در لندن، در ژوئیه، به دستوری مبنی بر خرید ۱۴۰ میلیون بشکه برای ذخایر استراتژیک برای تحویل تا مارس ۲۰۲۶ اشاره کرد.

ذخایر نفت استراتژیک و تجاری

ذخایر دولتی چین شامل سایت‌های اختصاصی ذخیره استراتژیک نفت که قبل از سال ۲۰۱۹ ساخته شده‌اند و ذخیره‌سازی‌های جدیدتر به عنوان «ذخایر تجاری» هستند. کارشناسان می‌گویند هر دو ذخایر به عنوان ذخایر اضطراری عمل می‌کنند و دومی با انعطاف‌پذیری بیشتری تحت نظارت دفتر ملی ذخایر اداره می‌شود که به پالایشگاه‌های دولتی اجازه می‌دهد ذخایر را برای رفع نیازهای تجاری بچرخانند.

قانونی که در ژانویه تصویب شد، با گنجاندن ذخایر دولتی و تجاری در یک تعریف واحد از ذخایر ملی، این ادغام را مدون و اعلام کرد شرکت‌ها باید ذخایر «مسئولیت اجتماعی» تحت نظارت دولت را حفظ کنند.

به گفته دو منبع صنعتی آگاه، تمام ذخایر توسط بخش‌های اختصاصی تحت نظارت شرکت‌های نفتی دولتی مدیریت می‌شوند که تحت نظارت اداره ملی ذخایر غذایی و استراتژیک هستند که مالکیت ذخایر را در اختیار دارد.

بر اساس گزارش رویترز، دو منبع تجاری گفتند: پکن قصد دارد ذخایر خود را برای پوشش شش ماه واردات یا تقریبا ۲ میلیارد بشکه، افزایش دهد. در مقایسه، آمریکا در پایان ماه اوت، ۴۰۴ میلیون بشکه نفت خام در ذخایر استراتژیک خود داشت.

طبق برآورد شرکت مشاوره کپلر، کل ذخایر ملی و تجاری چین در خشکی، شامل دارایی‌های شرکت‌های دولتی و خصوصی، تا اوایل سپتامبر، ۷۹۹ میلیون بشکه بود که ۱۰۹ میلیون بشکه بالاتر از سطح آغاز سال ۲۰۲۳ است. شرکت ورتکسا ذخایر تحت کنترل شرکت‌های دولتی، از جمله ذخایر پالایشگاهی را ۷۳۵ میلیون بشکه تخمین زد. در این تخمین‌های خصوصی، نفت ذخیره شده در چهار سایت زیرزمینی که رویترز در سال ۲۰۲۱ گزارش داد ظرفیت نگهداری ۱۱۰ میلیون بشکه را دارند، لحاظ نشده است.

انتهای پیام