به گزارش ایسنا، به نقل از نورنیوز، آری، در روزگاری که رژیم صهیونیستی با فرمان مستقیم نتانیاهو، آتش نخستین موشک‌ها را به خاک ایران افکند؛ در زمانی که شهادت سردارانی چون باقری، رشید،  سلامی و حاجی‌زاده، پیکره سرافراز نیروهای مسلح را به سوگ نشاند؛ در هنگامه‌ای که دانشمندان هسته‌ای ما آماج بزدلانه رژیم صهیونی  قرار گرفتند و مردم بی‌دفاع و مظلوم‌مان، قربانی اراده پلید کودک‌کشان شدند، در این روزگار بی‌تاب، جای چمران خالی‌تر از همیشه است.

مگر چمران مرده است؟

او هنوز در میدان است، در روح استراتژیست‌های ما، در سنگر مهندسان جنگ نرم، در سیمای رزمندگان بی‌نام، و در خواب‌های بی‌قرار مادران شهید.
چمران، آن آموزگار جهاد، به ما آموخته بود که جنگ را نمی‌شود تنها در میدان مین و گلوله دید؛ جنگ در ذهن‌هاست، در نقشه‌هاست، در فناوری و بازدارندگی هوشمند است.
اگر بود، با بصیرتی که از جنوب لبنان تا غرب سوسنگرد آزموده شده بود، می‌گفت:
«این، یک نبرد موضعی نیست؛ این، ادامهٔ همان جنگ تحمیلی است، که اکنون با چهره‌ای جهانی‌تر و بی‌رحم‌تر بازگشته است.»
او، که فلسفه و فیزیک را به میدان آموخته بود، دقیق‌تر از بسیاری، ماهیت تجاوز را درک می‌کرد. او می‌دانست که رژیم صهیونیستی، بی‌آنکه حتی به ظاهر حقوق بشر پایبند باشد، سیاست "ترور هوشمند" و "ضربه‌های غیرمستقیم" را در پیش گرفته تا ستون فقرات علمی و نظامی ایران را فرو ریزد.
اما چمران اگر زنده بود، پاسخ را نیز می‌دانست:
ترور را با تقویت زیرساخت‌ها باید پاسخ داد، و تجاوز را با بازدارندگی چندلایه.
او از جنگ‌های چریکی و الگوی جنگ نامتقارن در لبنان درس‌هایی آورده بود که امروز بیش از هر زمان دیگر، در برابر دشمنی چون اسرائیل کاربرد دارد:
وحدت مردم و فرماندهان،
آمادگی هم‌زمان در عرصه سایبری، موشکی و دیپلماسی،
و "تحمل‌ناپذیر کردن هزینهٔ تجاوز" برای دشمن.
چمران، اگر امروز بود، در کنار شهیدانی که تازه به قافله‌اش پیوسته‌اند، می‌گفت:
«نتانیاهو آغازگر این جنگ است، اما پایان آن را ما خواهیم نوشت؛ نه با امضای تسلیم، که با جوهر خون.»
چمران، اگر امروز بود، سر بر تابوت‌های مردان علم و آتش خم می‌کرد و زیر لب می‌گفت:
«ای علمداران صبور وطن! شما شهید شدید تا ایران خم نشود. و ایران، هرگز خم نخواهد شد.»
او می‌دانست که پاسخ به اسرائیل، نه فقط در یک شلیک متقابل، که در استقرار منظومه‌های پدافندی پیشرفته، در اتحاد نیروهای مقاومت در منطقه، و در شکستن محاصرهٔ رسانه‌ای و روانی است که دشمن با دقتی مرگبار بنا نهاده است.
چمران، اگر امروز بود، به ما می‌آموخت که نباید صحنهٔ عملیات را تنها در جغرافیای ملی دید؛ باید در تنگه‌های بین‌المللی، در شورای امنیت، در مذاکرات، در افکار عمومی جهانی و در جبهه‌های مقاومت فرامنطقه‌ای آن را تعریف کرد.
و امروز، در روز ۳۱ خرداد، سالروز شهادت آن مرد بی‌ادعا، ما فرزندانش باید بدانیم:
این خاک، با خون حاج‌قاسم‌ها و چمران‌ها و باقری‌ها و رشیدها به ما رسیده،
و ما وارثان قلم و تفنگ،
وارثان دانش و ایمان،
وارثان اشک و اسلحه‌ایم.
دشمن صهیونیستی که با توهم برتری نظامی، رقص جنایت را بر پیکر شهرهای ما آغاز کرده، باید بداند:
فرزندان چمران، نه می‌ترسند، نه عقب می‌نشینند، و نه فراموش می‌کنند.
ای شهید، ای مرد علم و عشق، ای قهرمانِ بی‌مدعا...
ما در این شب‌های پرهراس، در آسمانِ آکنده از پهپاد و موشک،
نام تو را چون دعایی زمزمه می‌کنیم:
"مصطفی! به ما صبر بده، به ما بینش بده، به ما راهِ مقاومت را نشان بده."

انتهای پیام