به گزارش ایسنا، روزنامه «همشهری» نوشت: نرخ بیکاری در سیستان‌وبلوچستان ۱۲.۸ درصد است و در دهه۹۰ طبق گزارش مرکز آمار، سراوان، ایرانشهر، زابل، سیب و سوران، هیرمند، زهک و سرباز نیز در فهرست ۲۰شهر دارای بالاترین نرخ بیکاری بودند به‌طوری که این استان بعد از خوزستان (با ۸شهر) رتبه دوم را در این زمینه به‌خود اختصاص داد.

پیش از این هم مسئولان شهرستان‌های شمالی استان به‌عنوان شهرستان‌های متاثر از خشکی دریاچه هامون بر این موضوع تأکید کرده ‌بودند که خشکسالی، کم‌آبی و توفان شن مهم‌ترین دلیل بیکاری در این مناطق است.

شهرستان هامون اما در میان همه این شهرستان‌ها با وسعت ۵هزار کیلومتر، ۱۳۰روستا و بیش از ۴۵هزار نفر جمعیت بیشترین آسیب را از خشکی دریاچه هامون دید به‌طوری‌که طبق اعلام مسئولان آن، بیش از ۴۰درصد اهالی بیکارند و در جست‌وجوی کار به زاهدان، یزد، رفسنجان، کرمان، تهران و سایر شهرها سفر کرده‌اند.‌

یک فکر برای ماندن

گرچه در همه این سال‌ها مسئولان، برای ماندگاری جمعیت و اشتغال‌زایی، گردشگری و صنعت در منطقه سیستان را پیشنهاد کردند، اما به سرانجام نرسیدن طرح‌ها، آمار مهاجرت و خالی از سکنه شدن را افزایش داد به‌طوری که بیش از ۴۰ درصد روستاهای استان به‌طور کلی طی ۲دهه خشکسالی خالی از سکنه شده‌اند. در میان روستاهای خالی از سکنه اما، ساکنان «آزادی» خودشان آستین همت را بالا زدند تا فکری برای گذران زندگی کنند. «عیسی نامجو» دهیار روستای «هامون کنار» یا «آزادی» در بخش مرکزی هامون و همسایگی دریاچه است که ۱۵۰خانوار و ۶۲۵نفر جمعیت دارد.

این روستا در ۱۵کیلومتری هامون، ۳۳ گلخانه خانگی و ۲ گلخانه صنعتی دارد. به‌گفته دهیار، ۲ گلخانه صنعتی سال۱۳۸۵ راه‌اندازی شدند و به مرور و با خشکی دریاچه و تعطیلی کشاورزی و دامداری، آمار گلخانه‌ها افزایش یافت تا این‌که در حال حاضر، اهالی جوان روستا به‌جای کشاورزی، صیادی یا دامداری در گلخانه‌ها مشغول به‌کار هستند و محصول مورد نیاز منطقه را تامین می‌کنند. نامجو با بیان این‌که به جز ۲گلخانه در روستای مجاور یعنی «آخوندغلامی» بیشتر اهالی۵۰-۴۰ روستای نزدیک هامون به‌ویژه ۷روستای حاشیه دریاچه مهاجرت کرده‌اند، به همشهری می‌گوید: اگر هم کسی باقی‌مانده از سالمندان است درحالی‌که در روستای آزادی هر گلخانه برای ۳نفر خانوار اشتغال‌زایی مستقیم و برای بسیاری اشتغال‌زایی غیرمستقیم ایجاد کرده.‌

چند خانوار بازگشتند

یکی از اهالی روستا هم که یک گلخانه ۳۰۰متری را از سال۱۳۸۰ و یک گلخانه ۲۵۰متری را از سال گذشته اداره می‌کند به همشهری توضیح می‌دهد که از سال۱۳۸۰ دیگر در این خطه کاری نبود و اغلب افراد به‌جای کشاورزی سراغ کارگری در شهرهای دیگر می‌رفتند. محمد نامجو معتقد است اگر کسی هم مانده درآمد و پولی نداشته که بتواند مهاجرت کند و کرایه خانه بدهد وگرنه همه می‌رفتند، هرچند گلخانه‌ها حالا کمی امید به روستا برگردانده‌اند. محمد خطیبی هم که از سال۱۳۹۸ گلخانه‌ای ۱۲۰۰متری راه‌اندازی کرده و با ۲خانوار دیگر کار می‌کند هم گلخانه‌داری در این روستا را نتیجه خشکسالی سیستان و کم‌آبی هامون می‌داند که موجب شده حتی ۷-۶خانوار از اهالی که به کرمان، رفسنجان و زاهدان مهاجرت کرده بودند به روستا برگردند.

اگر حقابه نرسد
دهیار روستا البته در صحبت‌های خود به نکته‌ای اشاره می‌کند و آن، آینده گلخانه‌هاست: فقط چاه‌نیمه۳ کمی آب دارد و اگر آب آن هم تمام شود، ما هم دوام نمی‌آوریم و مجبور به کوچ می‌شویم. اگر حقابه هامون را بدهند زنده می‌مانیم‌ وگرنه زندگی در منطقه سیستان و زابل منقرض می‌شود و زندگی، اینجا، از بین می‌رود.

انتهای پیام