به گزارش ایسنا، علی حیدری، کارشناس مسائل عراق در یادداشتی نوشته است: نکته‌ای که در این دور از اعتراضات قابل تامل و توجه بود تفاوت‌های آن با روند معمول اعتراضات با دوره‌های گذشته بود که برخی از آنها به شرح زیر است:
• بر خلاف گذشته که با وعده‌های مطرح شده در دولت حیدرالعبادی شرایط کم و بیش به کنترل درآمده و مردم به خانه‌های خود باز می‌گشتند، این بار علیرغم برخی اقدامات عملی بخشی از معترضان در خیابانها و برای بیش از دو ماه است که در خیابانها مانده‌اند.
• تظاهرات در این دوره با خشونتی کم سابقه دنبال شده و کشته‌های زیادی به نیروهای امنیتی و مردم تحمیل کرده است.
• دامنه اعتراضات به اهداف خاصی گسترش یافته و نمادهایی خاص را مورد هجمه قرارداد. آتش زدن چند باره نمایندگی‌های ایران در نجف و کربلا و همینطور حمله به مزار شهید آیت‌الله حکیم در نجف از آن جمله است که همگی اهدافی خاص را دنبال می‌کند.
• برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته برای تداوم اعتراضات از جمله سیستم حمل و نقل خاص معترضان که سه چرخه‌های بغداد را شامل میشد و نیز تغذیه منظم و سازماندهی شده معترضان که به گفته شاهدان و آگاهان از شهرک صدر بغداد سرچشمه میگرفت.
• اسقاط دولت و آغاز روند تشکیل دولت جدید که احتمالاً دولتی موقت و پس از آن دولت مستقر را به همراه داشته باشد.
وضعیت جدید نشان می‌دهد که در پس اعتراضات اخیر، طرح و راهبردی وجود داشت که در ابتدا در مخالفت با نظرات مرجعیت به مسیر خود ادامه داد و علیرغم حمایت مرجعیت از دولت، خواستار برکناری آن بود و سرانجام به خواسته خود رسید و در حال حاضر در پس پرده در حال تحمیل خواسته‌های خود است.
برخی گروهها و جریانات مانند جریان صدر و ائتلاف سائرون اگرچه بارها عنوان کرده‌اند که در انتخاب نخست وزیر عراق نقشی نخواهند داشت، اما تحولات و تحرکاتی که هرازگاهی بین نیروهای مسلح در خیابانهای بغداد و از جمله میدان تحریر و میدان خیلانی به چشم می‌خورد نشان می‌دهد که جریانات سیاسی که مجهز به گروههای نظامی هستند، از تحمیل خواسته‌های خود به شکل نظامی در کف خیابانها ابایی نداشته و خواسته‌های خود را در حمله به نمایندگی‌های ایران و اماکنی که خاستگاه مرجعیت و مقاومت است از جمله مزار آیت‌الله شهید محمد باقر حکیم جستجو می کنند؛ اقداماتی که طی سالهای گذشته در حمله گروههای مسلح به پارلمان عراق تکرار شده بود.
نمونه دیگر این اقدامات که منجر به تنشی جدید در فضای پر التهاب سیاسی عراق شد، موضوع حمله پهپادی به اقامتگاه مقتدی صدر است که اگرچه واکنشهای بسیاری در محافل مختلف به همراه داشت و حتی از سوی جریان صدر موضوع پیگیری جدی آن مطرح شد، اما در نهایت در بیانیه وزارت دفاع عراق مشخص شد که اساساً چنین حمله‌ای صورت نگرفته و هدف از این خبرسازی، ایجاد فضایی ملتهب در وضعیت کنونی عراق بوده است.
در این راستا، صالح محمد العراقی از منابع رسانه‌ای نزدیک به جریان الصدر مدعی شده بود که: این حمله در پاسخ به دستوراتی انجام شده که مقتدی الصدر در خصوص کلاه آبی‌ها برای حمایت از انقلابیون در بغداد و پیشتر در نجف، صادر کرده بود.
کلاه آبی ها (نیروهای سرایا السلام) از حامیان جریان صدر هستند که به دستور رهبر این جریان و به منظور حفاظت از معترضان در میدان‌های محل تظاهرات مستقر شده‌اند.
اما سوالی که مطرح می‌شود این است که این نیروهای شبهه نظامی برای حفاظت از مردم در مقابل چه کسانی مستقر شده‌اند و آیا نیروهای امنیتی و نظامی رسمی عراق قادر به این حفاظت نبوده‌اند؟
همچنین باید پرسید که چرا از زمان به وجود آمدن این نیروهای محافظ، شاهد درگیری‌های خونین مسلحانه در بغداد بوده‌ایم که تنها در یک فقره آن بیش از 20 نفر کشته شدند؟
به نظر می‌رسد که جریانهایی با استفاده از نیروهای مسلح خود و همینطور شرایطی که برای مرجعیت به وجود آورده‌اند تا بین دولت مستقر و امنیت یکی را انتخاب کند و نیز تحرکات سیاسی پس پرده تلاش دارند تا خواسته خود را برای تشکیل دولت تحمیل کرده و آن را پیش ببرند در حالی که فراکسیون‌های سیاسی آنها در پارلمان و دفاتر حزبی آنها به طور رسمی بارها طی بیانیه‌هایی اعلام کرده‌اند که در روند انتخاب نخست وزیر نقش آفرین نخواهند بود.
انتهای پیام
نظرات