سلام، واقعیت مطلب این است که بیش از شاید 5 دهه است که این موضوع در کشور مطرح است و اساس کار بر مطالعه و ارزیابی عرصه های به طور مثال هر استان بر این محور قراردارد که با نظریه های مختلف موجود بر اساس عوامل زنده و غیر زنده درزیست بوم ها با ملاحظه معیارهایی از قبیل شیب ، جهت ، خاک ، پوشش گیاهی ، میزان بارندگی و...برای اراضی تعیین و تعریف کاربری میشود ، کار علمی خوبی است اما مشکل عمده آن تداخل عامل انسانی و بهر برداران و مالکین این اراضی هستند که آیا حاضرند این کاربری ها را بپذیرند؟ مثلا اراضی زراعی دیم کشاورزی که مالک قانونی این زمین است بر اساس تعیین توان اکولژیک باید به صورت مرتع اداره شود، ایا مالک می پذیرد؟ قانون در این مورد چه می گوید ، مثالهای از این گونه بسیار است ، بنابراین کارکرد این مطالعه بدون دیدن این نکات برای عرصه های غیر ملی و حتی ملی با توجه به قانون سازمان جنگلها ، بی فایده است چنانکه می بینیم وزارت کشاورزی قادر به اجرای برنامه کشت استانی در اراضی کشاورزی نیست زیرا فاقد اهرم های لازم است ، بنابراین این مطالعه ها پس از تهیه درکتابخانه های سازمان بدون قدرت اجرایی بایگانی میشود ، حتی سازمان محیط زیست نتوانسته است مشکلات مناطق چهار گانه تحت مدیریت خود را با افرادی که در این محدوده ها صاحب حقوق قانونی هستند ،حل نماید،انجام اینگونه مطالعات بی فاید ه منافعش به جیب به مهندسین مشاوری میرود که این طرح ها را تهیه میکنند و در ضمن اساسا محیط زیست مسئولیتی در این زمینه ندارد ، پیشنهاد میکنم که به صورت پیشاهنگ در یک حوزه آبخیز مستقل در این استانها این طرح ها اگر قبلا تهیه نشده است تهیه و اجرا شود آنگاه دست به هزنیه کردن برای مطالعات بی فایده زده شود. ارادتمند ،کارشناس ارشد محیط زیست و منابع طبیعی و مدیرکل سابق دفاترجنگلکاری و دفتر مرتع