به گزارش ایسنا، ایمنا نوشت: رانندگان تاکسی مشهور به «کبی» در لندن باید تا چهار سال درس بخوانند، هزاران خیابان و مسیر را حفظ کنند و آزمون‌های سختی بدهند تا مجوز رانندگی بگیرند. استفاده از سیستم ناوبری ماهواره‌ای (GPS) برای آن‌ها نه‌تنها مجاز نیست، بلکه نشانه‌ای از بی‌سوادی حساب می‌شود.

در خیابان‌های پرپیچ‌وخم شهر لندن، تاکسی‌های سیاه رنگی با طراحی کلاسیک حرکت می‌کنند که نه‌تنها نمادی از فرهنگ شهری این پایتخت تاریخی هستند، بلکه رانندگان آن نیز به‌دلیل یکی از سخت‌ترین و منحصربه‌فردترین دوره‌های آموزشی حرفه‌ای در جهان، به عنوان «استادان نقشه‌خوانی» شناخته می‌شوند.

پس از جنگ جهانی دوم، مدل «Austin FX3» در سال ۱۹۴۸ به‌عنوان اولین تاکسی کلاسیک لندن وارد خیابان‌ها شد. انتخاب رنگ سیاه برای این تاکسی‌ها صرفاً از بابت اقتصادی و عملی و نیز دوام بیشتر رنگ در شرایط محیطی بود. این رنگ ساده و مقاوم باعث شد تاکسی‌ها شکل رسمی‌تر و قابل‌اعتمادتری به خود بگیرند که در نهایت به یک برند بصری شهر لندن تبدیل شد.

رانندگان این ماشین‌ها که به «کبی» (Cabbie) معروف هستند، باید طی یک فرآیند طولانی و پیچیده به نام «دانش لندن» (The Knowledge of London)، هزاران خیابان، مسیر و مکان را از حفظ بیاموزند تا اجازه رانندگی یکی از مشهورترین تاکسی‌های جهان را بگیرند. این دوره آموزشی که به طور میانگین بین سه تا چهار سال طول می‌کشد، بدون استفاده از هرگونه دستگاه ناوبری انجام می‌شود و تنها ابزار راننده، حافظه و دانش ذهنی اوست.

در این دوره، داوطلبان باید:

حدود ۲۵ هزار خیابان را در محدوده‌ای شش مایلی به خاطر بسپارند.

۳۲۰ مسیر استاندارد بین نقاط مهم شهری (مانند فرودگاه‌ها، بیمارستان‌ها، ایستگاه‌های قطار، مراکز تجاری و جاذبه‌های گردشگری) را به صورت کامل مطالعه کنند.

بیش از ۲۰ هزار مکان مهم مانند باغ‌ها، موزه‌ها، کلیساها، سفارتخانه‌ها و معابر فرعی را شناسایی و حفظ کنند.

اما مهم‌تر از همه، آن‌ها باید بتوانند در هر لحظه، کوتاه‌ترین و بهترین مسیر بین هر دو نقطه را بدون استفاده از نقشه یا GPS ارائه دهند.

پس از سال‌ها مطالعه و پیاده‌روی یا سواری با موتورسیکلت در خیابان‌های لندن برای دیدن و شناسایی مسیرها به صورت حضور فیزیکی، داوطلبان باید در آزمون‌های شفاهی متعدد شرکت کنند که به آن‌ها «Appearance» گفته می‌شود.

در این جلسات، داوطلبان به صورت فردی در مقابل یک آزمون‌گیرنده نشسته و باید مسیر دقیق بین دو نقطه دلخواه را توضیح دهند. امتحان‌دهنده ممکن است سوالاتی مانند «مسیر بهینه از بیگ‌بن به ایستگاه ویکتوریا چیست؟ چه بناهایی در طول مسیر قرار دارند؟» را بپرسد. اگر پاسخ نادرست یا ناقص باشد، داوطلب رد شده و باید پس از ماه‌ها تجدید نظر و تمرین دوباره ظاهر شود. برخی از داوطلبان تا ۱۰ بار یا بیشتر در این آزمون‌ها شکست می‌خورند. تنها پس از گذراندن تمام مراحل و تأیید تسلط کامل بر «دانش لندن»، به آن‌ها مجوز رانندگی تاکسی سیاه داده می‌شود.

در حالی که رانندگان اکثر تاکسی‌های دنیا به GPS وابسته هستند، استفاده از دستگاه‌های ناوبری برای رانندگان تاکسی لندن در طول دوره آموزش و حتی پس از گرفتن مجوز، نوعی ننگ حرفه‌ای محسوب می‌شود مگر در موارد بسیار خاص و به صورت کمکی. دلیل این سیاست، اطمینان از اعتمادپذیری کامل راننده حتی در شرایطی است که سیستم‌های دیجیتال دچار خطا شوند.

تحقیقات دانشگاهی در کالج لندن (UCL) نشان داده است که دوره طولانی «دانش لندن» نه‌تنها یک چالش ذهنی، بلکه تغییرات فیزیکی در مغز رانندگان را به همراه دارد. بر اساس تصاویر MRI، هیپوکامپوس ، بخشی از مغز که مسئول حافظه فضایی و جهت‌یابی است، در مغز رانندگان تاکسی لندن به طور قابل‌توجهی بزرگ‌تر از افراد عادی است.

انتهای پیام