شاخص امید به زندگی در بدو تولد، میانگین تعداد سال‌هایی را اندازه‌گیری می‌کند که نوزاد می‌تواند انتظار داشته باشد زنده بماند. کشورهای اروپای غربی امید به زندگی در بدو تولد بالای ۸۰ سال دارند که بالاترین میزان در منطقه است و چندین کشور آفریقایی امید به زندگی زیر ۶۰ سال دارند، طول عمری که پیش‌بینی می‌شود ۲۰ سال کامل کوتاه‌تر از کشورهای اروپای غربی باشد.
کشورهایی که مردم در آنها بیشترین طول عمر را دارند
کشور کوچک موناکو، بالاترین میانگین امید به زندگی در جهان را دارد. نوزادی که در سال ۲۰۲۵ در این کشور متولد شود، می‌تواند انتظار داشته باشد که تا ۸۷ سال عمر کند.
رتبه‌بندی امید به زندگی در بدو تولد در سال ۲۰۲۵
موناکو با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۷ سال
سان مارینو با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۶ سال
هنگ‌کنگ با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۶ سال
🇯🇵 ژاپن با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۵ سال
🇰🇷 کره جنوبی با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۵ سال
سنت بارتلمی با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۵ سال
آندورا با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۴ سال
🇵🇫 پلی‌نزی فرانسه با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۴ سال
سوئیس با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۴ سال
استرالیا با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۸۴ سال
ایران هشتاد و سومین کشور و با شاخص میانگین امید به زندگی در بدو تولد، ۷۸ سال است.
بیشتر ۱۰ کشور برتر، سرزمین‌ها یا کشورهای کوچکی محسوب می‌شوند؛ ژاپن (رتبه چهارم)، کره جنوبی (رتبه پنجم) و استرالیا (رتبه ۱۰)، سه کشور برتر با بالاترین امید به زندگی (بیش از ۸۴ سال) در بین جمعیت بیش از ۲۰ میلیون نفری خود هستند.
از نظر منطقه‌ای، کشورهای اروپای غربی بالاترین امید به زندگی در بدو تولد را دارند و همتایان آنها در اروپای شرقی کمی پایین‌تر هستند.
برخلاف عملکرد ژاپن و کره جنوبی، اکثر آسیایی‌ها امید به زندگی بین ۷۰ تا ۸۰ سال دارند. پاکستان، افغانستان و پاپوآ گینه نو زیر آستانه ۷۰ سال هستند و چندین کشور آفریقایی امید به زندگی زیر ۶۰ سال دارند، طول عمری که پیش‌بینی می‌شود ۲۰ سال کامل کوتاه‌تر از ساکنان اروپای غربی باشد. نیجریه با ۵۵ سال، پایین‌ترین میانگین امید به زندگی در بدو تولد را دارد.
اعداد امید به زندگی برای افراد چه معنایی دارند؟
درک کامل امید به زندگی دشوار است زیرا این شاخص در طول عمر یک فرد تغییر می‌کند و برای کل گروه‌های متولد شده در یک سال اندازه‌گیری می‌شود. برای مثال، در کشورهایی که انتظارات پیش‌بینی‌شده پایین‌تری دارند، لزوما به این معنی نیست که بزرگسالان به اندازه کافی عمر نمی‌کنند.
نرخ بالای مرگ‌ومیر نوزادان برای یک گروه خاص از نوزادان متولد شده در یک سال می‌تواند طول عمر پیش‌بینی شده کل گروه را کاهش دهد. وقتی نوزاد از آن سال تا بزرگسالی زنده بماند، ممکن است به راحتی به دهه ۷۰ زندگی خود برسد.
سایت ویژوال کپیتالیست گزارش کرد، در واقع، داده‌ها نشان می‌دهد که بیشترین تفاوت بین امید به زندگی در آفریقا و مناطق پردرآمد، مربوط به افراد زیر پنج سال و بعد از ۶۰ سال است زیرا هم نوزادان و هم بزرگسالان به زیرساخت‌های پزشکی خاصی نیاز دارند که بسیاری از آفریقایی‌ها به آن دسترسی ندارند.
انتهای پیام
نظرات