پیش از آغاز اکران، برنامه‌ای شاد با اجرای شخصیت محبوب «ننه‌ نقلی» برای کودکان برگزار شد که فضای سالن را آمیخته با رنگ، تخیل و نشاطی کودکانه کرد. اجرای این برنامه و حضور پرشور مخاطبان خردسال، نشان داد که اگر کودکان در محیطی جذاب و همراه با درک نیازهایشان قرار گیرند، به مخاطبانی فعال، کنجکاو و مشارکت‌جو تبدیل می‌شوند.

سالن مملو از کودکانی بود که همراه خانواده‌هایشان و با بادکنک‌های رنگی، نخستین تماشاگران انیمیشن «رویاشهر» شدند. شور و اشتیاق جاری در فضا، بازتابی از عطش پنهان اما واقعی خانواده ایرانی نسبت به سینمای تخصصی کودک بود.

«رویاشهر» به نویسندگی و کارگردانی محسن عنایتی و تهیه‌کنندگی مصطفی حسن‌آبادی، محصولی از استودیو آینده‌نگار است که با مشارکت مرکز انیمیشن سوره، مرکز پویانمایی مهوا و اداره‌کل فرهنگی شهرداری تهران تولید شده است.

زنده‌یاد منوچهر والی‌زاده یکی از صداپیشگان این انیمیشن است و بازیگرانی چون میرطاهر مظلومی، منوچهر زنده‌دل، نگین کیان‌فر، اردشیر منظم، لیلا کوهسار، آرزو آفری و ارسلان جولایی نیز در آن صداپیشگی کرده‌اند.

این انیمیشن با روایتی ماجراجویانه، داستان نوجوانی به نام «آرات» را روایت می‌کند که به همراه دوستانش برای رسیدن به شهری رویایی، وارد دنیایی تازه می‌شود و در این مسیر با مفاهیمی چون خودباوری، ایستادگی در برابر ظلم، قهرمانی و کمک به دیگران آشنا می‌شود.

در حاشیه این مراسم، حضور پررنگ کودکان و صحبت‌های صمیمی آن‌ها، بخشی از تأثیر واقعی دنیای انیمیشن بر مخاطبان خردسال را آشکار کرد. آرین ۶ ساله که با هیجان بادکنک سبز رنگش را بالا و پایین می‌کرد، گفت: «من عاشق انیمیشنم چون چیزایی که ما خودمون نمی‌تونیم انجام بدیم اینجا همشون واقعی میشه. دلم می‌خواد یه روزی خودم بتونم نقاشی قهرمانای این فیلما رو بکشم مثل دفعه قبلی که کشیدم و شب خودش اومد تو خوابم».

فرناز ۵ ساله که از اجرای «ننه‌ نقلی» به وجد آمده بود، گفت: «توی سینما کارتون دیدن باحال‌تر از خونه‌ست. چون اینجا بزرگ‌تره و همه با هم خوشحالن. وقتی چراغا خاموش میشه، آدم فکر می‌کنه خودش رفته توی فیلم».

محمدطاها ۸ ساله نیز از دنیای تخیل و ساختن در انیمیشن گفت: «من دوست دارم یه روز خودم انیمیشن بسازم. می‌تونم باهاش یه شهر خیالی درست کنم که ماشینا پرواز می‌کنن یا آدما ردیاب دارن».

این بازخوردهای کودکانه اما عمیق، بار دیگر تأکید می‌کند که انیمیشن تنها سرگرمی نیست؛ بلکه ابزاری برای خیال‌پروری، آموزش و حتی آینده‌سازی نسل فرداست؛ نسلی که در سیاست‌گذاری‌های فرهنگی باید جدی‌تر دیده شود.

در میان خانواده‌ها، پدر ۴۱ ساله‌ای که دست پسرش را گرفته بود، گفت: «در حقیقت بچه‌ها از دنیای انیمیشن بیشتر از هر چیز دیگری یاد می‌گیرند؛ چه دوستی باشد، چه امید. وقتی بدون خشونت و با تصویرهای قشنگ با آن‌ها صحبت می‌شود ، تاثیر  بیشتری می‌گذارد. به نظر من باید بیشتر از چیزی که وجود دارد در کشور برای بچه‌ها انیمیشن خوب ساخته شود».

مادربزرگی ۵۹ ساله نیز که همراه دختر و نوه‌اش آمده بود، گفت: «ما سه نسل با هم اومدیم؛ من، دخترم و نوه‌ام. برایم جالب است که این برنامه‌ها همه را دور هم جمع می‌کند. قدیم‌ها تلویزیون تنها دلخوشی‌ بچه‌ها بود، حالا اگر انیمیشن‌های خوب ایرانی باشد، خانواده‌ها هم دلگرم‌تر می‌شوند. مهم‌تر از همه اینکه بچه‌ها باید متوجه شوند که خودشان هم می‌توانند رویا بسازند».

انتهای پیام