به گزارش ایسنا، صلاح الدین خدیو در یادداشتی با این عنوان در سرمقاله آرمان امروز نوشت: نام اوین که‌ دیرباز با برخی از فرازهای دراماتیک تاریخ معاصر گره خورده، با بمباران توسط اسرائیل با تراژدی تازه‌ای عجین شد.
اسرائیلی‌ها به قصد ایجاد هرج و مرج و آزادی محبوسان به بمباران هدفمند اوین دست زدند.اما نه تنها به مقصود خود نرسیدند، بلکه با کشتار ده‌ها نفر محکومیت بین المللی را به جان خریدند.
این ماجرای تلخ ابعادی عبرت آموزتر داشت. رهبر اسرائیل و فرمانده به اصطلاح عملیات جنگی آزادی اوین، خود مجرم جنگی است و از طرف دیوان بین المللی کیفری تحت تعقیب است.
این بدان معناست که بی بی خود اکنون باید بجای صدارت باید در محبسی مانند اوین روزهای محکومیتش را بگذراند.
همین امر خود پرده از تناقض‌های نظام بین الملل و ریاکاری‌های اخلاقی آن بر می دارد.
قوای استالین در ژانویه ۱۹۴۵ به زندان مرگ آشویتس در لهستان رسیده و افتخار آزادی آن از دست ارتش نازی را در تاریخ از آن خود کردند. این در حالی بود که همزمان در کشور خودشان صدها هزار نفر در گولاک‌ها محبوس بودند. همچنین به موازات پیشرفت در جبهه اروپا، پرده آهنین را هم گسترانیده و ملت‌های بیش تری را در زندان‌های بزرگی بنام سوسیالیسم محبوس می نمودند.
اوین نماد تکامل نهاد زندان و حتی تولد مفهوم زندان به معنای فوکویی آن در ایران معاصر است.
قبل از اوین هم در ایران زندان و سیاهچال و کیفر و شکنجه وجود داشت، اما زایش زندان در معنای نظارت و مراقبت دائم و تسخیر جان و جسم و تخیل زندانی به تمامی مدیون آغاز عصر اوین از ابتدای سال ۱۳۵۰ است.
سومین فراز تاریخ اوین بمباران وحشیانه آن توسط رژیم دست راستی و افراطی اسرائیل است.
رخدادی تراژیک که زندان را به قلب منازعات سیاسی میان دولت‌ها آورده و زندانیان بی پناه را به قربانیان مضاعف تبدیل می سازد.
دشوار می توان در پرونده زندان به‌ دولت‌ها حتی در نظام‌های دموکراتیک نمره قبولی داد.
مثال گوانتانامو و زندان فرودگاه بغداد هنوز حاضر است.

انتهای پیام