ساکنان گواتامک، شندوک، آلمرادی، زردیان، سپتوک، زیان، سیکورک، هوکی، ککی، نلی، چاه میر بلوچ، کله شب‌روان، بیدی، پده‌ای، سرخگزی، سیه تلکان، سهرین گر، زردینگر، میرآباد، محمودآباد، ناگان، کشیگان، هوشاپ علوک و آبادی‌های اطراف، با کمترین امکانات اولیه، در دل طبیعت خشن و صعب‌العبور زندگی می‌کنند.

محمد مزارزهی، از ساکنان منطقه، به ایسنا، می‌گوید: جاده که نداریم هیچ، وقتی بیمار می‌شویم باید از رودخانه ‌ها و دره‌ها بگذریم تا به جاده اصلی برسیم، فصل بارندگی که می‌آید، ارتباط ما با دنیا قطع می‌شود.

ایوب مرادی، یکی دیگر از اهالی، با اشاره به مشکلات دانش‌آموزان می‌گوید: بچه‌ها برای رسیدن به مدرسه، روزانه چند کیلومتر پیاده‌روی در مسیرهای خطرناک دارند، در زمستان خیلی وقت‌ها اصلاً نمی‌توانند بروند.

در کنار این گلایه‌ها، عبدالله مزارزهی و دین‌محمد گمشادزهی نیز تأکید می‌کنند که مردم این منطقه نه تنها محرومند، بلکه در اولویت توسعه هم قرار ندارند؛ چرا که پروژه‌های بزرگ راه‌سازی در استان، از جمله جاده ترانزیتی خاش به زاهدان، ایرانشهر، سراوان و بزمان در دستور کار دولت است و مناطق عشایری و روستاهای ایرندگان، عملاً به حاشیه رانده شده‌اند.

در همین رابطه، فرشاد گرگیج، فرماندار شهرستان خاش، ضمن درک شرایط دشوار مردم منطقه، در گفت‌وگو با ایسنا، بیان کرد: ساکنان مناطق عشایری ایرندگان از تولیدکنندگان شاخص استان هستند و در سازندگی میهن و تأمین نیازهای کشور نقش‌آفرینی مؤثری دارند، شایسته است که این قشر سخت‌کوش، بیش از پیش مورد توجه قرار گیرند.

وی افزود: دولت در حوزه‌های مختلف، اقدامات مهمی را انجام داده و در حال خدمت‌رسانی است، ما ضمن قدردانی از تلاش‌های اداره‌کل راهداری و حمل و نقل جاده‌ای استان، خواهان پاسخگویی این عزیزان به مطالبه همیشگی مردم منطقه هستیم؛ مطالبه‌ای که سال‌هاست بر زمین مانده است.

فرماندار خاش تأکید کرد: عشایر ایرندگان خاش نیازمند مجموعه‌ای از خدمات زیرساختی هستند؛ از جمله فضاهای آموزشی، مدرسه شبانه‌روزی، خانه بهداشت، زیرساخت‌های ارتباطی، راه‌سازی، تأمین آب شرب، امکانات ورزشی، خدماتی و رفاهی، بنابراین این نیازها واقعی‌اند و باید با عزم ملی به آن‌ها پاسخ داد.

اکنون مردم کوه بیرک، در میان صخره‌ها و رودخانه‌ها، همچنان امید دارند صدایشان شنیده شود؛ صدای یک خواسته ساده اما حیاتی: راهی برای زندگی؛ پلی برای عبور.

انتهای پیام