به گزارش ایسنا، در سال‌های اخیر، گزارش‌های متعددی از سوءاستفاده‌های جسمی، عاطفی، جنسی و حتی غفلت از ورزشکاران در رشته‌های مختلف منتشر شده که نگرانی‌های گسترده‌ای در جوامع ورزشی و نهادهای بین‌المللی به وجود آورده است. نتایج تحقیقات نشان داده‌اند این گونه سوءرفتارها می‌توانند آسیب‌های جدی و ماندگاری به سلامت جسمی و روانی ورزشکاران وارد کنند. سوءاستفاده در محیط‌های ورزشی نه تنها سلامت فردی ورزشکاران را تهدید می‌کند، بلکه بر رشد حرفه‌ای و کرامت انسانی آن‌ها نیز آسیب می‌زند.

با افزایش آگاهی جهانی درباره اهمیت ایجاد محیط‌های امن برای ورزشکاران، نیاز به اقدامات عملی در این زمینه بیش از پیش احساس می‌شود. بر همین اساس، کمیته بین‌المللی المپیک و دیگر نهادهای جهانی تأکید کرده‌اند که ورزشکاران باید در محیطی فعالیت کنند که هرگونه آزار جسمی، روحی یا جنسی در آن رد شده باشد. این امر باعث شده است که مفهوم حفاظت از ورزشکاران به عنوان یک اولویت جهانی مطرح شود و تحقیقات تخصصی برای یافتن راهکارهای موثر در پیشگیری از این آسیب‌ها افزایش یابد.

در همین راستا، نازنین راسخ، دانشیار گروه مدیریت ورزشی پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی، با همکاری دانشگاه‌های شهید بهشتی، تهران، گیلان و همچنین دانشگاه حلبچه اقلیم کردستان عراق، تحقیقی کاربردی در زمینه راهکارهای حمایت و حفاظت از ورزشکاران ملی انجام داده است. این تحقیق به طور ویژه بر شناخت راهبردها و فرایندهای لازم برای جلوگیری از بروز سوءاستفاده در محیط‌های ورزشی تمرکز دارد.

در این مطالعه کیفی، ۱۸ نفر از خبرگان حوزه ورزش شامل مدیران کمیته ملی المپیک، مسئولان فدراسیون‌ها، پژوهشگران دانشگاهی، مربیان و ورزشکاران تیم‌های ملی با استفاده از مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته‌های این پژوهش نشان دادند که حفاظت از ورزشکاران ملی نیازمند مجموعه‌ای منسجم از استراتژی‌ها، راهکارها و فرایندهای عملیاتی است. محققان سه دسته اصلی از اقدامات را شناسایی کردند: استراتژی‌های ساختاری و نهادی، اقدامات مشارکتی و جامعه‌محور، و روش‌های عملکردی و فناوری‌محور.

این نتایج روشن می‌کنند که حفاظت مؤثر تنها با سیاست‌گذاری‌های کلان حاصل نمی‌شود، بلکه نیازمند تغییر نگرش و عملکرد در همه سطوح ورزش کشور است.

پژوهشگران تاکید کرده‌اند که برای جلوگیری از سوءاستفاده، باید برنامه‌هایی برای پیشگیری، شناسایی، کنترل و جبران آسیب دیدگان تدوین و اجرا شود. به علاوه، ضرورت دارد که نهادهای ورزشی سیاست‌های مشخصی برای آموزش و آگاه‌سازی ورزشکاران، مدیران و خانواده‌ها نسبت به انواع سوءاستفاده‌ها اتخاذ کنند.

اطلاعات تکمیلی این تحقیق نیز حاکی از آن هستند که حفاظت از ورزشکاران، فرایندی فراتر از واکنش به حوادث است و باید به‌طور پیشگیرانه و با نگاهی سیستمی مدیریت شود.

یکی از نکات برجسته این پژوهش، تأکید بر اهمیت همکاری بین نهادهای مختلف ورزشی و غیرورزشی، استفاده از فناوری‌های نوین، و ارتقای دانش تخصصی در این حوزه است.

یافته‌های این پژوهش که در فصلنامه «پژوهش‌های کاربردی در مدیریت ورزشی» وابسته به دانشگاه پیام نور منتشر شده‌اند، می‌توانند به عنوان نقشه راهی برای تدوین سیاست‌های جامع حمایت از ورزشکاران در کشور مورد استفاده قرار گیرند.

انتهای پیام