به گزارش ایسنا، آن‌جا که کوه به خاک می‌رسد و صدای رود در باد گم می‌شود، روستایی وجود دارد با مدارسی محروم، کلاس‌هایی که سقف‌شان به آسمان شکایت دارد و کودکانی که روی نیمکت‌های زنگ‌زده، الفبا را می‌نویسند. در بوگر، بچه‌ها زنگ تفریح را با خنده به خاطر نمی‌آورند؛ زنگ‌ها اینجا، بیشتر شبیه هشدارند. هشدار برای مارهایی که از شکاف دیوار بالا می‌روند، برای بوی نا گرفته از سقف فروریخته، برای سرویس‌های بهداشتی بسته و برای مینی‌بوسی که می‌تواند هر لحظه واژگون شود. اینجا کودکان، درس نمی‌خوانند؛ آن‌ها در مدرسه دوام می‌آورند و این ماندن، خود مبارزه‌ایست خاموش که کسی صدایش را نمی‌شنود.
در روستای ارمند و بوگر از توابع شهرستان خانمیرزا، تحصیل برای صدها دانش‌آموز نه تنها راهی برای ساختن آینده‌ای روشن نیست، بلکه تبدیل به مسیری پرخطر، پرهزینه و طاقت‌فرسا شده است. در حالی که بسیاری از مناطق کشور از امکانات آموزشی و رفاهی بهره‌مندند، این منطقه با بیش از ۲۰ هزار نفر جمعیت، از ابتدایی‌ترین نیازهای آموزشی، بهداشتی و زیرساختی محروم مانده است.
یکی از اعضای شورای منطقه ارمند، با لحنی آمیخته به نگرانی و اندوه می‌گوید: مدرسه‌ای که در سال ۱۳۶۱ برای ۷۰ نفر ساخته شده، حالا با ۲۸۳ دانش‌آموز پسر در فضای بسیار فرسوده و کوچک اداره می‌شود. پیش‌تر این مدرسه تا ۵۵۰ دانش‌آموز را هم در خود جای داده بود.
وی بیان می‌کند: در این مدرسه، ۲ سمت سالن اصلی، به دلیل کمبود فضا، تبدیل به کلاس درس شده است. گرمای شدید منطقه که به دلیل موقعیت جغرافیایی در کنار رودخانه و شمال سد ارمند، گاه از استان خوزستان نیز فراتر می‌رود، کلاس‌های بدون کولر را به شکنجه‌گاهی برای معلم و دانش‌آموزان تبدیل کرده است. سیستم تهویه وجود ندارد و آفتاب مستقیم به داخل کلاس‌ها می‌تابد.
زیرساخت‌های فرسوده و ناامن
وی با اشاره به اینکه مدرسه تنها ۴ سرویس بهداشتی دارد که ۲ سرویس غیرقابل استفاده‌اند، می‌گوید: دیوارهای سنگ‌کاری‌شده حیاط به دلیل دارا بودن منافذ، هر ساله در بهار محل تجمع مار و عقرب می‌شود. سقف شیروانی مدرسه پوسیده شده، بخش‌هایی از آن فرو ریخته و گنجشک‌ها در آن گرفتار می‌شوند و سروصدای مداومی در کلاس‌ها ایجاد می‌کنند.
وی در ادامه در خصوص تجهیزات و امکانات اضافه می‌کند: از تجهیزات آموزشی نیز خبری نیست. مدرسه فاقد کامپیوتر، پرینتر، تابلو هوشمند، آزمایشگاه، کتابخانه و حتی تجهیزات ورزشی است. حیاط کوچک مدرسه نه فضای سبز دارد، نه امکان احداث زمین ورزشی. استعدادهای ورزشی کودکان منطقه، در میان موانع سیمانی و فضای تنگ حیاط مدرسه دفن می‌شوند.
فقر؛ مانع بزرگ آموزش
یکی از اولیا با بغض می‌گوید: بچه‌های ما از ترس واژگونی اتوبوس مسیر را پیاده می‌روند و خسته به مدرسه می‌رسند. زمستان در گل و لای گرفتار می‌شوند. پول سرویس نداریم.
بسیاری از خانواده‌ها توان پرداخت هزینه کتاب، لباس فرم یا حتی کرایه مسیر ۴۵ دقیقه‌ای به آلونی برای شرکت در مسابقات دانش‌آموزی را ندارند.
یکی دیگر از اولیا می‌گوید: ۲۰۰ هزار تومان باید برای رفت و برگشت بدهیم. دیگر نمی‌خواهم بچه‌ام درس بخواند. خرج تحصیلش را نداریم.
محرومیت در قلب جمعیت
مدیر یکی از مدارس آن منطقه بیان می‌کند: با وجود تراکم جمعیت بالا و وجود زمین مناسب، منطقه بوگر از داشتن کتابخانه عمومی، آزمایشگاه مرکزی مدارس، مرکز پژوهشی و وسایل حمل‌ونقل عمومی محروم است. برق منطقه ضعیف است و وسایل برقی مردم و مدارس سالانه آسیب می‌بیند. روستای ۴۰۰۰ نفری بوگر تنها یک خانه بهداشت و یک بهورز دارد و پزشک خانواده ندارد.
وی اضافه می‌کند: در شرایطی که روستا تنها ۲ کیلومتر با رودخانه کارون فاصله دارد، مردم یک روز در میان و تنها چند ساعت در روز به آب دسترسی دارند.
به گفته شورای منطقه ارمند، یک چشمه آب به دلیل نبود لوله یا جدول در وسط شن‌ها گم می‌شود و یک منطقه کامل خشک شده است.
پایان راه یا نقطه شروع؟
مدرسه شهدای ۲ بوگر و دیگر مدارس منطقه، آینه‌ای تمام‌نما از وضعیت آموزش در مناطق محروم است؛ جایی که دانش‌آموزان در شرایط طاقت‌فرسا و خطرناک، برای آینده‌ای که ممکن است هرگز نیاید، تلاش می‌کنند.
از مسؤولان انتظار می‌رود که پیش از آن‌که حادثه‌ای جبران‌ناپذیر رخ دهد، به فریاد بی‌صدای این مردم گوش فرا دهند.
پاسخ آموزش و پرورش خانمیرزا به گزارش مشکلات مدرسه بوگر: فضای کلاسی کافی است، اما نیاز به بازسازی داریم
در پی انتشار گزارش‌هایی از وضعیت نامناسب مدرسه ابتدایی پسرانه شهدای بوگر در منطقه ارمند، رئیس آموزش و پرورش شهرستان خانمیرزا توضیحاتی درباره وضعیت موجود، اقدامات انجام‌شده و محدودیت‌های موجود ارائه داد.
وی ضمن تأیید فرسودگی سازه مدرسه، برخی از موارد مطرح‌شده مانند کمبود فضای کلاسی را رد و سایر مشکلات را نیز مرتبط با کمبود بودجه و محدودیت‌های ساختاری دانست.
شهرام محبی، رئیس آموزش و پرورش شهرستان خانمیرزا، در پاسخ به مطالب مطرح‌شده از سوی شورای منطقه در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: مدرسه ابتدایی پسرانه شهدای بوگر در سال ۱۳۶۲ احداث شده و به دلیل قدمت بالای آن، جزو مدارس تخریبی منطقه محسوب می‌شود و نیاز به بازسازی کامل دارد.
وی افزود: این مدرسه دارای ۷ کلاس درس به‌علاوه دفتر مدیریت و آبدارخانه است و در حال حاضر ۲۷۳ دانش‌آموز دارد که در دو نوبت صبح و عصر (۱۲۷ نفر در نوبت اول و ۱۴۶ نفر در نوبت دوم) به صورت چرخشی تحصیل می‌کنند؛ بنابراین از نظر تعداد کلاس و فضای آموزشی، کمبودی وجود ندارد.
در هیچ‌کدام از مدارس منطقه، حتی در مدارس نوساز، زیرساخت سرمایشی نظیر کانال‌کشی یا پکیج سرمایشی وجود ندارد
محبی با اشاره به مشکل گرمای هوا و نبود کولر در کلاس‌ها گفت: در هیچ‌کدام از مدارس منطقه، حتی در مدارس نوساز، زیرساخت سرمایشی نظیر کانال‌کشی یا پکیج سرمایشی وجود ندارد. این مسأله تنها مختص مدرسه شهدای بوگر نیست و در کل منطقه با آن مواجه هستیم. با این حال، با توجه به گرمای شدید منطقه، این مدرسه نیز به وسایل سرمایشی نیاز دارد.
۲ چشمه از سرویس‌های بهداشتی این مدرسه دچار گرفتگی هستند
رئیس آموزش و پرورش خانمیرزا در خصوص وضعیت سرویس‌های بهداشتی، بیان کرد: در حال حاضر دو چشمه از سرویس‌های بهداشتی این مدرسه دچار گرفتگی هستند که موضوع به اداره تربیت بدنی و سلامت اداره کل ارجاع داده شده تا پس از تأمین اعتبار، اصلاح و بهسازی لوله‌کشی انجام شود.
وی در ادامه در مورد وضعیت حیاط مدرسه اظهار کرد: حدود پنج سال پیش رنگ‌آمیزی و خط‌کشی زمین بازی انجام شد، اما به علت تابش شدید آفتاب و گرمای بالا، این علائم از بین رفته است. در تابستان پیش‌رو، در قالب طرح شهید عجمیان، بهسازی و شاداب‌سازی حیاط مدرسه در اولویت برنامه‌ها قرار گرفته است.
تجهیزات ورزشی و امکانات آموزشی
محبی همچنین از تحویل بخشی از وسایل ورزشی در ابتدای سال تحصیلی جاری به مدرسه خبر داد و افزود: اقلامی از سوی حوزه تربیت‌بدنی به مدرسه تحویل داده شده است. البته نیاز این مدرسه بیش از این‌هاست، اما در چارچوب توان اداره، تلاش شده بخشی از نیازها تأمین شود.
رئیس آموزش و پرورش خانمیرزا در پاسخ به مطالب مطرح‌شده درباره خطرناک بودن مسیر مدرسه نوساز ۱۲ کلاسه بوگر نیز گفت: این مسیر حدود ۸۰۰ متر طول دارد و خاکی، با شیب تند و پرتگاه است. در زمان افتتاح مدرسه، معاون عمرانی استاندار وقت، قول مساعد برای آسفالت و نصب حفاظ در مسیر دادند. اما علی‌رغم پیگیری‌های مداوم، هنوز اقدامی عملی صورت نگرفته است.
محبی در پایان خاطرنشان کرد: آموزش و پرورش شهرستان خانمیرزا با محدودیت‌های مالی و ساختاری متعددی روبروست، اما در حد توان، در تلاش برای حل مشکلات و تأمین امکانات موردنیاز مدارس مناطق محروم از جمله مدرسه شهدای بوگر است.
وی ابراز امیدواری کرد: با همکاری سایر نهادها، به ویژه استانداری و دستگاه‌های اجرایی مرتبط، بخش مهمی از مشکلات موجود برطرف شود.
روایت مدرسه شهدای بوگر، تنها داستان یک بنای فرسوده یا نبود کولر و سرویس بهداشتی نیست، باید پرسید عدالت آموزشی دقیقاً کجای این منظومه قرار دارد؟
روایت مدرسه شهدای بوگر، تنها داستان یک بنای فرسوده یا نبود کولر و سرویس بهداشتی نیست؛ این قصه تلخِ منطقه‌ای است که کودکانش هر روز با خطر و رنج، راهی جایی به نام مدرسه می‌شوند، بی‌آن‌که بدانند آیا واقعاً قرار است «آینده‌ای» در کار باشد. وقتی تحصیل از حق به امتیازی پُرهزینه تبدیل می‌شود و وقتی کودکی به‌جای یادگیری، درگیر بقاست، باید پرسید عدالت آموزشی دقیقاً کجای این منظومه قرار دارد؟
اگرچه آموزش و پرورش خانمیرزا بخشی از مشکلات را پذیرفته و وعده‌هایی برای اصلاح داده، اما باید پذیرفت که وعده، مدرسه نمی‌سازد و امید را به نیمکت‌های زنگ‌زده بازنمی‌گرداند. مسئولان، اگر نمی‌خواهند فریاد خاموش این روستاها در آوار حادثه شنیده شود، امروز باید دست‌به‌کار شوند؛ نه فردا، که شاید دیر باشد.
انتهای پیام
نظرات