نتایج تحقیق کنونی می‌تواند به پزشکان کمک کند تا سال‌ها قبل از بروز سایر علائم، مشکل در شبکه‌های حافظه را تشخیص دهند. مشکل در یافتن کلمات که به آن «آنومیا» گفته می‌شود، اختلال زبانی که در آن فرد در بازیابی کلمات از حافظه با وجود درک معنای آنها با مشکل مواجه می‌شود، می‌تواند در گفتار، نوشتن یا هر دو بروز کند و معمولا نشانه‌ای از اختلال اساسی‌تر مانند «آفازی» یا «دیسفازی» است.

محققان این مشکل را به همان بزرگراه‌های عصبی مرتبط می‌کنند که در بیماری آلزایمر دچار مشکل می‌شوند و شواهد جدید نشان می‌دهد که فراتر از بیماری، روانی کلام را به طول عمر مرتبط می‌کند؛ بزرگسالانی که کلمات را روان بیان می‌کنند، نسبت به همسالانی که گفتارشان با تردید همراه می‌شود، عمر طولانی‌تری دارند.

از آنجا که گفت‌وگوهای روزمره پیچیده است، دانشمندان این پازل را به قطعات قابل مدیریت تقسیم می‌کنند. زمان واکنش کلی - سرعت خام کشیدن هر کلمه - به عنوان بهترین شاخص برجسته شد و این یافته توجه را به سمت سرعت پردازش عمومی بازگرداند.

آنان دریافتند، افرادی که کندتر صحبت می‌کنند، در کارهایی که نیاز به برنامه‌ریزی و تمرکز دارند، حتی زمانی که خطاهای یافتن کلمه نادر بود، امتیاز کمتری کسب کردند.

طبق گزارش سایت ارث، جستجوی کوتاه برای بیان یک کلمه ممکن است به سادگی نشان‌دهنده پیری طبیعی باشد، در حالی که کند شدن تدریجی روانی گفتار می‌تواند زودتر از آزمایش‌های حافظه، پرچم قرمز را به اهتزاز درآورد.

پزشکان استدلال کردند که سرعت صحبت کردن در کنار فشار خون و ضربان قلب، در معاینات شناختی استاندارد جای دارد، عادات روزمره هنوز هم مهم هستند و تمرین مکالمه، داستان‌سرایی، بازی‌های کلامی و حتی یادگیری زبان‌های جدید، مسیرهای عصبی را فعال نگه می‌دارند.

همانطور که پیاده‌روی روزانه از قلب پشتیبانی می‌کند، گفت‌وگوهای روزانه از سلامت ذهن پشتیبانی می‌کند و وقتی فردی در مورد بیان کلمه‌ای مردد است، صبر کردن برای یافتن، می‌تواند به وی کمک کند.

نتایج تحقیق کنونی در مجله «پیری، نوروسایکولوژی و شناخت» (Aging, Neuropsychology and Cognition) منتشر شده است.

انتهای پیام