به گزارش ایسنا، خاک، قلب تپنده امنیت غذایی به عنوان یکی از ارزشمندترین منابع طبیعی، بستری برای رشد گیاهان و تولید بیش از ۹۵ درصد مواد غذایی جهان فراهم می‌کند. در ایران، کشوری با اقلیم خشک و نیمه‌خشک، خاک حاصلخیز سرمایه‌ای استراتژیک است که نه تنها تولید محصولات کشاورزی، بلکه پایداری اکوسیستم‌ها و چرخه آب را تضمین می‌کند. با این حال، فرسایش خاک به عنوان یکی از بزرگ‌ترین تهدیدات زیست‌محیطی، این منبع تجدیدناپذیر را با سرعتی نگران‌کننده از بین می‌برد. بر اساس گزارش‌ها، ایران با نرخ فرسایش خاک ۱۶.۵ تا ۲۰ تن در هکتار در سال، رتبه نخست جهان را در این زمینه به خود اختصاص داده است.  این گزارش به بررسی ابعاد مختلف فرسایش خاک، تأثیرات آن بر امنیت غذایی و راهکارهای پیشنهادی برای کنترل این بحران می‌پردازد.

فرسایش خاک به معنای جابه‌جایی و از دست رفتن لایه‌های سطحی خاک به واسطه عوامل طبیعی (مانند باد و آب) یا فعالیت‌های انسانی است. این فرآیند، خاک حاصلخیز را که حاوی مواد مغذی ضروری برای رشد گیاهان است، از بین می‌برد و منجر به کاهش کیفیت و عمق خاک زراعی می‌شود.  به گفته کارشناسان، تشکیل یک سانتی‌متر خاک در شرایط طبیعی بین ۳۰۰ تا ۷۰۰ سال زمان می‌برد، به همین دلیل خاک عملاً منبعی غیرقابل تجدید محسوب می‌شود. در ایران، عواملی مانند چرای بی‌رویه دام، کشاورزی ناپایدار، جنگل‌زدایی، تغییر کاربری اراضی و تغییرات اقلیمی، فرسایش خاک را به بحرانی ملی تبدیل کرده است.

ایران سالانه ۲ تا ۴ میلیارد تن خاک از دست می‌دهد که معادل ۵ تا ۶ برابر میانگین جهانی و ۲.۵ برابر آسیا است.   فرسایش خاک سالانه ۵۴ تا ۵۶ میلیارد دلار به اقتصاد ایران زیان وارد می‌کند، رقمی که از درآمد نفتی کشور نیز فراتر می‌رود. از ۱۸ میلیون هکتار زمین قابل کشت در ایران، تنها ۵ میلیون هکتار خاک حاصلخیز دارد و این میزان در حال کاهش است.  

فرسایش خاک به بیابان‌زایی، کاهش عمر سدها، افزایش سیلاب‌ها و آلودگی آب‌های زیرزمینی منجر شده است.  به گفته رئیس انجمن علوم خاک ایران، فرسایش خاک در برخی مناطق مانند چهارمحال و بختیاری و کهگیلویه و بویراحمد به ۲۰ تن در هکتار در سال می‌رسد، در حالی که میانگین جهانی ۳ تا ۶ تن است. این آمار نشان‌دهنده عمق فاجعه‌ای است که نه تنها کشاورزی، بلکه کل اکوسیستم کشور را تهدید می‌کند.  

 امنیت غذایی به معنای دسترسی پایدار به غذای کافی، سالم و مغذی برای همه افراد است. فرسایش، لایه‌های غنی از مواد آلی و عناصر غذایی را از خاک جدا می‌کند، که منجر به کاهش عملکرد محصولات کشاورزی می‌شود. به عنوان مثال، تخریب یک میلیون هکتار زمین کشاورزی در ایران معادل خسارات اقتصادی فرسایش خاک برآورد شده است. با کاهش حاصلخیزی، تولید محصولات کلیدی مانند گندم، برنج و حبوبات کاهش می‌یابد، که وابستگی کشور به واردات غذا را افزایش می‌دهد. این موضوع در شرایط تحریم‌های اقتصادی، مخاطرات بیشتری به همراه دارد. فرسایش خاک، مواد آلاینده مانند سموم کشاورزی را به آب‌های سطحی و زیرزمینی منتقل می‌کند، که سلامت غذا و آب آشامیدنی را تهدید می‌کند. فرسایش خاک به بیابان‌زایی منجر شده و زمین‌های کشاورزی را غیرقابل کشت می‌کند. این موضوع باعث مهاجرت روستاییان به شهرها و افزایش فشار بر منابع شهری می‌شود.  بر اساس هشدار سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو)، اگر روند کنونی فرسایش خاک ادامه یابد، جهان تا ۶۰ سال آینده خاک حاصلخیز کافی برای تولید غذا نخواهد داشت. این تهدید برای ایران، با توجه به نرخ بالای فرسایش، به مراتب جدی‌تر است.  علل فرسایش خاک در ایران نتیجه ترکیبی از عوامل طبیعی و انسانی است.

از جمله عوامل کلیدی و مهمی که در این بحران نقش دارند، چرای بی رویه دام،  کشاورزی ناپایدار،  جنگل‌زدایی و تغییر کاربری اراضی،  تغییرات اقلیمی و مدیریت نادرست منابع آب است. وجود بیش از ظرفیت دام در مراتع و جنگل‌ها، پوشش گیاهی را نابود کرده و خاک را در برابر باد و آب آسیب‌پذیر می‌کند. به گفته مدیرکل منابع طبیعی گلستان، ۵۳ درصد دام‌های اضافی از جنگل‌های این استان خارج شده‌اند، اما هنوز چالش ادامه دارد. همچنین شخم‌زنی غیراصولی، کشت در اراضی شیب‌دار و استفاده بیش از حد از کودها و سموم شیمیایی، خاک را تخریب می‌کند. نکته مهم دیگر این است که تبدیل جنگل‌ها به زمین‌های کشاورزی یا مناطق مسکونی، خاک را در معرض فرسایش قرار می‌دهد. افزایش شدت بارندگی‌ها و خشکسالی‌های مکرر، فرسایش آبی و بادی را تشدید کرده است. همچنین برداشت بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی منجر به فرونشست زمین و افزایش فرسایش خاک شده است.

اما چگونه می‌توان خاک را نجات داد؟ از جمله راهکارهایی که همیشه برای مقابله با فرسایش خاک ارائه شده، مدیریت پایدار زمین است که با استفاده از روش‌های کشاورزی حفاظتی مانند شخم صفر و کشت نواری برای کاهش تخریب خاک و  جلوگیری از کشت در اراضی شیب‌دار و احیای پوشش گیاهی در مناطق تخریب‌شده محقق می‌شود. کنترل چرای دام از جمله راهکارهای دیگر است.  

به طور کلی خاک، میراثی برای نسل‌های آینده فرسایش خاک نه تنها یک چالش زیست‌محیطی، بلکه تهدیدی مستقیم برای امنیت غذایی، اقتصاد و پایداری سرزمین ایران است. در حالی که این بحران با سرعت پیش می‌رود، اقدامات فوری و هماهنگ برای حفاظت از خاک ضروری است. از مدیریت پایدار زمین تا سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین، راهکارهای متعددی وجود دارد که می‌تواند این روند مخرب را متوقف کند. اما موفقیت این تلاش‌ها به همکاری دولت، کشاورزان، محققان و جامعه بستگی دارد. خاک، قلب تپنده حیات است و حفظ آن، تضمین‌کننده آینده‌ای پایدار برای نسل‌های کنونی و آینده.  

انتهای پیام