محمد نیک در گفت‌وگو با ایسنا در این خصوص اظهار کرد: هیچکس در مشهد به اندازه من سابقه آشنایی با مرحوم موید را ندارد، زیرا پدرم شاعر و مداح بود و نخستین مرتبه مرحوم موید را با لباس سربازی در محفل انجمن نوحه‌سرایی پدرم در حال نوحه خوانی دیدم. در آن دوران مؤید و دوستانش، گروه منسجمی در مکتب آذر بودند. استاد آذر جلسه نوحه‌سرایی داشت و کسانی مثل سروی‌، اکبرزاده، موید، مداحی، کرمی، هاشمی و بعدها خوش‌چهره و ماهرخسار همگی از شاعران و مداحانی بودند که در انجمن نوحه‌سرایی آقای آذر شرکت می‌کردند.

وی با بیان اینکه مرحوم موید از همان ابتدا سرودن شعر را با  شعر آیینی شروع کرد، افزود: او استعداد بسیار خوبی داشت و تمام موازین شعری را نیز رعایت می‌کرد و شاعری با طبع بسیار روان و بسیار پرکار بود.

این شاعر پیشکسوت مشهدی با یادآوری فعالیت‌های رضا موید قبل و بعد انقلاب اسلامی بیان کرد: قبل از انقلاب گروه منسجمی در میان شاعران وجود داشت که همه با هم متحد شدند و عهد کردند نام شاه را در شعر نیاورند. آن‌ها در واقع انقلابی‌های قبل از انقلاب بودند و سید رضا موید نیز جزو آن‌ها بود.

نیک ادامه داد: سرودن اشعار در تشییع پیکر شهدا در تمام مقاطع انقلاب اسلامی و سرودن شعر برای بزرگان انقلاب، امام خمینی(ره)، شهید مطهری و ... در کارنامه هنری سیدرضا موید ثبت شده است.

وی تصریح کرد: در زمان دفاع مقدس نیز گروهی از شاعران با حضور مرشد قاسم استادی با تخلص ثابت، مرحوم سید محمد خسرو نژاد، مرحوم هاشم شکوهی، مرحوم موید، اکبرزاده و سروی‌ها وجود داشت که با هم به سنگرها و جبهه‌های جنگ می‌رفتند و برای تشویق سنگردارها، در سنگرها و چادرها حضور داشتند و شب شعر برگزار می‌کردند.

این شاعر پیشکسوت مشهدی بیان کرد: در چندین سفر که همراه رضا موید بودم متوجه شدم که وقتی هر روز صبح موقع اذان صبح بیدار می‌شدیم، او قبل‌تر بیدار شده بود و نماز شب می‌خواند واز جمله انسان‌هایی بود که به معنی واقعی به آنچه می‌سرود معتقد و عامل به آن بود.

نیک عشق سیدرضا موید به امام حسین(ع) را برجسته خواند و اظهار کرد: او واقعاً عاشق امام حسین(ع) بود و از زمانی که خادم حجاج و زوار کربلا شد، به صورت مداوم در حال رفت و آمد به کربلا و مکه بود. راهنمای بسیار خوبی بود و  هر جایی که مناسبت داشت از اشعارش، از دم گرمش، از نوحه و سینه‌زنی‌اش استفاده می‌کردند.

وی اضافه کرد: هنر دیگری که مؤید در آن تخصص داشت، دم پاره های سینه‌زنی بود. یعنی دسته‌های سینه‌زنی امام حسین(ع) که به سمت حرم می‌رفتند، دم‌هایی را ایجاد می‌کردند که باید گروه تکرار می‌کردند و ایشان در این کار تخصص داشت.

انتهای پیام