دکتر بهزاد خسروی در گفتوگو با ایسنا اظهار کرد: ایران جزو اولین کشورهای درحالتوسعه جهان بوده که به تدوین و اجرای برنامهریزی توسعه روی آورده است.
وی با بیان اینکه متأسفانه کشور ما علیرغم بیش از ۷۰ سال سابقه برنامهریزی توسعه، هنوز به موفقیتهایی که از برنامه انتظار میرفت، دست نیافته، ادامه داد: یکی از علل عدم تحقق برنامهریزی در ایران نوع برنامهها عنوان شده است.
خسروی یادآور شد: یکی از مشکلات اصلی برنامهریزی در کشور به عقیده بسیاری از صاحبنظران و اساتید و مدیران اجرایی بحث جامع بودن برنامهها است.
این اقتصاددان یادآور شد: جامعیت به معنای پوشش موضوعی و گسترده وسیع در برنامههاست.
وی خاطرنشان کرد: در برنامههای سوم توسعه کشور این جامعیت به رویکرد اصلی تبدیل شد و در برنامههای چهارم، پنجم و ششم نیز استمرار یافت ضمن اینکه مؤلفههای دیگری نیز اضافه شده است.
خسروی افزود: یکی از آسیبهای برنامههای گذشته این بود که "همهچیز اولویت داشت" وقتی چنین باشد در واقع هیچچیزی اولویت ندارد.
این کارشناس مسائل اقتصادی یادآور شد: باید به اولویتها بیشتر اهمیت داد تا قطار توسعه شتاب بگیرد. بدیل ترتیب مقابل برنامههای جامع، تعابیری چون هستههای کلیدی یا core planning، خط دهنده یا برنامههای مسئله محور است.
وی گفت: به نظر در برنامه پنجساله هفتم توسعه کشور باید تمرکز بر مسائل و مشکلات بازدارنده و مانع ساز شده و بر پیشرانها توجه ویژه کرد.
انتهای پیام
نظرات