به گزارش ایسنا ساختمان‌های سبز که به عنوان ساختمان‌های دوستدار محیط زیست نیز شناخته می‌شوند، در درجه اول روی به حداقل رساندن اثرات محیط زیستی خود در طول چرخه عمر ساختمان تمرکز دارند. این ساختمان‌ها بهره‌وری منابع، کاهش مصرف انرژی و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را در اولویت قرار می‌دهند. ساختمان‌های سبز دارای ویژگی‌های کلیدی هستند که یکی از آن‌ها بهره‌وری انرژی است چراکه ساختمان‌های سبز کاهش مصرف انرژی را از طریق بهبود عایق سیستم های EHVAC کار آمد و استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر مانند بال های خورشیدی، هدف قرار می دهد.

از دیگر ویژگی‌های ساختمان‌های سبز بر اساس اعلام اداره کل محیط زیست شهرداری تهران می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

حفاظت از آب: در ساختمان‌های سبز معمولاً وسایل کم مصرف سیستم جمع‌آوری آب باران و سیستم تصفیه فاضلاب به منظور کاهش مصرف آب یافت می‌شود.

مصالح پایدار: ساختمان‌های سبز با انتخاب مصالح پایدار و بومی به کاهش رد پای محیط زیستی پروژه‌های ساختمانی کمک می‌کند.

کیفیت هوای داخلی: سیستم‌های تهویه و فیلتر هوا در ساختمان‌های سبز برای اطمینان از محیط های داخلی سالم‌تر برای ساکنان استفاده می‌شود.

کاهش پسماند: پسماندهای ساختمانی در ساختمانهای سبز از طریق بازیافت و استفاده مجدد از مصالح در طول فرایند ساخت به حداقل می‌رسد.

گواهینامه‌ها: ساختمان‌های سبز اغلب به دنبال گواهینامه‌های ساختمان سبز برای تایید عملکرد محیط زیستی خود هستند، مانند BREEAM، LEED یا Edge و ... .

در این میان ساختمان پایدار چشم انداز گسترده‌تری دارند؛‌ به این معنا که ساختمان و طراحی پایدار علاوه برعوامل محیطی و با در نظر گرفتن جنبه‌های اقتصادی و اجتماعی رویکرد جامع‌تری دارد. پایداری فراتر از مرحله ساخت و ساز گسترش می‌یابد  و شیوه‌های عملیاتی و نگهداری طولانی‌مدت را نیز در بر می‌گیرد. هدف آن ایجاد ساختمان‌هایی است که نه تنها ردپای محیط زیستی آن‌ها را کاهش می‌دهد بلکه به‌طور مثبت به جامعه و اقتصاد نیز بازی می‌رساند.

ویژگی‌های ساختمان‌های پایدار عبارتند از:

سه گانه پایداری: پایداری تعادل بین جنبه‌های محیط زیستی، اقتصادی و اجتماعی را در نظر می گیرد. این رویکرد تضمین می کنند که ساختمان‌ها به نفع مردم و کره زمین هستند.

طول عمر: طرح‌های پایدار، دوام و سازگاری طولانی مدت ساختمان‌ها را در اولویت قرار می‌دهند تا نیاز به تخریب و بازسازی را به حداقل برسانند.

مشارکت اجتماعی: ساختمان‌های پایدار اغلب از طریق ارائه امکانات رفاهی و کمک به رفاه کلی منطقه با جامعه محلی همراهی می‌کنند.

ارزیابی چرخه حیات: برای ارزیابی پایداری واقعی ساختمان یک تجزیه و تحلیل کامل از کل چرخه حیات آن از ساخت تا بهره برداری و در نهایت تخریب انجام می‌شود.

تنوع زیستی و اکوسیستم‌ها: طراحی پایدار حفظ یا احیای اکوسیستم‌ها و تنوع زیستی محلی شامل فضاهای سبرو زیستگاه‌های طبیعی را هدف قرار می‌دهد.

برابری اجتماعی: در نظر گرفتن ویژگی‌های طراحی در دسترس و پرداخت به مسائل برابری اجتماعی از اجزای اساسی طراحی پایدار هستند.
 
در کل در حالی که ساختمان‌های سبز و ساختمان‌های پایدار هر دو به دنبال رفع نگرانی‌های محیط زیستی و ترویج شیوه‌های ساخت و ساز مسئولانه هستند، اما در محدوده و رویکردشان متفاوت هستند.

ساختمان‌های سبز بر عملکرد محیطی متمرکز شده‌اند و اغلب به دنبال صدور گواهینامه از طریق استانداردهای شناخته شده هستند. در مقابل ساختمان پایدار با در نظر گرفتن عوامل اقتصادی و اجتماعی در کنار عوامل محیطی، چشم انداز وسیع‌تری دارد و هدف آن ایجاد سازه‌هایی است که نه تنها با محیط زیست سازگار هستند بلکه در دراز مدت به جامعه و اقتصاد نیز کمک می‌کنند.
 انتهای پیام