خلیل‌ رحیمی در گفت‌وگو با ایسنا، ضمن گرامیداشت هفته ناشنوایان،‌ بر اهمیت زبان اشاره و نقش حیاتی زبان اشاره ایرانی در ارتقای حقوق ناشنوایان تاکید کرد و گفت: زبان اشاره نه تنها ابزاری ارتباطی، بلکه بخشی از هویت فرهنگی جامعه ناشنوایان است که دسترسی برابر به خدمات آموزشی، درمانی، حقوقی و اجتماعی بدون به رسمیت شناختن و تقویت زبان اشاره ممکن نیست.

وی ادامه داد: با وجود اقدامات انجام شده طی پنج سال اخیر برای آموزش و تربیت مترجم و مدرس زبان اشاره، نبود بودجه رسمی و ثبت شغل مترجم زبان اشاره در سازمان برنامه و بودجه، چالش مهمی برای توسعه پایدار این حوزه است.

رحیمی همچنین به فعالیت‌های گسترده تشکل‌های مردم‌نهاد ناشنوایان در زمینه رسمیت بخشیدن به زبان اشاره ایرانی اشاره کرد و از برگزاری دوره‌های آموزشی و ایجاد رشته‌های دانشگاهی زبان اشاره در مقاطع مختلف خبر داد.

رئیس هیات مدیره شبکه ملی تشکل‌های مردم نهاد افراد دارای معلولیت شنوایی در ادامه بر ضرورت تصویب قانونی رسمی برای زبان اشاره ایرانی، ایجاد نظام استاندارد صدور گواهی مترجمان و مدرسان، بودجه‌گذاری پایدار و الزام دستگاه‌های دولتی به تامین خدمات مترجمی تاکید کرد و گفت: این اقدامات باعث تقویت هویت فرهنگی جامعه ناشنوایان، کاهش تبعیض و ارتقای مشارکت آنان در عرصه‌های اجتماعی، آموزشی، درمانی و شغلی خواهد شد. این درحالیست که خلأ قانونی موجود در ایران باعث شده زبان اشاره ایرانی به عنوان زبان رسمی ناشنوایان در قوانین ملی به رسمیت شناخته نشود.

از همین رو،‌ رحیمی خواستار تصویب قانون ملی رسمیت زبان اشاره ایرانی و تخصیص بودجه مشخص برای آموزش و خدمات مترجمی شد تا حقوق شهروندی ناشنوایان به طور واقعی و برابر تحقق یابد و معتقد است که زبان اشاره کلید رفع موانع ارتباطی ناشنوایان است و تضمین می‌کند آنان بتوانند بدون تبعیض در جامعه حضور فعال و برابر داشته باشند.

وی در بخش دیگری از این گفت‌وگو، با اشاره به تاثیر به رسمیت شناختن زبان اشاره،‌ خاطرنشان کرد: وقتی جامعه زبان اشاره را به رسمیت بشناسد، در واقع گامی اساسی برای برابری حقوقی، کاهش تبعیض و مشارکت کامل ناشنوایان در زندگی اجتماعی برمی‌دارد. همچنین، رسمیت یافتن زبان اشاره حس هویت و عزت‌نفس ناشنوایان را تقویت می‌کند و به آن‌ها امکان می‌دهد فعالانه در زندگی اجتماعی و سیاسی مشارکت داشته باشند. از سوی دیگر، این اقدام برای کل جامعه سودمند است؛ فرهنگ کشور غنی‌تر و چندزبانه‌تر می‌شود و تعامل میان افراد شنوا و ناشنوا بهبود می‌یابد. رسانه‌ها و نهادهای آموزشی می‌توانند خدمات و برنامه‌های خود از مترجم زبان اشاره استفاده‌ کنند و این خود باعث افزایش آگاهی عمومی و کاهش تبعیض می‌شود. به عبارتی، رسمی شدن زبان اشاره نه تنها حقوق و کیفیت زندگی ناشنوایان را ارتقا می‌دهد، بلکه جامعه را به سمت برابری، عدالت و تنوع فرهنگی بیشتر هدایت می‌کند.

رئیس هیات مدیره شبکه ملی تشکل‌های مردم نهاد افراد دارای معلولیت شنوایی در پاسخ به سوالی درخصوص تجارب سایر کشورها از به رسمیت شناختن زبان اشاره، نیز اینطور توضیح داد: تجربه کشورهای مختلف نشان می‌دهد رسمیت بخشیدن به زبان اشاره، عملی و موفقیت‌آمیز است. کشورهایی مانند ژاپن، کره جنوبی، تایلند، مالزی، سنگاپور، آذربایجان، ترکیه، روسیه، فرانسه، آلمان، فنلاند، هلند، اتریش، آفریقا جنوبی، کنیا، اوگاندا، زیمبابوه، مصر، آرژانتین، برزیل، شیلی، کلمبیا، کاستاریکا، کانادا، زبان اشاره را به رسمیت شناخته‌اند و تجربه این کشورها نشان می‌دهد که با تصویب قوانین شفاف، تربیت مترجمان حرفه‌ای، تخصیص بودجه مناسب و آموزش عمومی جامعه، می‌توان زبان اشاره را از وضعیت محدود و پراکنده به جایگاه رسمی و دسترس‌پذیر برای همه ناشنوایان ارتقاء داد. این نمونه‌ها می‌توانند الگوی عملی و الهام‌بخش برای گام‌های قانونی و اجرایی در ایران باشند.

رحیمی تصریح کرد: علاوه بر نمونه‌های بین‌المللی، در پنج کشور اسلامی نیز زبان اشاره به رسمیت شناخته شده و مورد احترام قرار گرفته است که امیدواریم به زودی در ایران نیز به‌عنوان یک کشور اسلامی زبان اشاره ایرانی را به رسمیت شناخته و جایگاه آن را در جامعه و قوانین خود تثبیت کند.

وی در همین راستا نیز برای موفقیت در زمینه حقوق ناشنوایان و رسمیت زبان اشاره ایرانی به فعالان اجتماعی توصیه کرد که چند راهبرد کلیدی را دنبال کنند: شبکه‌سازی و همکاری با شبکه ملی تشکل‌های مردم‌نهاد افراد دارای معلولیت شنوایی، تدوین مستندات فنی برای ارائه به قانون‌گذاران، اجرای پروژه‌های آموزشی و خدماتی، و تولید محتوای رسانه‌ای گسترده برای افزایش آگاهی عمومی. علاوه بر این استفاده از تجربه کشورهای دیگر و تبادل دانش بین‌المللی می‌تواند روند موفقیت را تسریع کند. اتحاد جامعه ناشنوایان همراه با حمایت و مشارکت جامعه شنوا و نهادهای دولتی نقش تعیین‌کننده‌ای در تحقق حقوق ناشنوایان و ارتقای جایگاه زبان اشاره دارد.

انتهای پیام