به گزارش ایسنا، در حال حاضر درمانی برای این بیماری وجود ندارد. با این حال، داروها و راهکارهای مدیریتی ممکن است به طور موقت علائم را بهبود بخشند. تخمین زده می شود که در سراسر جهان تا ۲۴ میلیون نفر به این بیماری دچار شده باشند.

بیماری آلزایمر به دلیل بروز مشکلاتی در مغز بوجود می‌آید. سلول‌ها عملکرد خود را از دست می‌دهند و در نهایت از بین می‌روند که این روند به از دست رفتن قدرت حافظه، کاهش توانایی در فکر کردن و حتی تغییرات شخصی منجر می‌شود.

همچنین مناطق مهمی از مغز کوچک می‌شوند که این امر کاهش چشمگیر حجم مغز را به دنبال دارد. اما پرسش این است که چه اتفاقی در مغز رخ می‌دهد که زمینه ساز این شرایط می‌شود؟

مسیر اصلی این بیماری مختل کردن ارتباط بین نورون‌ها یا همان سلول های عصبی است؛ نورون‌ها سلول‌های خاصی هستند که سیگنال‌های شیمیایی و الکتریکی بین بخش‌های مغز را پردازش و منتقل می‌کنند. این وضعیت، عامل مرگ سلول در مغز است که به اعتقاد متخصصان به دلیل تشکیل دو نوع پروتئین موسوم به آمیلوئید و "تاو" بروز می‌کند.

تعامل دقیق بین این دو پروتئین ناشناخته است اما آمیلوئیدها در خوشه‌های چسبنده به نام پلاک‌های بتاآمیلوئید انباشته می‌شوند در حالیکه پروتئین تاو داخل سلول‌های مرده شکل می‌گیرد.

یکی از مشکلات تشخیص بیماری آلزایمر این است که روش دقیق و قابل اعتمادی برای سنجش و اندازه‌گیری تشکیل این پروتئین در مراحل اولیه بیماری وجود ندارد. در حقیقت به طور قطع نمی‌توان روند بیماری آلزایمر را تا پس از فوت بیمار و بررسی بافت مغز او تشخیص داد.

همچنین مشکل دیگر این است که پلاک‌های بتا آمیلوئید در مغز بیماران سالم هم وجود دارد. به همین دلیل وجود آمیلوئید و پروتئین تاو نمی‌تواند تنها فاکتورهای بروز این بیماری باشد.

تحقیقات اخیر همچنین نشان می‌دهد که التهاب مزمن می‌تواند در بروز آلزایمر نقش داشته باشد.

التهاب، بخشی از فعالیت سیستم دفاعی بدن علیه یک عامل بیماری زا است اما در طولانی مدت می‌تواند آسیب زننده باشد.

بسیاری از بیماران مبتلا به آلزایمر دچار مشکلات قلبی و سیستم گردش خون هم می‌شوند. این مشکلات عروقی می‌توانند منجر به کاهش جریان خون در مغز و همچنین موجب از بین رفتن سد خونی - مغزی شود در حالی که این ساختار برای از بین بردن مواد زائد سمی از مغز ضروری است.

به نوشته روزنامه ایندیپندنت، علاوه بر این‌ها اخیرا پزشکان و محققان حوزه مغز و اعصاب بخش‌های عمیق‌تر مغز را به خصوص ارتباطات ظریف بین نورون‌ها موسوم به سیناپس‌ها را مورد بررسی قرار داده‌اند. در این بررسی نوعی فرآیند داخل سلولی تشریح شده که می‌تواند در از بین رفتن این ارتباطات بین نورون‌ها نقش داشته باشد.

تشخیص آلزایمر با شناسایی فلزات میکروسکوپی در مغز بیمار

همچنین در تازه ترین آزمایشاتی که با هدف بررسی عوامل موثر در بروز این عارضه مغزی انجام گرفته متخصصان به ارتباط بین فلزات میکروسکوپی موجود در مغز با بیماری آلزایمر پی برده اند.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپوتنیک نیوز، این متخصصان می گویند: شناسایی فلزات میکروسکوپی در مغز افراد ممکن است سرنخ هایی در مورد بیماری آلزایمر ارائه دهد.

در این بررسی گروهی از محققان آمریکایی و انگلیسی برای اولین بار رسوبات ریزی از ترکیبهای اصلی و بدون بار آهن و مس را در بافت مغز انسان پیدا کردند. آنان این فلزات را در نمونه های مغز دو فرد مبتلا به بیماری آلزایمر پس از مرگ کشف کردند. این یونهای فلزی اجزای مهم بسیاری از آنزیمهایی هستند که واکنشهای شیمیایی در سلولها را کاتالیز می کنند. این یون های مثبت می توانند الکترون ها را از سایر مولکول ها جدا کرده و این مولکول ها را اکسید کنند.

این تیم از محققان رسوبات مس و آهن را که در بافت مغز افراد مبتلا به آلزایمر شناسایی کردند به شکل اولیه و بدون بار بوده است. پیش از این، محققان تنها این فلزات اساسی را در میکروارگانیسم ها، ویروس ها و گیاهان شناسایی کرده بودند.

آنها همچنین فلزاتی را در پلاک های بتا آمیلوئید یافتند که مجموعه ای از پروتئین ها هستند و از ویژگی های بارز بیماری آلزایمر به حساب می آیند. تغییر متابولیسم مس و آهن در بافت مغز به بیماری های عصبی پیشرونده از جمله تشکیل پلاک های آمیلوئید در بیماری آلزایمر با یافته های قبلی مشهود است.

به گفته محققان رسوبات ریز آهن مغناطیسی بوده، بنابراین پزشکان می توانند از آنها برای تشخیص یا به عنوان نشانگر پیشرفت بیماری استفاده کنند.

این محققان برای تصویربرداری از بافت مغز و یافتن رسوبات آهن و مس در مقیاس نانو از اشعه ایکس بسیار قدرتمند استفاده کردند که تقریبا ۱۰ هزار برابر کوچکتر از سر یک سوزن بوده است.

بنابراین گزارش، به لطف این مطالعات داروهای جدیدی در حال تولید و مراحل آزمایشی است که تغییرات مغز را در بیماری آلزایمر مورد هدف قرار می‌دهند.

به علاوه بسیاری از محققان و پزشکان هم اکنون معتقدند که می‌توان در آینده از روش‌های درمانی شخصی‌تر و ترکیبی برای معالجه بهتر این بیماران بهره جست.

انتهای پیام