بر اساس یافتههای محققان، دیابت نوع یک، خیلی زود و با علائم هشداردهنده غیرقابل انکاری بروز میکند و هرگز از بین نمیرود. این تفکر حدود یک قرن، درمان را شکل داده و استفاده از انسولین، در بسیاری از موارد را موثر کرده است.
پرستاران مدتهاست که در کلینیکهای سراسر کشورهای جنوب صحرای آفریقا به محققان بازدیدکننده میگویند که برخی از بیماران جوان با برچسب دیابت نوع یک، ظاهرا بدون انسولین هفتهها و حتی ماهها زنده میمانند. آزمایش این حدس دشوار بود زیرا منابع کمیاب و کار آزمایشگاهی گران است اما این اظهارات پرستاران به شواهدی تبدیل شدند و یافتهها آنچه فکر میکردیم در مورد دیابت میدانیم را تکان میدهند.
دادههای شگفتانگیز کلینیکهای آفریقایی
حدود ۹۰۰ کودک، نوجوان و جوان در کامرون، اوگاندا و آفریقای جنوبی به پروژهای به نام «تحقیق دیابت جوانان در کشورهای جنوب صحرای آفریقا» (YODA) پیوستند. نمونههای خون، اسکنهای ژنتیکی و سوابق بالینی جمعآوری شد. حدود ۶۵ درصد از شرکتکنندگان، فاقد «اثر انگشت خودایمنی» بودند که دیابت نوع یک کلاسیک را تعریف میکند و ژنهای ایمنی پرخطر معمول نیز وجود نداشتند. فقط ۸.۵ درصد بیش از یک اتوآنتیبادی مرتبط با دیابت داشتند که در تضاد کامل با تقریبا ۹۰ درصدی است که در ماههای پس از تشخیص مشاهده شد.
محققان اظهار کردند: در این زیرگروه، به جای اینکه سیستم ایمنی سلولهای سازنده انسولین را از بین ببرد، کاملا شبیه چیز دیگری به نظر میرسد. این بیماری، کمبود انسولین محسوب میشود که هنوز علت آن مشخص نشده است. این بیماری در خارج از حیطه دیابت نوع دو قرار دارد که با مقاومت به انسولین مرتبط است و با دیابت مرتبط با سوء تغذیه نیز مطابقت ندارد.
ژان کلود کات از دانشگاه «اکستر» انگلستان گفت: این یافتههای جدید تحقیقاتی، سوءظن دیرینه ما را تایید میکند. همیشه از خود پرسیدهایم که چرا بسیاری از جوانان مبتلا به دیابت نوع یک، حداقل برای مدتی، بدون انسولین زنده میمانند که در دیابت نوع یک معمولی، غیرمعمول است.
موفات نییرندا گفت: این یافتهها، زنگ خطر هستند و فرضیات ما در مورد دیابت نوع یک را به چالش میکشند و نشان میدهند که این بیماری ممکن است در کودکان و نوجوانان آفریقایی بهطور متفاوتی بروز کند.
نتایج تحقیقات
محققان، شرکتکنندگان آفریقایی را با بیش از ۳۰۰۰ کودک و نوجوان در تحقیق «جستجوی دیابت در جوانان» آمریکا مقایسه کردند. این الگوی جدید در گروه کوچکی از کودکان سیاهپوست آمریکایی پدیدار شد و در شرکتکنندگان سفیدپوست وجود نداشت. این شکاف به ترکیبی از ریشههای اجدادی و عوامل محیطی اشاره دارد. همچنین خطای آزمایشگاهی ساده را رد میکند.
نییرندا اظهار کرد: ما فورا باید تحقیقات خود را در مورد عوامل بیولوژیکی و محیطی موثر بر این نوع دیابت عمیقتر و اطمینان حاصل کنیم که رویکردهای تشخیصی و درمانی ما برای اهداف مورد نظر در محیطهای آفریقایی مناسب هستند.
کات افزود: گام بعدی ما بررسی علل احتمالی ازجمله عفونتها و عوامل تغذیهای تا سموم محیطی است. اگر بتوانیم علت را بیابیم، ممکن است بتوانیم از موارد جدید جلوگیری کرده و درمانهای جدیدی پیدا کنیم.
یوجین سوبنگوی از وزارت بهداشت عمومی کامرون گفت: ما باید در تحقیقات خاص زمینهای سرمایهگذاری کنیم. اگر این کار را نکنیم، میلیونها نفر را در معرض خطر تشخیص نادرست و درمان نادرست قرار میدهیم. حدود ۹ میلیون نفر در سراسر جهان با دیابت نوع یک زندگی میکنند. اگر از هر سه بیمار جوان در بخشهایی از آفریقا، دو نفر در واقع بیماری متفاوتی دارند، آمار جهانی و اولویتهای تحقیقاتی که به دنبال آن نمایان میشوند به بررسی دقیق نیاز دارند.
سایت ارث گزارش کرد، برچسبگذاری نادرست مهم است؛ بیماران دیابت نوع یک کلاسیک از روز اول به انسولین مادامالعمر نیاز دارند. افراد مبتلا به زیرگروه جدید ممکن است به درمانهایی که سلولهای بتای فعال هنوز آنها را محافظت یا تقویت میکند، پاسخ دهند. درک این تفاوت میتواند خانوادهها را از هزینه و خطر انسولین با دوز بالای غیرضروری نجات دهد همچنین محققان را به سمت راهبردهای پیشگیری جدید سوق دهد.
این تحقیق سوالات بیپاسخی را باقی میگذارد؛ اتوآنتیبادیها میتوانند محو شوند، بنابراین آزمایش نزدیکتر به زمان تشخیص میتواند جزئیات بیشتری را ثبت کند. علاوه بر این، جدا کردن عفونتها، الگوهای غذایی و سموم احتمالی نیاز به کار میدانی دقیق و به همان اندازه مهم، بودجه محلی دارد.
با این حال، مسیر روشن است؛ گسترش دیدگاه تحقیقاتی، بهروزرسانی کتابچههای راهنمای تشخیصی و آموزش تیمهای مراقبتهای بهداشتی برای شناسایی نشانههای خطر مانند بیمار جوانی که با انسولین کم و به طرز شگفتآوری پایدار میماند.
تحقیق کامل در مجله «دیابت و غدد درون ریز لنست» (The Lancet Diabetes & Endocrinology) منتشر شده است.
انتهای پیام
نظرات