جعفر حسین‌زاده در گفت و گو با ایسنا درپاسخ به این پرسش که آیا حذف کامل گیاه نیمه‌انگلی لورانتوس از نظر اکولوژیکی درست است؟ اظهار کرد: این‌کار درست نیست اگرچه حذف کامل این گیاه ممکن است در کوتاه‌مدت به بهبود وضعیت برخی درختان کمک کند، اما از دیدگاه اکولوژیکی به‌طور مطلق درست نیست و نیازمند مدیریت مبتنی بر بوم‌شناسی است.

وی ادامه داد: مبارزه با لورانتوس اهداف مثبتی هم ممکن است داشته باشد. به عنوان مثال، در مواقعی که آلودگی شدید است و درخت میزبان به‌شدت آسیب‌دیده، حذف موضعی این گیاه نیمه‌انگلی می‌تواند از مرگ درخت جلوگیری کند.

این عضو هیئت علمی دانشگاه ایلام توضیح داد: همچنین در مناطق خاصی که درختان بلوط تحت فشار شدید تنش‌های دیگر مانند خشکسالی، فرسایش خاک، آتش‌سوزی و چرا هستند، کاهش بار استرس اضافی درخت می‌تواند موجه باشد و حتی ممکن است به بهبود جوانه‌زنی و برگ‌دهی درخت کمک کند.

وی تأکید کرد: اما از دیدگاه اکولوژیکی، لورانتوس بخشی از زنجیره غذایی و اکوسیستم طبیعی جنگل‌های زاگرس است. میوه‌های آن منبع تغذیه برای پرندگان خاص منطقه است و اگر این پرندگان نباشند، ممکن است شاهد طغیان یک سری آفات و امراض باشیم. لورانتوس هم جزئی از تنوع زیستی اکوسیستم است و برخی حشرات و حیات‌وحش به آن وابسته‌اند.

حسین‌زاده خاطرنشان کرد: نکته دیگر این است که وجود لورانتوس نشان‌دهنده وجود اختلال در اکوسیستم است، نه علت آن. گسترش آن معمولاً ناشی از ضعف عمومی درختان میزبان، به‌دلیل خشکسالی، چرای دام، آتش‌سوزی، فقر و تخریب خاک و ضعف مدیریت است.

وی گفت: باید توجه داشت که در اکوسیستم‌های طبیعی، حتی ارگانیسم‌های به‌ظاهر مضر، نقش تنظیمی دارند و حذف کامل آن‌ها می‌تواند تعادل اکولوژیکی را برهم بزند. راهکار پیشنهادی این است که مدیریت هدفمند و محدود صورت گیرد، به‌گونه‌ای که حذف لورانتوس فقط در درختان به‌شدت آسیب‌دیده انجام شود نه در همه درختان.

دانشیار دانشگاه ایلام اضافه کرد: ضمن اینکه باید تراکم و تأثیر لورانتوس در سطوح منطقه مورد بررسی و پایش بلندمدت قرار بگیرد و همزمان برای بهبود کلی وضعیت اکوسیستم، مانند کاهش فشار چرا، مدیریت صحیح منابع آب و خاک، کنترل آتش‌سوزی و آموزش جوامع محلی نیز اقدام کرد.

انتهای پیام