نتایج تجزیه‌وتحلیل جدید از ۲۳ کشور ثروتمند و با مرگ‌ومیر پایین نشان داد، نسل‌هایی که پس از سال ۱۹۳۹ (۱۳۱۷ شمسی) متولد شده‌اند، عمر طولانی‌تری دارند، اما اکنون پیش‌بینی نمی‌شود که هیچ گروهی به‌طور متوسط ۱۰۰ سال عمر کند، به عبارت دیگر، انتظار عمر طولانی داشته باشید اما نه به اندازه طول عمری که مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌های شما شاهد هستند.

امید به زندگی گروهی از سال ۱۹۰۰ تا ۱۹۳۸، در کشورهای ثروتمند تقریبا پنج ماه و نیم افزایش یافت. فردی که حدود سال ۱۹۰۰ (۱۲۷۸ شمسی) متولد شده بود، می‌توانست پیش‌بینی کند که به‌طور متوسط حدود ۶۲ سال زندگی خواهد کرد البته تا اواخر دهه ۱۹۳۰، این رقم نزدیک به ۸۰ سال رسید.  این جهش جادویی نبود و حاصل آب تمیز و بهداشتی، زایمان ایمن‌تر، واکسن‌ها، آنتی‌بیوتیک‌ها، تغذیه بهتر و مرگ‌ومیر کمتر ناشی از بیماری‌های عفونی به ویژه در دوران نوزادی و کودکی بود.

محققان معتقدند که وقتی تعداد زیادی از افراد در جوانی از بین نمی‌روند، میانگین عمر به سرعت افزایش می‌یابد.

طول عمر پس از سال ۱۹۳۹ کاهش یافت

با توجه به مدل آماری این تحقیق، افزایش طول عمر حدود دو و نیم تا سه و نیم ماه به ازای هر سال تولد کاهش می‌یابد. در حال حاضر مرگ‌ومیر نوزادان و کودکان بسیار پایین است، بنابراین پیشرفت بیشتر به کاهش مرگ‌ومیر در سنین بالاتر و کاهش بیماری‌های قلبی، سرطان‌ها، زوال عقل، دیابت و بیماری‌های مزمن ریوی بستگی دارد.

این پیشرفت معمولا با گام‌های محتاطانه ازجمله پیشگیری بهتر، تشخیص زودهنگام، جراحی‌های ایمن‌تر، بهبود مداوم داروها پیش می‌رود. حتی اگر بقا در سنین بالاتر با دو برابر سرعتی که مدل‌های فعلی پیش‌بینی می‌کنند، بهبود یابد، نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که هنوز نمی‌توانیم دستاوردهای اوایل قرن بیستم را دوباره ایجاد کنیم.

عمر نسل‌ها از ۱۰۰ سالگی کمتر می‌شوند

نتیجه اصلی این است که به‌طور متوسط، پیش‌بینی نمی‌شود، هیچ کدام از گروه‌های سنی متولد شده پس از سال ۱۹۳۹ در مناطق با درآمد بالا به ۱۰۰ سالگی برسند، البته به این معنی نیست که تعداد زیادی ۱۰۰ ساله وجود نخواهد داشت، بلکه این افراد وجود دارند و با بهبود پزشکی و استانداردهای زندگی، تعداد بیشتری نیز وجود خواهند داشت اما میانگین سنی برای کل یک گروه سنی سه رقمی نخواهد شد و حتی برای متولدین سال ۱۹۸۰ و نسلی که از قلب‌شناسی مدرن، سرطان‌شناسی، مراقبت‌های تروما و خودروهای ایمن‌تر بهره‌مند شدند، منحنی‌های پیش‌بینی از میانگین ۱۰۰ ساله کمتر هستند.

بازنگری در برنامه‌های بلندمدت

جهانی که در آن افزایش طول عمر کندتر شده، همچنان نیازمند برنامه‌ریزی است. بسیاری از سیستم‌های بازنشستگی، سن بازنشستگی و بودجه‌های مراقبت‌های بهداشتی به‌طور ضمنی فرض می‌کنند که شتاب اوایل قرن ادامه خواهد یافت. برنامه‌ریزی مالی، زمان بازنشستگی و تصمیمات مربوط به مراقبت‌های بلندمدت باید منعکس‌کننده دستاوردهای پایدار و افزایشی باشند، نه جهشی که فقط یک بار در قرن رخ می‌دهد.

پیش‌بینی‌های امید به زندگی

پیش‌بینی‌های طول عمر، پیشگویی نیستند. فقط در چند سال گذشته مشخص شده است که چگونه اتفاقات غیرمنتظره می‌توانند روندها را تکان دهند؛ کووید-۱۹ در بسیاری از مناطق، مرگ‌ومیر را افزایش داد، مواد افیونی و الکل نیز همین کار را در برخی از جمعیت‌ها انجام داده‌اند.

سایت ارث گزارش کرد، به همین ترتیب، پیشرفت‌ها می‌توانند منحنی‌ها را به سمت پایین خم کنند و با استفاده از غربالگری و درمان بهتر سرطان، درمان‌های ایمن‌تر و موثرتر چاقی، پیشرفت در برابر زوال عقل می‌توان از این روند پیشگیری کرد.

نتایج این تحقیق در مجله «مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم» (Proceedings of the National Academy of Sciences) منتشر شده است.

انتهای پیام