به نقل از ارث، تمرینات اکسنتریک انقباض‌هایی که دارای حرکت هستند به‌طور گسترده به دو شکل انقباض درون‌گرا (انقباض کانسنتریک)، هنگامی‌که طول عضله کوتاه می‌شود و انقباض برون‌گرا (انقباض اکسنتریک)، هنگامی‌که طول عضله زیاد می‌شود، تقسیم می‌شوند. این تمرینات باعث انقباض عضلات می‌شوند، دقیقا مانند آنچه در هنگام پایین آمدن از پله‌ها یا پایین آوردن دمبل با استفاده از ناحیه دو سر بازو اتفاق می‌افتد.

در مطالعات قبلی، متخصصان تشخیص داده‌اند که تمرینات اکسنتریک در رشد عضلات نسبت به تمرینات کانسنتریک که با انقباض باعث کوتاه شدن عضلات می‌شود، موثرتر هستند.

پروفسور کن نوساکا اظهار کرد: این یافته‌ها روش‌های مرسوم توان‌بخشی را به چالش می‌کشد و می‌تواند نتایج را برای بیماران پس از آسیب و سکته مغزی بهبود بخشد. من فکر می‌کنم این فعالیت می‌تواند نحوه برخورد ما با توان‌بخشی را برای افرادی که استفاده از یک دست یا یک‌پا را به‌طور موقت ازدست‌داده‌اند، تغییر دهد.

وی ادامه داد: با شروع سریع توان‌بخشی و ورزش در اندام آسیب‌دیده، می‌توانیم از آسیب عضلانی ناشی از ورزش در اندام دیگر جلوگیری کنیم و همچنین بدون حرکت دادن آن قدرت ایجاد می‌کنیم.

این مطالعه بر روی ۳۰ شرکت‌کننده‌ای متمرکز بود که حداقل ۸ ساعت در روز به مدت چهار هفته یکی از بازوها بی‌حرکت بود. این افراد به سه گروه تقسیم شدند که یا ترکیبی از ورزش اکسنتریک و کانسنتریک را انجام می دادند یا فقط ورزش اکسنتریک را انجام می‌دادند یا اصلا ورزش نمی‌کردند.

طبق گفته پروفسور نوساکا، گروهی که از یک دمبل سنگین برای تمرینات اکسنتریک بر روی بازوی فعال خود استفاده کردند، افزایش قدرت و کاهش آتروفی عضلانی یا ضعف و تحلیل را در بازوی بی‌حرکت خود نشان دادند. شرکت‌کنندگانی که ورزش‌های اکسنتریک را انجام دادند بیشترین افزایش قدرت را در هر دو بازو داشتند، بنابراین، این تمرینات اثر انتقال قدرت موثری دارند.

وی همچنین افزود: این گروه همچنین در بازوی بی‌حرکت خود فقط ۲درصد ناتوانی عضله داشتند، در مقایسه با افرادی که هیچ تمرینی انجام ندادند که ۲۸ درصد ناتوانی عضله داشتند. این بدان معنی است که برای آن دسته از افرادی که ورزش نمی‌کنند، باید دوباره تمام آن عضلات و قدرت خود را بازیابند.

پروفسور نوساکا اشاره کرد که این نوع آموزش برای ورزشکارانی مفید است که می‌توانند زودتر بهبودی پس از آسیب را شروع کنند. در مرحله بعدی، وی قصد دارد با گسترش تحقیقات در مورد سایر عضلات و حرکات بازو این تحقیقات را ادامه دهد.

وی عنوان کرد: در این مطالعه، ما بر روی عضلات خم کننده آرنج متمرکز شدیم زیرا این عضله اغلب به‌عنوان مدلی برای بررسی اثرات بی‌حرکتی بر قدرت و اندازه مورداستفاده قرار می‌گیرد و البته عضله مهمی برای حرکت بازو است. در آینده، ما امیدواریم که ببینیم چگونه ورزش اکسنتریک می‌تواند به بهبود عملکرد حرکتی، حرکت و کنترل عضلات سالم کمک کند که برای بیماران سکته مغزی و توان‌بخشی بسیار مهم است.

انتهای پیام