میترا دادجو در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به کودکان دارای اختلال اوتیسم اظهار کرد: برای افراد اوتیسم بهتر است کلمه ابتلا یا مبتلا را استفاده نکنیم زیرا از کلمه مبتلا برای بیماری‌ها استفاده می‌شود و اختلال طیف اوتیسم یک بیماری نیست، زیرا بیماری‌ها عموما درمان می‌شوند اما اوتیسم یک اختلال مادام‌العمر است.

وی با بیان اینکه کودک با نشانه‌های اختلال اوتیسم متولد شده و تا پایان عمر نشانه‌های این اختلال را دارد، تصریح کرد: این روزها اختلال طیف اوتیسم را بعنوان یک تفاوت معرفی می‌کنند که در واقع تفاوتی در سیستم اعصاب کودک با دیگران است.

این درمانگر طیف اوتیسم با اشاره به اهمیت صحبت کردن افراد مبتلا به اوتیسم، عنوان کرد: عموما طی مقالات و گزارشاتی که ارائه شده ۶۰ الی ۷۰ درصد از کودکان اوتیسم هیچ گاه به کلام نمی‌رسند؛ مغز و سیستم عصبی کامل سالم است اما ترجیح شخص این نیست که از طریق کلام با سایر افراد ارتباط برقرار کنند و این افراد محدود طیف اوتیسم که با کلام ارتباط برقرار می‌کنند به خوبی می‌توانند به ما از دنیای طیف اوتیسم اطلاعات دهند، اینکه چه احساساتی در طول روز تجربه می‌کنند. این افراد به ما پیام‌هایی از دنیای نامفهوم اوتیسم می‌رسانند که به ما در شناخت این اختلال خیلی کمک می‌کنند.

دادجو با اشاره به چالش‌های افراد طیف اوتیسم، خاطرنشان کرد: یکی از ویژگی‌های تشخیصی اختلال طیف اوتیسم نقص در روابط اجتماعی و تعاملات است، افراد اوتیسم تمایلی به ارتباط و صحبت با افراد ندارند و نمی‌خواهند ارتباط کلامی برقرار کنند و ممکن است درکی از احساسات طرف مقابل نداشته باشند. افراد اوتیسم نمی‌توانند درک عواطف و احساسات طرف مقابل را داشته باشند و درکی از اصطلاحات رایج در جامعه را ندارند و همین سبب می‌شود در روابط اجتماعی خیلی مبتدی عمل کنند و نتوانند گفت‌وگوها را ادامه دهند.

وی ادامه داد: بزرگ‌ترین کمکی که به افراد طیف اوتیسم می‌توان کرد این است که درک درستی از اختلال آنان داشته باشیم. خیلی از اوقات یکی از نشانه‌های اختلال، نقص در روابط و تعاملات اجتماعی، عدم توانایی در ادامه گفت‌وگو است. اگر ما بتوانیم درکی از توانمندی و خواسته این افراد داشته باشیم، می‌دانیم که نباید در فشار گفت‌وگو این افراد را قرار دهیم و بعنوان یک فرد متفاوت آن‌ها را درک کنیم. کمکی که جامعه می‌تواند به این افراد داشته باشد این است که نشانه‌های اختلال را شناخته، آنان را درک کرده و سعی نکنیم آنها را به زور وارد دنیای خود کنیم.

این درمانگر طیف اوتیسم با اشاره به نقش خانواده و جامعه در حمایت از افراد اوتیسم در برقراری ارتباط بیان کرد: اولین پایگاه امن یک فرد دارای اوتیسم، خانواده است؛ اینکه خانواده چقدر از توانمندی کودک خود حمایت کنند در ابراز وجود یک فرد اوتیسم بسیار تاثیر دارد. خانواده باید تفاوت‌های کودک خود را بپذیرد، کودک اوتیسم چهره عادی دارد به همین دلیل به نسبت یک کودک دارای اختلال فلج مغزی، پذیرش دشواری برای خانواده دارد. اولین گام این است که خانواده فرزند اوتیسم خود را بپذیرد و سعی کند به آدم‌های اطراف بفهماند کودک من چگونه دوست دارد ارتباط برقرار کند.

دادجو با بیان اینکه خانواده کودکان دارای اوتیسم به اصلاح درک جامعه نسبت به این بیماری می‌توانند کمک شایانی کنند، اظهار کرد: خانواده حامی که از کودک خود حمایت می‌کند به جامعه اطراف می‌تواند این آگاهی را نسبت فرزند خود بدهد تا افراد بدانند چگونه با فرزندشان برخورد کنند. اینگونه زمانی که فرد اوتیسم وارد جامعه شود، افراد آگاهی برای برقراری ارتباط با کودک اوتیسم را پیدا می‌کنند. این حمایتی است که خانواده و جامعه می‌تواند در زمینه ارتباط با فرد اوتیسم داشته باشد.
 

وی با اشاره به آموزش‌هایی که به بهبود تعاملات اجتماعی کودکان دارای اوتیسم کمک می‌کند، بیان کرد: یکی از آموزش‌ها این است که بتوانیم فرد اوتیسم را معرفی کنیم. ضعف در تعامل اجتماعی یکی از ویژگی‌های اختلال طیف اوتیسم است و اگر افراد این را متوجه شوند، می‌توانند تعاملات اجتماعی بهتری داشته باشند و به فرد اوتیسم زمان دهند تا پردازش مناسب از محیط اطراف را داشته باشد، بهترین آموزش این است که اختلال اوتیسم به عموم افراد جامعه معرفی کنیم تا افراد آن را بعنوان یک ویژگی بپذیرند و به افراد اوتیسم فرصت بیشتری برای ارتباط‌گیری بدهند.

این درمانگر طیف اوتیسم ادامه داد: صحبت کردن راجع به ویژگی افراد با اختلال طیف اوتیسم تاثیر زیادی در سلامت روان آنان دارند؛ زیرا عموما افراد طیف اوتیسم تمایلی به صحبت کردن ندارند. حضور یک فرد با اختلال طیف اوتیسم در اجتماع کوچک برای آن فرد اضطراب‌آور است زیرا وقتی فردی وارد اجتماعی شود محرک‌هایی در جامعه وجود دارد که سبب اضطراب آنها خواهد شد.

دادجو با بیان اینکه اختلال طیف اوتیسم ناشناخته و پیچیده است، تصریح کرد: هنوز هیچ علتی برای این اختلال پیدا نشده و هر چه بیشتر درمورد این اختلال صحبت شود و تجربیات درونی این افراد تشریح شود، به ما کمک می‌کند تا بهتر آنان را بشناسیم. صحبت کردن افراد دارای اوتیسم به ما کمک می‌کند تا راهی برای ورود به دنیای ناشناخته افراد دارای این اختلال پیدا کنیم. 
انتهای پیام