ندا هوشیار در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: والدین باید مدنظر داشته که اطلاعات واقعی را به بچه‌ها بدهند و در مورد جنگ اینطور می‌توانند توضیح دهند که کشورها سر یک موضوع مهم با هم اختلاف نظر دارند ولی در حال حاضر این اتفاق در نزدیک ما نمی‌افتد و ما در امان هستیم و ما امنیت تو را حفظ خواهیم کرد.

وی خاطرنشان کرد: والدین نباید در رابطه با جزئیات جنگ چیزی به بچه‌ها بگویند چون جزئیات آن می‌تواند باعث تشدید اضطراب و ترس بچه‌ها شود و هم اینکه باید به سن، سطح فهم و درک آنها نیز توجه کرد.

عضو سازمان نظام روانشناسی اضافه کرد: کودکان در مواجه با موضوعی مانند جنگ ممکن است واکنش‌های متفاوتی نشان دهند، مثلا کودکان دبستان و اوایل دبستان ممکن است اصلا نتوانند در مورد احساس خود حرف بزنند و ترس و نگرانی خود را بیان کنند و این واکنش خود را با چسبیدن به پدر و مادر و جدا نشدن از آنها و ... نشان دهند.

هوشیار بیان کرد: والدین باید بدانند که این به معنای اینکه کودک دچار یک مسئله جدی است و یا اینکه مهارت‌ها را فراموش کرده، نیست، بلکه واکنش موقتی و ترس و اضطرابی است که در وجودش حس می‌کند و نمی‌تواند آن را بیان کند و یا برای بیان آن راهکاری را بلد نیست.

وی ادامه داد: در این راستا والدین باید آرامش خود را حفظ کنند و به بچه تندی و پرخاشگری نکنند و در این موقعیت‌ها صبور باشند. واکنش والدین باید به‌گونه‌ای باشد که انگار مسئله مهمی نیست و وانمود کنند که اتفاق خاصی نیفتاده است تا از آن شرایط خارج شود.

این روانشناس بالینی تصریح کرد: بچه‌های که در سن مدرسه هستند درک بیشتری نسبت به بچه‌های مقطع پیش دبستانی دارند و این باعث می‌شود که در مورد امنیت خود، خانواده و دوستان خود نگران شوند.

هوشیار یادآور شد: اگر در مورد بچه‌های که در این سن هستند و به صورت مداوم و چندبار این موضوع شنیده شد که نمی‌خواهم بمیرم، نمی‌خواهم مامانم، پدرم، خواهر و برادرهام بمیرند، دوست ندارم کسی اتفاقی برایش بیفتد نشان‌دهنده آن بوده که باید از یک متخصص کمک گرفت و احتمالا کودک دچار اضطراب جدی یا آسیب روحی شده است.

وی اظهار کرد: حتی اگر کودک در سن مدرسه واکنش‌های مانند گوشه‌گیری، انزوا، پرخاشگری، عدم علاقه به فعالیت‌ها، بازی نکردن و ...داشت باید جدی گرفته شود و اگر بیشتر از ۴ روز طول کشید باید از یک متخصص کمک بگیرند.

عضو سازمان نظام روانشناسی خاطرنشان کرد: در سنین نوجوانی نیز می‌تواند واکنش‌ها متفاوت باشد و به خاطر حس ترس و آسیب‌پذیری که در دورن خود دارند از خانواده یا دوستان خود کمی فاصله بگیرند تا اینکه بتوانند با احساسات خود کنار بیایند.

هوشیار اضافه کرد: گاهی اوقات نوجوان دست به پرخاشگری می‌کند که در این شرایط والدین باید آرامش خود را حفظ کنند و در مقابل پرخاشگری آنها دست به پرخاشگری نزنند و سعی نکنند که به زور نوجوان را در کنار خود نگه دارند ضمن اینکه محبت خود را نثار نوجوان می‌کنند کنترل گری نکنند و فرصت دهند تا نوجوان خودش بر روی این مسئله متمرکز و آن را حل کند.

وی بیان کرد: والدین باید پذیرنده و شنونده باشند و فضای گفت‌وگوی آرام در فضای خانه وجود داشته باشد در غیر این صورت فرزندان احساسات اضطراب و ترس را به خاطر واکنش تند و نامناسب والدین درون خود نگه می‌دارند و حرف نمی‌زنند و این خود باعث آسیب خواهد شد.

این روانشناس بالینی ادامه داد: مدیریت روانی خانواده در این شرایط فقط به عهده مادران نیست و پدر و مادر در کنار هم باید آن را تامین کنند به‌طوری‌که با یکدیگر صحبت کنند و کارهای دسته جمعی انجام دهند.

هوشیار اظهار کرد: باید مراقب سلامت روان بچه‌ها در این بحران‌ها باشیم.

انتهای پیام