نشست سریال «سوجان» با موضوع سه نسل از زنان ایرانی در محل خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) برگزار شد. در این نشست که با حضور حسین تبریزی (کارگردان) و میثم آهنگری (تهیه‌کننده) و جمعی از بازیگران همراه بود، موضوعاتی مرتبط به زنان از جمله حضور در اجتماع و فضای سیاسی جامعه، آموزش، ازدواج و فرزندآوری مد نظر قرار گرفت. پرسش درباره روند ساخت و همچنین محتوای این مجموعه در کنار نقدهایی که تاکنون از سوی بینندگان و کارشناسان مطرح شده است از دیگر موضوعات مورد بحث بود.
غزاله اکرمی (بازیگر نقش سوجان)، علی مرادی (بازیگر نقش قربان)، زهرا جهرمی (بازیگر نقش طلا)، پریسا دوستی (انیس)، افشین غیاثی (جاوید)، بهادر زمانی (سهراب)، حدیث نیکرو (مادرحوا) و شیرین محسنی (زیبا مادر قربان) بازیگران حاضر در نشست ایسنا بودند.
***
بخش ابتدایی این نشست به موضوع تولید کار در معاونت استان‌های صداوسیما و اینکه امکاناتی که در اختیار سازندگان قرار می‌گیرد، چه تفاوتی با آثار دیگر دارد گذشت و عوامل از دغدغه‌های سختی کار آن هم سریالی که سه نسل را به تصویر می‌کشد، گفتند.
به ضعف‌های «سوجان» واقفم
حسین تبریزی ـ کارگردان سریال «سوجان» ـ با اشاره به اینکه برای ساخت این سریال در معاونت استان‌های صداوسیما با چالش‌های فراوانی روبه‌رو بوده‌اند، در عین حال گفت که تلاش کرده است حق مطلب را در این سریال ادا کند و نقاط ضعف سریال را امری بدیهی دانست.
او در ادامه گفت: ما در درجه اول با فیلمنامه‌ای روبه‌رو بودیم که با نگاه زنانه نوشته شده بود و خیلی از موضوعاتی که الان در کار دیده می‌شود یادگارِ خود نویسنده کار بود. تنها کاری که ما در فیلمنامه داشتیم، پرداخت بیشتر به شخصیت‌ها و بُعد و عمق دادن به آنها بود. نگاه اصلی خودِ من به عنوان سازنده کار این بود که مخاطبم را درگیر کنم و حداقل این اجازه را به او ندهم که کانال تلویزیون را عوض کند. بر این اساس، بیشتر، نگاه عام را ملاک خودم قرار دادم که با هر گویش و لهجه‌ای که جلو می‌رویم، آن فراگیری را از کار نگیرم و بتواند از مرزهای بومی و اقلیتی فراتر برود. برای مثال صنعت سینمای ترکیه شاید قبلا از ما الگو می‌گرفت ولی حالا می‌بینیم که سریال‌هایی می‌سازند که تقریبا همه جهان را درگیر خود کرده است. در سریال «سوجان» ما هم سعی کردیم با این الگو جلو برویم و به مخاطب احترام گذاشتیم.
به گفته تبریزی برخی از بخش‌های فیلمنامه کم و کسری‌هایی داشت که در اجرا باید اصلاح می‌شد و این اتفاق افتاد. او گفت: وقتی نویسنده کاری را می‌نویسد به اجرای آن فکر نمی‌کند؛ در نتیجه من فیلمساز وظیفه دارم که از آن محتوا حراست کنم و پرداختی را انجام دهم که حق مطلب را ادا کنم. این اتفاق در «سوجان» افتاد. هیچ کاری نیست که ضعف نداشته باشد و من هم به ضعف‌های «سوجان» واقفم. اما باید در نظر گرفت که ساخت سریال در معاونت استان‌های صداوسیما که یکی از فقیرترین معاونت‌هاست، با چالش‌های فراوانی همراه است.
می‌خواستیم بیننده با تماشای تصاویر «سوجان» آرامش بگیرد
به گفته تبریزی ساخت سریال «سوجان» را سه سال پیش با دلار ۱۲ هزار تومن شروع و آن را با دلار ۷۷ هزار تومان تمام کردند اما کسی در نقدها این مشکلات را نمی بیند.
او گفت: تلویزیون در ساخت کاری مثل «سوجان» خلاء داشت و از پرداختن به موضوعات خانوادگی، عشق و ملودرام کمی فاصله گرفته بود. در این کار قرار بود گیلانی را نشان دهم که در فیلم‌ها تاکنون ندیده‌ایم. در کارهایی که پیشتر دیدیم، اغلب فضایی است که درست است سرسبز است اما واقعا به تصویر کشیدن آن طبیعت زیبا خیلی کمتر اتفاق افتاده بود و تمام هدف این بود که آن زیبایی‌ها را به تصویر بکشیم تا در جامعه‌ای که پر از تنش است، بیننده از دیدن این تصاویر آرامش بگیرد.
این کارگردان درباره پرداخت به سه مقطع تاریخی در سریال «سوجان» هم گفت: در مورد انتخاب بازیگران یک بخش شهر، یک بخش روستا و یک بخش گذشته داشتیم. در بخش گذشته نگاه ما این بود که تمام آدم‌ها و همه آن اقلیم، جوابگوی تاریخ باشد؛ ما به زمان جنگلی‌ها اشاره می‌کنیم و حماسه جنگل در این بخش شکل می‌گیرد. یا در بخش روستا همه تلاش ما این بود که باورپذیر باشد و در عین حال برای مخاطب همذات‌پنداری ایجاد کنیم و بیننده حتی نتواند بگوید اگر به جای فلان شخصیت، بازیگر دیگری بازی می‌کرد خوب بود. استفاده از بازیگران گیلان شانس من بود که بهترین‌ها بودند و خوشحالم که ۶۰ درصد از بازیگران «سوجان» گیلانی بودند. به عنوان کارگردان، همه قدرتم را گذاشتم تا کاری باورپذیر و ملموس بسازم و این باور شکل بگیرد که در لحظه تماشای این کار از صحنه‌های آن لذت ببرند.
در این بخش ویدئوی بخش هایی از صحبت‌های حسین تبریزی را مشاهده کنید:
پس از «سوجان» عاشق گیلان شدم
میثم آهنگری ـ تهیه‌کننده ـ نیز در این بخش از نشست با تایید صحبت‌های تبریزی، با بیان اینکه برای ساخت سریال «سوجان» با سختی زیادی روبه‌رو بوده‌اند، یادآور شد که پروسه تولید این سریال دو بار تعطیل شد و تا لحظه‌ی پخش امید نداشتند که کار پخش شود و به گفته او معجزه‌ای در کار رخ داده بود که این اتفاق افتاد.
او همچنین در پاسخ به اظهارات برخی بازیگران درباره حضور موثرش در این پروژه و اینکه گاهی شده بود که شب از تهران به سمت شمال راه افتاده تا فقط بتواند کارگردان را آرام کند، در پاسخ به اینکه آیا در شرایط استاندارد کار تهیه کننده این است که به نوعی قرص آرام بخش باشد؟ گفت: کارگردان به مثابه مادر یک پروژه، جمع کننده گروه است و تهیه کننده هم حکم پدر را دارد. تهیه کننده باید اتوریته لازم را داشته باشد. باید به گروه دلگرمی بدهد. من به دیگران کاری ندارم اما خودم این وظیفه را قائلم و در آینده هم اینگونه عمل خواهم کرد تا کار پیش برود. درباره سوجان هم باید گفت واقعا معجزه رخ داد که باعث شد این سریال ساخته شود و در حقیقت همدلی دوستان، عامل اصلی بود. همه با هم کار را پیش بردیم و منیتی وجود نداشت. آنها که پشت صحنه بودند خیلی بیشتر هم زحمت کشیدند. در ضمن می خواهم از گیلانی های عزیز تشکر کنم خیلی مهمان نواز هستند و در ساخت این سریال خیلی همراهمان بودند. پس از سوجان عاشق گیلان شدم.
***
بخش دیگری از نشست ایسنا به پرسش از بازیگران سریال «سوجان» گذشت؛ اینکه با وجود افزایش حجم رئالیتی‌شوها خصوصا در پلتفرم‌ها و اقبال برخی بازیگران به حضور در این جنس کارها (به دلیل راحتی در پروسه تولید و همچنین دستمزدهای بالاتر)، چه انگیزه‌ای آنها را به هنرنمایی در سریال‌هایی از جنس «سوجان» با مختصات قابل پیش بینی ترغیب کرد و سختی‌های تولید را به جان خریدند؟
«سوجان» تا آخر برایم می‌ماند
غزاله اکرمی ـ بازیگر نقش «سوجان» ـ درباره نگاهش به این شخصیت که نمادِ زن قدرتمند و به اصطلاح همه‌چیز تمام ایرانی است، گفت که ایفای این نقش مسیر انتخاب‌هایش در پروژه‌های بعدی را قطعا سخت‌تر کرد و حتی ترجیح می‌دهد مدتی کار نکند و جایگاه این نقش را حفظ کند.
او اظهار کرد: ترجیح من این است که هر چند به سختی ولی در مسیری قدم بردارم که با عشق کار کنم؛ یعنی منتظر باشم تا آن اتفاق خوب دوباره رخ دهد. ماندگار شدن برای من اولویت است و همیشه اینگونه فکر می‌کنم. اغلب مخاطبان با «سوجان» ارتباط برقرار کردند و با اینکه کار در دهه ۵۰ می‌گذرد و برای امروز نیست، قابل لمس و درک است. بحث زن و خانواده و مادر همیشه در جامعه و خانواده هست و این نسل به نسل شکل گرفته. همانگونه که در قصه می بینیم مادر از دهه‌های گذشته ـ دهه ۱۰ ـ می‌آید اما بر روی دختر و نوه‌اش تاثیرگذار است و این روند ادامه پیدا می‌کند. چیزی نیست که به مکان یا زمان خاصی ربط داشته باشد، از دهه ۴۰ بوده و جایگاه زن در خانواده ویژه بوده و در تربیت بچه نقش بسزایی داشته. نقش «سوجان» مسیر و انتخاب‌های من را سخت‌تر کرد و قطعا راه سختی هم پیش رو خواهم داشت. حتی ترجیح می دهم مدتی کار نکنم و این نقش و جایگاه را حفظ کنم.
او در پاسخ به اینکه چقدر دوست دارد در قالب این شخصیت بماند و آن را تکرار کند، اظهار کرد: تکرار را که اصلا دوست ندارم و ترجیح می‌دهم نقشهایی با این شکل و شمایل انتخاب نکنم و از آن فاصله بگیرم. «سوجان» تا آخر برای من می‌ماند و نقطه عطفی در تجربه کاری‌ام است.
بازیگر نقش «سوجان» در عین حال مقایسه این سریال با «پس از باران» را نادرست خواند و گفت: چون هر دو کار در خطه گیلان می گذرد یا موسیقی کار گیلانی است، مقایسه درستی نیست. «پس از باران» سریالی است که برای ۲۰ سال پیش است، در برهه‌ای دیده شده که تعداد شبکه‌ها و تولید مجموعه‌های این چنینی محدود بود و پلتفرمی هم وجود نداشت.
در این بخش ویدئوی بخش‌هایی از صحبت‌های غزاله اکرمی را مشاهده کنید:
قهر با تلویزیون معنایی ندارد
بهادر زمانی ـ بازیگر نقش سهراب ـ درباره اینکه با این همه ساختاری که پیش روی یک بازیگر است چرا باید سراغ بازی در سریالی برود که دشواری‌های زیادی دارد، اظهار کرد: من خدا را شکر می‌کنم که جزو آن دسته از بازیگرانی نبودم که حضور مقابل دوربین برنامه‌های رئالیتی شو به من پیشنهاد بشود و البته اصلا علاقه‌ای هم به این حضور نداشتم. نقش من در سریال «سوجان» اگر قابل بحث است، نخست حاصل اندیشه کارگردان است و بعد آن چیزی که در توانم بود و در ادامه هم پاسکاری با بازیگران و سایر عول پشت صحنه که امیدوارم دلنشین بوده باشد. من تلاش کردم کاری کنم که در درجه اول کارگردان سریال از من راضی باشد.
این بازیگر نسبت به فضای نقد در برخی رسانه‌ها و انتقادهای زودهنگام و بی‌رویه از سریال «سوجان» انتقاد کرد و گفت: هزاران ایراد به کار گرفته می‌شود ولی کسی نمی‌داند پشت کار چه مسائلی وجود دارد. درست این است که کارگردان به فکر انجام کار هنری باشد و نه مسائل مالی.
زمانی همچنین از دشواری‌های بازنویسی فیلمنامه «سوجان» گفت و اینکه ۲۰ درصد آن متعلق به طرح اولیه بوده و مابقی همزمان در حین تولید بازنویسی شده و کار در نهایت حاصل بضاعت، شرایط و ممارست و عشق کارگردان بوده است.
این بازیگر با بیان اینکه تلویزیون تماشا می‌کند، عنوان کرد که قهر معنایی ندارد و در عین حال انتقادهایی را به برخی برنامه‌های تلویزیون روا دانست و گفت: معلوم نیست ماهیت برخی از این برنامه‌ها چیست با وجود اینکه کلی برای آنها هزینه شده است. تا زمانی که برنامه‌ریزی‌مان مشخص نیست، به شکل شانسی تولیدات خوبی خواهیم داشت و طبیعتا نمی‌توانیم بنشینیم و از قاعده‌ای بهره‌مند شویم و از فیلمساز و بازیگر ایراد بگیریم.
در این بخش ویدئوی بخش هایی از صحبت‌های بهادر زمانی را مشاهده کنید:
در مورد تلویزیون دچار یک بلاتکلیفی هستیم
علی مرادی ـ بازیگر نقش قربان ـ نیز تصریح کرد: در مورد تلویزیون ما دچار یک بلاتکلیفی هستیم. من به عنوان یک مجری و کسی که از سال ۸۵ در حال اجرا هستم، نمی‌دانم ذائقه مخاطب مهم است یا ذائقه مدیران. زمانی برنامه کودک اجرا می‌کردم که شیرین‌ترین دوران زندگی من همان سال‌ها بود که تلویزیون خیلی تلویزیون بود و مرجعیت آن بیش از حالا بود.
او در عین حال با تاکید بر اینکه تعصب زیادی به تلویزیون دارد، گفت: من تلویزیون را برای خودم می‌دانم و نسبت به آن غیرت دارم. اگر از این رئالیتی‌شوها به من هم پیشنهاد بدهند می‌روم، همان‌طور که در طول چندماهی که کار متوقف شده بود به تلویزیون رفتم و به اجرا پرداختم. اما اگر واقعیت را بگویم در این سه سال که سوجان تولید شد، تمام سختی‌ها را به خاطر آینده خودم به جان خریدم. برایم مهم بود که خروجی کار چه می‌شود. قبول ندارم که می‌گویند کسی تلویزیون نگاه نمی‌کند. در سریال «سوجان» ایمان آوردم که مردم تلویزیون نگاه می‌کنند. شاید ریزش مخاطب داشته باشیم ولی مردم تلویزیون نگاه می‌کنند. همه‌ی ایران، تهران نیست و همه‌ی تهران سیدخندان به بالا نیست. تمام تابستان را با آن لباس‌های سنگین که باید فصل زمستان را بازی می‌کردیم، تحمل کردیم. با آن وضعیت گرما برخی همکارانم غش کردند و فشارمان می‌افتاد و هزاران مشکل دیگر اما یک چیز برایم مهم بود و آن اینکه زمانی که سریال پخش می‌شود، خروجی کار خوب باشد.
این بازیگر خطاب به منتقدانی که سریال «سوجان» با «پس از باران» مقایسه می‌کنند، گفت: چرا مقایسه نمی‌کنید که در چند سال اخیر الی ماشاء‌الله سریال امنیتی ساخته شده و همه موضوعات یکی شده است؟
او مهم‌ترین دلیل اقبال مخاطب به سریال «سوجان» را روایت قصه و داستان و در عین حال دور شدن از فضای تکراری داستان‌های امنیتی عنوان کرد.
در این بخش ویدئوی بخش هایی از صحبت‌های علی مرادی را مشاهده کنید:
«سوجان» ویژه به قشر زنان پرداخته است
پریسا دوستی ـ بازیگر نقش انیس ـ هم در اظهاراتی درباره‌ی اینکه سریال «سوجان» با «پس از باران» مقایسه می‌شود، اظهار کرد: برخی محتاط هستند که این مقایسه را داشته باشند و فکر می‌کنند که شاید ما بدمان بیاید که با سریال «پس از باران» مقایسه شویم ولی به نظرم این نکته‌ی مثبت سریال است. در این مدت سازمان صداوسیما خیلی سریال گیلانی داشته و یکی از موفق‌ترین‌های آنها «پس از باران» بوده که به یاد همه‌ی مخاطبان مانده و این خوب است که سریال ما با این سریال مقایسه می‌شود و حتی آن سریال را برای مردم یادآوری می‌کند. این به نظرم نکته مثبتی است و نشان می‌دهد کیفیت سریال ما در حد «پس از باران» بوده است.
بازیگر نقش انیس در «سوجان» درباره انتخابش برای این نقش و دشواری‌های ساخت چنین سریالی گفت: به نظرم هر کسی یک مسیر هنری و سلیقه هنری دارد که در زندگی و کارش آن سلیقه و مسیر را پیش می‌برد. هدف اغلب دوستانم که در این سریال به ایفای نقش پرداختند یکی بود و هم‌مسیر و هم‌دیگاه بودیم. برای همه ما کیفیت هنری سریال مهم بود. اینکه با هم از سختی‌ها بگذریم و ترجیحمان این بود که مسیری سخت انتخاب کنیم اما کاری باکیفیت و زیبا به مخاطب ارائه دهیم.
این بازیگر با تاکید بر اینکه سریال «سوجان» مختص زنان بوده است، گفت: این سریال به زنان می‌پردازد و شاید در آن زمان نقش زنان خیلی پررنگ نبود؛ به ویژه اینکه اگر بخواهیم واقع‌بینانه نگاه کنیم در یک روستای دورافتاده آن زمان زنان نقش پررنگی نداشتند و این خود صحه بر این می‌گذارد که «سوجان» ویژه به قشر زنان پرداخته است.
امیدوارم فضا در تلویزیون بیشتر برای بازیگران فراهم شود
افشین غیاثی ـ بازیگر نقش (جاوید) ـ نیز در سخنانی در این نشست با انتقاد از تولید برخی محتواهای سلیقه‌ای مسوولان تلویزیون، گفت: من به عنوان بازیگری که ۲۰ سال است تئاتر کار می‌کنم وقتی وارد مدیوم تصویر و تلویزیون می‌شوم به من می‌گویند مواظب باش وقتی می‌خواهی وارد سینما شوی و این خیلی نکته خطرناکی است. من همه تلاشم را به عنوان هنرمند انجام دادم و رسالتم به عنوان بازیگر نقش جاوید این بود که چند درصد مخاطب را بتوانم با تلویزیون آشتی بدهم. این یک حقیقت تلخ یا شیرین است که به خاطر نوع تولید محتوا بر اساس سلیقه مسئولان، مخاطب نه اینکه قهر کند اما ترجیح می‌دهد برای مثال ماهواره را نگاه کند. مگر چند نفر می‌توانند اشتراک پلتفرم داشته باشند.
این بازیگر با اشاره به افزایش حجم رئالیتی‌شوها که اقبال برخی بازیگران را هم به دنبال داشته است، بیان کرد: یک عده فضای سینما را دستشان گرفته‌اند و متاسفانه این مشکل من بازیگر است که شغل دیگری غیر از بازیگری ندارم.
او پخش سریال «سوجان» پس از سه سال را یک معجزه دانست و گفت: ما سه سال کنار هم زندگی کردیم و امیدوارم فضا برای بازیگران در تلویزیون فراهم شود که کسب و کار کنند و ما از این فضای ترس که بعد از این کار چه کنیم، در بیاییم.
استرس داشتیم مبادا به لهجه‌ها انتقاد شود
حدیث نیکرو ـ بازیگر نقش مادرحوا ـ که خود اهل گیلان است نیز با اشاره به حساسیت‌های بیان درست لهجه‌های گیلانی بیان کرد: با توجه به اینکه در سریال «وارش» تجربه خوبی درباره لهجه نداشتیم و خیلی از گیلانی‌ها انتقاد کردند، ما به عنوان بازیگران گیلانی در سریال «سوجان» استرس زیادی داشتیم که چنین اتفاقی تکرار نشود و خداراشکر اتفاق خوبی شکل گرفت.
این بازیگر همچنین پرداختن به برخی مراسم و طولانی شدن بخش‌هایی از «سوجان» از جمله بخش مربوط به عروسی را عامدانه دانست و گفت: طناب بازی، چاوشخوانی، نوروزخوانی از آداب و رسوم گیلان است که در این سریال به آنها پرداخته شده و این مرور سنت‌ها اتفاق خوبی است.
امیدوارم این نگاه شهرستانی بودن از شهرستانی‌ها برداشته شود
شیرین محسنی ـ بازیگر نقش زیبا مادر قربان در «سوجان» ـ نیز از مافیای بازیگری و نگاه‌های نادرست به بازیگران شهرستانی گفت و اظهار کرد: اگر قصه‌ای را روایت کردیم که مردم شب راحت خوابیدند، کارمان را خوب انجام دادیم. هر هنرمندی هر نقشی را که قبول می‌کند آن را در جان خودش پرورش می‌دهد. در گیلان سریال خیلی کار کردم و نقش‌های من همیشه پذیرفته شده. در «سوجان» هم سه سال ما با همدیگر کار کردیم و با تمام سختی‌ها و وقفه‌هایی که در کار افتاد، خروجی خوب بود. فقط امیدوارم این نگاه شهرستانی بودن از شهرستانی‌ها برداشته شود و این امکان برای همه بازیگران قدرتمند شهرستانی فراهم شود که در پروژه های خوب بازی کنند و این مافیا برداشته شود.
***
بخش دیگری از نشست سریال سوجان در ایسنا به پاسخگویی عوامل به نقدها و نگاهی گذشت که مخاطبان و رسانه‌ها نسبت به سریال داشتند.
نگاهم همیشه در تلویزیون مخاطب عام است
تبریزی درباره نقدها به کند پیش رفتن روایت «سوجان» و به نوعی دلیل کشدار شدن آن با بیان اینکه باید مخاطب را با قصه آشتی دهیم، توضیح داد: من وقتی یک قصه خانوادگی را روایت می‌کنم، خانم ثریا قاسمی را به عنوان بازیگر پیش رو دارم که ۸۹ ساله است و می آید و می گوید، یکی بود یکی نبود، غیر از خدا هیچ کس نبود. شما تصور کنید آن را با ریتم خیلی تندتری بگویم، نمی شود. ما عادت کردیم. من خودم فیلم پلیسی ساختم و این اولین ملودرام من است. بنابراین همه تلاشم را داشتم که کار را درست روایت کنم. بنابراین طبعا چنین فضایی را می‌طلبید. ما امروزه با سرعت تبادل اطلاعات مواجهیم و با یک کلیک برای مثال متوجه می شویم در کاخ سفید چه خبر است. مخاطب من حوصله ریتم کند را ندارد و این را کاملا می فهمم اما قصه، من را وادار می کند که چه تمپو و ریتمی را بگیرم و در کار ببرم. بنابراین وقتی قصه تعریف می کنم باید همان ریتم یکی بود یکی نبود را پیش ببرم. نگاه من همیشه در تلویزیون مخاطب عام است. شاید در سینما خاص باشد و چیز دیگری بسازم اما در تلویزیون نگاه من عام است.
کارگردان سریال «سوجان» با اشاره به مشکلات ساخت سریال در کشور، با بیان اینکه تقریبا تصور آن را ندارد که پروژه‌ای با امکانات خوب چه شکلی است، به دشواری‌های ساخت این سریال اشاره کرد که منجر به تولید آن در طول سه سال شده است. تبریزی در این زمینه یادآور شد که سازمان صداوسیما خود یکسری مشکلات مالی داشت و شرایط اجتماعی و موضوعات دیگر موجب شد که کار در پروسه تولید دچار سکته شود و جمع کردن آن از این حیث دشوار بود.
این کارگردان همچنین تعدد شخصیت‌ها را یکی از دلایل کُند پیش رفتن قصه دانست و گفت: به هیچ عنوان اجازه ندادم زمان باطلی در این سریال داشته باشم. شاید بعضی از سکانس‌ها بار کمتری داشته باشد ولی برای پختن غذا باید مزه‌ها را کنار هم دربیاوریم تا خوشمزه شود. البته می‌پذیرم جاهایی مجبور بودیم برای پرداخت شخصیت‌ها شاید قصه‌های فرعی‌تری را برای مخاطب تعریف کنیم که گاه از حوصله خارج بود.
وقتی سریالی به بحث زن می‌پردازد برایم خیلی مقدس است
زهرا جهرمی ـ بازیگر نقش طلا ـ نیز با بیان اینکه همیشه انتقاد در قبال کارها مطرح بوده، در عین حال درباره واکنش‌های زودهنگام تصریح کرد: خوب است که کمی صبر کنیم و بعد قضاوت کنیم. خوشحالم که سریال سوجان موفق است؛ چراکه وقتی نسبت به سریالی نقد وجود دارد، یعنی دیده می شود. اینکه مخاطبان سوجان را می بینند، هوشمندی سازنده است اینکه توانسته از فضا و بازیگران و قصه روایت خوبی داشته باشد.
جهرمی که تجربه اجرا هم دارد، بیان کرد: مجری‌گری کار سختی است به ویژه روی آنتن زنده. اما وقتی فهمیدم آقای مرادی که مجری بوده در این سریال حضور دارد خیالم راحت شد. به اندازه ای لهجه‌ها در سریال خوب ادا شد که به عوامل افتخار می کنم. ساختار جامعه از خانواده است و ساختار یک خانواده هم با زن است. من به عنوان فردی که هم زن هستم و هم مادر، وقتی سریالی به بحث زن می پردازد برای من خیلی مقدس است. چون می دانم زن پایه اصلی یک خانواده است.
این بازیگر درباره ایفای نقش طلا در سریال سوجان چنین توضیح داد: ایفای نقش «طلا» در سریال «سوجان» دشواری‌های خاص خود را داشت؛ به عنوان مثال بعضی از اخلاق‌های این شخصیت مثل تندخویی، خودخواهی و خوش‌گذرانی‌های وی با روحیات من به‌طور کلی متفاوت بود. من در زندگی شخصی‌ام برای هر کاری و قبل از هر تصمیمی فکر می‌کنم و بی‌گدار به آب نمی‌زنم. با این حال ایفای آن برایم بسیار متفاوت و جذاب بود.
جهرمی ادامه داد: «طلا» اولین بار بابت تصمیمی که گرفت شکست خورد، چون عاشق شد و بدون فکر کردن انتخاب کرد. همین انتخاب اشتباه باعث شد که دید وی به زندگی به‌طور کامل تغییر کند.
«طلا» از هر دو پا فلج شده بود، تصور کنید در ایفای این نقش در ناحیه پا نمی‌توانستم حرکتی داشته باشم، به جهت اقتدار و غروری که این شخصیت داشت امکان استفاده از دست‌ها را نیز نداشتم و باید تمام اکت را روی میمیک صورت می‌گذاشتم. به هر حال من به دلیل نگهداری از مادرم که چندین سال روی ویلچر قرار داشت، نسبت به این موقعیت ناآشنا نبودم و در ایفای نقش «طلا» می‌دانستم که چه مواردی را باید رعایت کنم تا نقش برای تماشاگر باورپذیرتر از آب درآید.
در یکی از سکانس‌ها قرار بود کاراکتر «طلا» با کمک عصاهایش برای اولین بار روی پاهایش بایستد. متأسفانه در این سکانس به میزانی به دست‌ها و پاهایم فشار وارد شد که تا چند هفته درد داشتم و دست‌ها و پاهایم ورم کرده بود. با این حال حالا که می‌بینم مخاطب با «سوجان» و تک تک نقش‌هایش ارتباط برقرار کرده تمام آن سختی‌ها برایم تبدیل به خاطره‌ای شیرین شده است و خوشحالم که این شب‌ها هر چه داستان پیش می‌رود کنجکاوی مخاطبان نیز درباره ادامه داستان بیشتر می‌شود.
او تصریح کرد: متأسفانه ما در مورد افراد دارای معلولیت کوتاهی‌های بسیاری داشته‌ایم و برای ایجاد امکانات رفاهی این عزیزان باید تلاش بیشتری انجام دهیم. امیدوارم با کمک مسوولان مربوطه هر چه زودتر فرهنگسازی‌های مناسب درباره این افراد صورت پذیرد و با یک برنامه‌ریزی درست و اصولی امکانات اولیه برای آنان در سطح جامعه فراهم شود.
به‌نظرم افراد دارای معلولیت که روی ویلچر می‌نشینند به هیچ‌وجه ناتوان نیستند بلکه این افراد ویژگی‌هایی دارند که ما به‌طور کامل از آن غافل هستیم. بسیاری از این عزیزان بااستعداد و هنرمند هستند که در جامعه ما نیز افتخارآفرینی‌های زیادی داشته‌اند. وقتی پای صحبت خیلی از این عزیزان می‌نشینیم می‌بینیم که از ترحم و نگاه ترحم‌آمیز برخی گله دارند و می‌گویند اطرافیان طوری برخورد می‌کنند که انگار آنها با ما فرق دارند. من به شخصه زمانی‌که مادرم درگیر بیماری بود و از این وسیله استفاده می‌کرد، نگاه ترحم‌آمیز اطرافیان را نسبت به وی می‌دیدم و به عنوان همراه بیمار خیلی اذیت می‌شدم.
ویژگی بارز افراد معلول این است که ایمان و باور دارند و شرایطی که برای‌شان به وجود آمده را به خوبی می‌پذیرند، اما این خانواده‌ها هستند که نمی‌توانند بپذیرند و انکار می‌کنند.
امیدوارم تمام عزیزانی که درگیر این بیماری هستند هر چه زودتر سلامتی خودشان را به دست بیاورند.
در این زمینه بخوانید و تماشا کنید:
به گزارش ایسنا، سریال «سوجان» این روزها حدود ساعت ۲۲ و ۱۵ دقیقه از شبکه اول سیما در حال پخش است و تاکنون ۴۶ قسمت از این مجموعه روی آنتن رفته است.
«سوجان» روایت زندگی دختری به نام سوجان در بطن ماجرایی خانوادگی و عاشقانه است که نگاه جامعه‌شناسانه‌ای به تحولات سیاسی اجتماعی ایران در قرن معاصر دارد. قصه‌ای که در دل جنگل‌های سرسبز شمال ایران روایت می‌شود.
بهزاد فراهانی، سیما تیرانداز، بهنام تشکر، غزاله اکرمی، بیتا عالمی، رها راد، سارا اللهیاری، ثریا قاسمی، احسان امانی، مهرداد ضیایی، علی مرادی، مهران ضیغمی، بهادر زمانی، محمدرضا اکبری، رضا توکلی، مهدی صبایی، رامین راستاد، حمیدرضا نعیمی، مهران رجبی، نسرین نکیسا، حدیث نیکرو، ساغر عزیزی، امین چنارانی، نازنین رضوانی، منیره حسین زاده، مرسده جهانی، فرج الله گل سفیدی، مرجان متقی، مهدی مخبری، پریسا دوستی، مرتضی عالم، زهرا جهرمی، به همراه بازیگران بومی در این مجموعه ایفای نقش می کنند.
انتهای پیام
نظرات