به گزارش ایسنا، عصر ایران نوشت: «درگذشت «محمود بیاتی»، پیشکسوت باشگاه استقلال (تاج) و آفرینندۀ نخستین افتخار ملی برای فوتبال ایران، بهانه‌ای است تا برخی از رخدادها و نقاط کارنامۀ او را بازگوییم.
مراد از اولین افتخار بزرگ فوتبال ایران همانا کسب نخستین قهرمانی در آسیا با پیروزی تیم ملی بر اسرائیل به مربی‌گری او و با گل‌های همایون بهزادی و پرویز قلیچ‌خانی است؛ دو بر یک و در سال ۱۳۴۷ خورشیدی در جام ملت‌های آسیا.
او خود در سال ۱۹۵۸ - که تیم ملی فوتبال ایران نایب‌قهرمان اولین دورۀ بازی‌های آسیایی شد - کاپیتان تیم ملی بود و از وفادارترین بازیکنان و کاپیتان‌های تاریخ باشگاه تاج (استقلال) هم به حساب می‌آید؛ چرا که از ۱۳۲۸ تا ۱۳۴۱ به صورت پیوسته بازیکن آن بوده است. امجدیه‌روهای قدیمی به یاد دارند و نقل می‌کنند محمود بیاتی که نوک حملۀ تاج بازی می‌کرد، یک گل‌زن قهار بود و با «پرویز کوزه‌کنانی» یک زوج موفق را شکل می‌دادند.
جالب است بدانید هر چند محمود بیاتی نظامی بود و به درجۀ سرهنگی هم رسید اما مشمول قانون من‌درآوردی ممنوعیت بازی نظامیان در تیم‌های غیر نظامی نشد؛ قانونی که موجب شد تاج، بازیکنان بزرگی چون حسن حبیبی، حشمت مهاجرانی، محمد رنجبر و اصغر شرفی را از دست بدهد. اما چرا بیاتی مشمول این قانون نشد؟ چون او فوتبال را در سال ۱۳۴۱ و قبل از تصویب و ابلاغ این قانون (۱۳۴۲) کنار گذاشته بود!
او که بعدتر آماده شد در جایگاه سرمربی در عرصۀ فوتبال اثرگذار باشد جانشین علی دانایی‌فر شد که از ۱۳۲۴ تا ۱۳۴۳ سرمربی تاج بود. بیاتی که تا سال ۴۵ مربی تاج بود، جای خود را به همان دانایی‌فر داد که جانشین او شده بود و بدین‌ترتیب مرحوم دانایی‌فر همچون علی پروین در پرسپولیس به عنوان رکورددار مربی‌گری باشگاهی در ایران شناخته می‌شود.
در سال ۱۳۴۷ و پس از آنکه تیمسار پرویز خسروانی مالک و صاحب باشگاه تاج، معاون نخست‌وزیر و رییس سازمان تربیت بدنی شد، حسین فکری را از تیم ملی کنار گذاشتند و محمود بیاتی سرمربی تیم ملی فوتبال ایران شد و نخستین افتخار را در سطح ملی به ارمغان آورد: قهرمانی در پی موفقیت در مقابل چین ملی (تایوان)، برمه، هنگ‌کنگ و در فینال هم با اسراییل و با آن بازی تاریخی.
مربی موفق اما به این بهانه کنار گذاشته شد که برای هماهنگی با فوتبال روز دنیا به مربی خارجی نیاز است. پس به جای او رایکوف آمد. این برکناری اما آغاز اختلافات او با خسروانی و تاج شد و کنار بود و خانه‌نشین تا کامبیز آتابای رییس مقتدر فدراسیون قبل از المپیک ۱۹۷۲ او را جانشین محمد رنجبر کرد؛ هم او که تیم را به المپیک رسانده بود!
اختلافات بیاتی با خسروانی چنان عمیق شده بود که بازیکنان مورد نظر او - ناصر حجازی، حسین کلانی، همایون بهزادی، غلامحسین مظلومی و مصطفی عرب - را با خود نبرد و با علی جباری، فوق ستاره آن زمان تاج و تیم ملی، هم به مشکل خورد؛ چندان که تعویض او مقابل مجارستان همانا و شکست پنج بر صفر همان و بعد هم یک باخت سنگین دیگر در برابر دانمارک: چهار بر صفر. با این دو باخت سنگین کسی دیگر به تیم بیاتی امید نداشت و همه منتظر یک شکست فاحش مقابل برزیل بودند اما تیم المپیک ایران با گل مجید حلوایی و با نتیجۀ یک بر صفر برزیل، ابرقدرت فوتبال جهان، را برد و همه را شگفت‌زده کرد.
برای راهیابی به جام جهانی ۱۹۷۴ ایران باید در پلی‌آف به صورت رفت و برگشت با استرالیا بازی می‌کرد. یازی رفت را سه بر صفر باختیم و مسئولیت آن متوجه بیاتی شد؛ چرا که اصرار او در بازی دوستانه با نیوزیلند موجب مصدومیت بازیکنان کلیدی ایران از جمله علی پروین شده بود.
در بازی برگشت باید جبران می‌شد و چاره‌ای نداشت به رغم اختلاف شدید با خسروانی به بازیکنان تاج میدان دهد. این کار را کرد اما مشروط و از ناصر حجازی، منصور رشیدی، کارو حق‌وردیان، اکبر کارگرجم، جواد قراب و رضا عادل‌خانی خواست متنی را امضا کنند که متضمن اعلام وفاداری آنان به تیم ملی فارغ از تعلقات باشگاهی و شخص خسروانی بود. همه امضا کردند الا ناصر حجازی با این استدلال که «من علیه کسی که نان و نمک او را خورده‌ام هیچ برگه‌ای امضا کنم.»
محمود بیاتی هم به همین اعتبار ناصر حجازی را خط زد و رشیدی درون دروازه ایستاد. روحیه تیم پایین آمد اما ایران با دو گل پرویز قلیچ‌خانی - یکی از روی نقطۀ پنالتی و دیگری شوتی ۴۰ متری - بازی را برد اما این پیروزی برای صعود کافی نبود چون بازی قبلی را سه بر صفر باخته بودند. در نتیجه ایران حذف شد و بیاتی طبعا آماج انتقادات شدید قرار گرفت و برکنار شد و فرانک اوفارل جای او را گرفت.
پرویز خسروانی درصدد حذف او و بازیکنان امضاکننده برنیامد ولی فوتبال بی‌رحمی‌های خاص خود را دارد و بازی‌های راهیابی به جام جهانی ۱۹۷۴ نقطه پایانی برای حضور محمود بیاتی در عرصۀ فوتبال شد و بعد از انقلاب به آمریکا رفت نزد دوستان صمیمی خود: پرویز کوزه‌کنانی و منوچهر طیورچی مشهور به «منوچ فنر».
این اشاره هم خالی از لطف نیست که سالیانی بعدتر به دعوت منصور پورحیدری به ایران آمد تا بازی استقلال مقابل پرسپولیس را در ورزشگاه آزادی از نزدیک ببیند. استقلال آن بازی را با دو گل برد اما در میان انبوه تماشاگران و خبرنگاران ورزشی کمتر کسی مردی را می‌شناخت که تیم ملی فوتبال ایران با او به کسب اولین افتخار خود - قهرمانی در آسیا - نایل آمده بود.
(آیا در این شب‌ها که مجریان ورزشی در تلویزیون از روی لپ‌تاپ و اینترنت جزء به جزء اطلاعات بازیکنان تیم‌های خارجی را بازگو می‌کنند و تصویر بزرگ آنان را روی دیوار و به قول خودشان «وال» می‌اندازند، سهمی هم برای محمود بیاتی قائل می‌شوند؟)
انتهای پیام
نظرات