به گزارش ایسنا، تغییر در رنگ آب دریاها ناشی از کاهش فیتوپلانکتون‌ها، موجودات دریایی کوچکی است که تقریبا نیمی از بهره‌وری زیست‌کره را بر عهده دارند.

این یافته‌ها که پیامدهای نگران‌کننده‌ای نیز برای سطح اکسیژن و زنجیره‌های غذایی دارند، حاصل یک مطالعه پیشگامانه روی غلظت روزانه کلروفیل در اقیانوس‌های با عرض جغرافیایی پایین تا متوسط، ​​از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۳ میلادی است.

کلروفیل، یک رنگدانه سبز و مسئول فتوسنتز است، فرآیندی که طی آن گیاهان، جلبک‌ها و فیتوپلانکتون‌ها نور خورشید، آب و دی‌اکسید کربن را به اکسیژن و گلوکز تبدیل می‌کنند. این یکی از ارکان اساسی حیات روی زمین است.

نویسندگان مقاله جدید با استفاده از الگوریتم‌های یادگیری عمیق، داده‌های ماهواره‌ها و کشتی‌های نظارتی را برای ارزیابی تغییر رنگ اقیانوس‌ها گردآوری کردند. آن‌ها در طول بیش از دو دهه مطالعه، کاهش قابل توجهی در سبزینگی - حدود ۰.۳۵ میکروگرم در هر متر مکعب در سال - مشاهده کردند. این روند در مناطق ساحلی دو برابر و در نزدیکی مصب رودخانه‌ها بیش از چهار برابر بیشتر بود.

به گزارش گاردین، محققان این موضوع را با کاهش عملکرد اکولوژیکی اقیانوس مرتبط می‌دانند و کاهش سالانه ۰.۰۸۸ درصدی در ظرفیت «ترسیب کربن» (روند ذخیره کربن موجود در هوا در خاک و گیاهان)، معادل ۳۲ میلیون تن را مشاهده می‌کنند. یکی از نویسندگان مطالعه در این باره گفت: کاهش ظرفیت ترسیب کربن فیتوپلانکتون‌های سطحی، پیامدهای عمیقی برای چرخه کربن دارد.

مقاله جدید می‌گوید که این تغییر احتمالا ناشی از افزایش دما مرتبط با تغییرات اقلیمی بوده است.

گرم شدن لایه‌های بالایی اقیانوس در نزدیکی سطح، اختلاف دما را با اعماق سردتر افزایش داده است که تصور می‌شود مانع از انتقال عمودی مواد مغذی مورد نیاز فیتوپلانکتون‌ها می‌شود.

انتهای پیام