به گزارش ایسنا، به نقل از طرفداری، وقتی نام سهراب سپهری به میان می‌آید، اغلب ذهن‌ها به سوی چهره‌ای آرام، منزوی و غرق در خیال و طبیعت سوق پیدا می‌کند. شاعری که تنهایی‌اش را با «چینی نازک» مقایسه می‌کرد و از مخاطبانش می‌خواست آرام به حریم او نزدیک شوند. اما آن‌چه کمتر درباره‌اش گفته شده، بُعد دیگری از زندگی‌اش است؛ علاقه‌اش به ورزش، به‌ویژه فوتبال.

مهدی قراچه‌داغی، خواهرزاده‌ سهراب، در خاطره‌ای از علاقه‌ شدید دایی‌اش به فوتبال می‌گوید؛ سهراب از تماشاگران ثابت مسابقات بود و هر هفته راهی ورزشگاه می‌شد. تیم ملی ایران، پاس و عقاب، سه تیم محبوب او بودند.

اما نکته جالب‌تر، نحوه ابراز احساسات او بعد از گل‌های تیم محبوبش بود: گل‌هایی را از پیش تهیه می‌کرد، پرپر می‌کرد و در لحظه شادی، روی سر تماشاگران می‌ریخت!

سهراب نه تنها با فوتبال ارتباطی عمیق داشت، بلکه به ورزش‌های دیگری مانند ژیمناستیک و کشتی نیز علاقه‌مند بود. او تصویری فراتر از یک شاعر خلوت‌گزین ارائه می‌دهد؛ شخصیتی با دنیایی وسیع‌تر از آن‌چه روی کاغذ می‌آمد.

اول اردیبهشت، سالروز درگذشت این شاعر نامدار است؛ فرصتی دوباره برای نگاه تازه به کسی که خودش گفت: «چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید». شاید وقتش رسیده که سهراب را نه فقط در میان درختان و رودخانه‌ها، بلکه در سکوهای ورزشگاه هم ببینیم؛ با مشتی گل پرپر، در حال تشویق تیمی که عاشقش بود.

انتهای پیام