به گزارش ایسنا، احمد خویی در یادداشتی نوشت:

برخی خوشحالند که تظاهرات در ایران در خصوص قضیه فلسطین، محدودتر از کشورهای دیگر است و علّت آن را مطابقت مردم با احوال عافیت‌طلبانۀ خود در کنار آمدن با جنایت و ظلم و ستم رژیم صهیونیستی معرفی می‌کنند تا سرخوش باشند.

اما تظاهرات نمادی از خشم و اراده است، و بسیاری از مردم ایران که انتظار می‌رفت هر روز در خیابان باشند، از حمایت انسانی نظام جمهوری اسلامی از قضیۀ فلسطین راضی‌اند و دیگر فریاد خاصی ندارند بر سر کسی بزنند. فریادی بر سر کسی که سفارت‌های دو رژیم آمریکا و اسرائیل را در خود پذیرفته و در زبان ریا می‌کند و مواد حیاتی و غیرحیاتی به رژیم موقت می‌فروشد، یا دیگری که پایگاه‌های نظامی آمریکا را در خاک خود پذیرفته باشد که شایستۀ فریاد زدن باشد وجود ندارد که مردم به خیابان دخیل ببندند کسی از این ذلت نجات‌شان بدهد. 

ملت ایران دو سه سر و گردن از سایر ملتها در این قضیه بالاتر و فرسنگها جلوتر است و بیشتر منتظر قدم‌های بعدی است. هر چند تظاهرات باشکوهی هم در هفتۀ اول توسعۀ درگیری و ۱۳ آبان در سراسر کشور برگزار کرده است. افراد پیگیر حتما خروش تظاهرات ۱۱ شبی مردم کشور در شهرهای مختلف را هنگام جنایت اسرائیل در مورد اصابت قرار دادن بیمارستان المعدانی نیز به خاطر دارند.

در جمع، واضح است آن‌چه که ملتهای دیگر در خیابان می‌خواهند امروز برای مردم ایران خاطره‌ای دور و تحقق یافته است. آرزوئی که سالهاست به واقعیت تبدیل شده و حکومت ایران، سردمدار شرافت و مقاومت بوم منطقه در برابر متجاوزین است. 

بعد از هشتاد سال که حتی اتحادی از ملتهای عرب در تلاش‌های مکرر نتوانست در برابر گردنکشی صهیونیزم قیام کند، این ایران است که بزرگترین ضربۀ تاریخ را به رژیم منحوس فرود آورده و به قول نتانیاهو "ایران، ایران، ایران" سه مشکل اول این رژیم منفور در دنیاست. 

انتهای پیام