همه قبول دارند که دراگان اسکوچیچ یکی از دوست داشتنی ترین مردان فوتبال است. در کنار زمین خونسرد است و در کنفرانس‌های مطبوعاتی‌اش احساس آرامشی دارد. با عکس‌های مختلفی که از او در شبکه‌های اجتماعی بازیکنان تراکتور پس از کسب  قهرمانی این فصل لیگ منتشر شد نشان می‌دهد بازیکنانش به وضوح او را دوست دارند. او تنها مربی ای است که به رویای قهرمانی تراکتوری‌ها در لیگ ایران واقعیت بخشید و در تاریخ این باشگاه جاودانه شد.

وقتی او را از تیم ملی کنار گذاشتند کمتر کسی تصور می‌کرد، اسکو با هدایت تراکتور جام بیاورد.

همه این‌ها شاید نشانه‌ای است از این که مردان خوب و دوست داشتنی هم می‌توانند برنده باشند. اما به این سادگی هم که به‌نظر می‌رسد نیست. احتمالا اسکوچیچ اعتباری را که شایسته اوست دریافت نمی‌کرد؛ او آمده بود برای تابوشکنی،‌ برای ثابت کردن شایستگی‌هایش و برای بغض های گاه‌وبی‌گاهی که گرفتارش کرده بود.

اسکوچیچ فوتبال را تغییر نداده است. مردی انقلابی نیست. او رویا گرای خشمگین نیست که در تلاش بی‌حد و حصر به دنبال و رسیدن به اصول و دکترین خود باشد.

بیشتر از یک سال از حضور اسکوچیچ روی نیمکت تراکتور می‌گذرد. ۱۹ تیر ۱۴۰۳ روز معرفی او به عنوان سرمربی جدید قرمزها بود و ۲۴ تیرماه، (درست یک سال قبل) اسکوچیچ در تبریز آفتابی شد.

سرمربی تاریخ‌ساز تراکتور، ۲۵ مرتبه مرد برنده میدان بود. ۱۰ شکست و چهار مساوی نیز عملکرد درخشان اسکوچیچ را تکمیل کرد. اسکو اما کار پرشورها را ساخت؛ آنها را به مرز جنون رساند و بالاخره جام برای اولین بار آفتاب تبریز دید. البته کنار رفتن زود هنگام از گردونه رقابت‌های جام‌حذفی و وداع با سطح دو لیگ قهرمانان آسیا نیز از کارنامه اسکوچیچ حذف شدنی نیست.

به گزارش ایسنا، اسکوچیچ طی دو فصل آتی نیز به ماجراجویی خود در نیمکت تراکتور ادامه خواهد داد. او میراث‌دار نیمکتی است که همواره لرزان بوده و حالا با تکیه بر ثبات این نیمکت، برای جدال بزرگ بیستم مردادماه برابر استقلال در سوپرجام آماده می‌شود.

انتهای پیا