هر سال در ایام اربعین حسینی، مسیر میان نجف و کربلا به صحنه‌ای کم‌نظیر از عشق، ایمان و همدلی تبدیل می‌شود. میلیون‌ها زائر از سراسر جهان، با پای پیاده این راه حدود ۸۰ کیلومتری را طی می‌کنند تا با حضور در کنار حرم سیدالشهدا(ع)، بار دیگر عهد وفاداری خود را به آرمان‌های او تجدید کنند.

پیاده‌روی اربعین، بزرگ‌ترین گردهمایی انسانی جهان، نه تنها یک آیین مذهبی بلکه نمادی از وحدت امت اسلامی و فرصتی برای همدلی بین ملت‌هاست. در طول مسیر، موکب‌های مردمی با تمام توان به زائران خدمت می‌کنند؛ غذایی که با عشق پخته می‌شود، استراحتگاهی که با جان و دل آماده می‌شود و لبخندی که خستگی را از تن رهروان می‌زداید.

به گزارش ایسنا،در این جاده، هر چند قدم صحنه‌ای تازه از ایثار شکل می‌گیرد؛ پیرمردی که با لرزش دستانش کفش زائر را تمیز می‌کند، کودکانی که با ظرف‌های خرما و استکان‌های چای به استقبال می‌آیند و زنانی که با اشک در چشم سفره‌هایشان را از ابتدای ماه صفر تا پس از اربعین پهن کرده‌اند تا هیچ زائری حتی یک لحظه گرسنه یا بی‌پناه نماند.

در میان جمعیت، سید کاظم، زائر ۴۷ ساله اهل زنجان، با چشمانی پر از اشک می‌گوید: برای ما، پیاده‌روی اربعین یادآور راهی است که کاروان اسرا در بازگشت به کربلا پیمود. هر قدم، ادای احترام به خون پاک شهداست.

او که با پای باندپیچی‌شده قدم برمی‌دارد و می‌گوید: پاهایم پر از تاول است، ولی این درد در برابر درد زینب کبری (س) هیچ است. هر قدمی که برمی‌دارم، به یاد غربت کاروان اسرا است.

موکب‌داران ایرانی و عراقی نیز سهم بزرگی در معنویت این مسیر دارند. علی دویران، خادم موکب کوچک در نزدیکی ستون ۷۰۰، می‌گوید: این افتخار ما است که زائران حسین را پذیرایی کنیم. ما همه زندگی‌مان را وقف این روزها کرده‌ایم.

او که با چهره‌ای آفتاب‌سوخته و دستانی پینه‌ بسته، در حالی که دیگ بزرگی از قیمه را هم می‌زند، با لبخند می‌گوید: این‌ها غذای حسین (ع) است، ما فقط وسیله‌ایم. قسم به ارباب، اگر همه دارایی‌ام را بدهم تا زائرش سیر شود، باز کم گذاشته‌ام.

هوای مرداد عراق گرم است، اما شور زائران از هر گرمایی فراتر می‌رود. در مسیر، صدای «لبیک یا حسین» در هوا می‌پیچد، پرچم‌های سیاه و سرخ در باد می‌رقصند و بوی نان تازه، چای عراقی و غذاهای محلی با نسیم جاده درهم می‌آمیزد.

بنیامین جوانی که از ۲۰ سالگی هر سال به امید پیاده‌روی اربعین پای در این مسیر می‌گذارد، به خبرنگار ایسنا می‌گوید: به تنهایی مسیرم را به‌صورت پیاده آغاز می‌کنم در طول سال کمتر مرخصی می‌گیرم تا در این ایام و کمی زودتر از دیگران مسیر عشق را با پای پیاده بپیمایم.

وی ادامه می‌دهد: اربعین برایم درس زندگی است اصلا برای من معنای زندگی است. این مراسم و پیاده‌روی زمانی مناسبی برای بازگشت به خود است. سیر کردن در آفرینش خداوند باید این مسیر را با دل آمد نه با پا. من وارد کربلا که می‌شوم از دور سلام داده و باز می‌گردم. باید اینجا بود و درک کرد که زائران حسین (ع) برای چه می‌آیند.

هر چه به کربلا نزدیک‌تر می‌شوی، شور و اشتیاق بیشتر می‌شود. از دور، گنبد طلایی حرم امام حسین (ع) در دل آسمان آبی می‌درخشد و گلدسته‌های حرم حضرت عباس (ع) همچون نگهبانانی وفادار، زائران را خوش‌آمد می‌گویند. در این لحظه، بسیاری زانو می‌زنند، اشک‌ها بی‌اختیار جاری می‌شود و صداها در هم می‌آمیزد: «السلام علیک یا اباعبدالله …».

هر گام در این مسیر، قدمی به سوی آرامش است؛ آرامشی که فقط در سایه‌ عشق به امام حسین (ع) یافت می‌شود. زائران با هر قدم، بار دل را سبک‌تر می‌کنند و پیوندشان را با حضرتش مستحکم‌تر می‌سازند. این راه، جاده‌ای است که از فراتر از زمان و مکان می‌گذرد و دل‌ها را به هم می‌رساند.

در سایه‌ خورشید سوزان یا زیر باران، هیچ‌کس شکایت نمی‌کند؛ چرا که همه آمده‌اند تا در کنار هم و برای هم، بر سختی‌ها غلبه کنند. حتی کودکان و پیران، با نگاهی پرامید و قلبی مملو از عشق، پای در راه گذاشته‌اند.

زائران، در میان خستگی‌ها، همدیگر را به دعا و یاد اهل بیت (ع) همراهی می‌کنند؛ هر لبخند، هر دست یار و هر نگاه مهربان، سندی از معنویت جاری در این همایش بزرگ است.

در این مسیر، هر قدم یک نذر و هر نفس یک عهد است؛ عهدی برای پایبندی به ارزش‌هایی که امام حسین (ع) برای آن جان داد.

زهرا دولتی زنی است که به همراه چهار فرزند و همسرش چند سالی است در مراسم اربعین شرکت می‌کنند. می‌گوید امسال مسیرمان از مسیر پیاده‌روی ایرانیان است در حالی‌که هر سال ما از مسیری که زوار عراقی تردد می‌کنند برای رسیدن به کربلا استفاده می‌کنیم.

او معتقد است فرزندانش علی‌رغم تحمل سختی در این مسیر یاد می‌گیرند که پای اعتقاداتشان بایستند هرچند که سخت باشد. می‌گوید: البته سعی می‌کنیم سفر را به‌گونه‌ای مدیریت کنیم که فشار کمی به کودکان وارد شود.

وی ادامه می‌دهد: مردم عراق نیز میزبانان خوبی برای زوار امام حسین هستند و قدردان هستیم.

اربعین، نه تنها یادآور تاریخ کربلا بلکه زنده‌کننده‌ امید، صبر و مقاومت در دل هر انسانی است که به دنبال معنای واقعی عشق و فداکاری می‌گردد.

این مسیر، پلی است میان زمین و آسمان، جایی که مرزهای زبان، نژاد و ملیت محو می‌شود و تنها یک پرچم باقی می‌ماند: پرچم حسین (ع) و هنگامی که زائران به کربلا می‌رسند، آن لحظه اوج معنویت و وصال است؛ جایی که دل‌ها آرام می‌گیرند و جان‌ها تازه می‌شود تا برای فردایی بهتر، برای جهانی پر از عدالت و مهربانی دوباره برخیزند.

انتهای پیام