به گزارش ایسنا، مراسم رونمایی از کتاب «در معیت پرزیدنت» نوشته سیدعبدالجواد موسوی امروز (دوشنبه، ۲۲ اردیبهشت) در سرای ادبیات در محل نمایشگاه کتاب تهران در مصلی برگزار شد.

در ابتدای نشست عبدالجواد موسوی، شاعر، نویسنده و روزنامه‌نگار درباره شکل‌گیری این کتاب و اینکه شامل سه سفر حسن روحانی به استان‌های خوزستان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان است، توضیح داد.

 کتاب حوصله‌سربر نیست

صادق زیباکلام، استاد دانشگاه و چهره سیاسی،  با بیان اینکه این کتاب شامل سه سفر به استان‌های خوزستان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان است، گفت: این کتاب چیزی درباره خوزستان به مخاطب نمی‌گوید، چیزی از هرمزگان و سیستان جز فقر،  فقر و باز هم فقر نمی‌گوید. همه ما این را می‌دانیم.

  او افزود: چیزی که در خواندن کتاب متوجهش نشدم این است که آقای موسوی چه کاره‌ است؟ سِمتش و شغلش چیست؟ اگر نباشد چه اتفاقی می‌افتد و حالا که هست چه اتفاقی افتاده است؟

به گفته زیباکلام، انشای کتاب خیلی جالب است؛ یک جورهایی نویسنده دارد با خودش صحبت می‌کند،  با مخاطب صحبت نمی‌کند و خاطرات خود را می‌نویسد. کتاب و خاطرات جنبه سیاسی و اجتماعی و معرفی مناطق را ندارد و شرح احوالات است.

زیباکلام خاطرنشان کرد: سبک نگارش موسوی خسته‌کننده و حوصله سربر نیست، برخلاف خاطره‌نویسی‌های  معمول.

او با اشاره به چاپ کتاب با تأخیر ۱۲ ساله، گفت: نویسنده چیزی به خواننده نمی‌گوید که چرا کتاب الان چاپ می‌شود. حدس می‌زنم  او هم مانند ما که به اپیدمی‌ای درباره روحانی گرفتار شدیم، گرفتار شده  است. ما  آبرو و حیثیت‌مان را در سال ۱۳۹۲ گذاشتیم اما رفتار روحانی بعد از رئیس‌جمهور شدن تغییر کرد و  انگار نه انگار؛ شد به گونه‌ای که «می‌خواستید رأی ندهید» و این دردناک بود. شاید موسوی می‌خواست تتمه آبروی خود را حفظ کرده و کتاب را چاپ نکند و  شاید دلایل دیگری دارد.

زیباکلام در بخش دیگری از سخنان خود اظهار کرد: آدم کتاب را که می‌خواند، متوجه می‌شود چقدر برای  نویسنده کتاب  دردآور ‌و رنج‌آور است که با روحانی کار می‌کند و همسفر او می‌شود. 

 روحانی غایب بزرگ «در معیت پرزیدنت»

در بخش دیگری از نشست، حسام‌الدین آشنا، فعال سیاسی که مشاور حسن روحانی بود در سخنانی گفت: این کتاب را بخوانید تا هرکسی که بخواهد رئیس‌جمهور شود، کسی چون عبدالجوادی را با خود به سفر ببرد؛ کسی که مسائل را بفهمد،  بتواند بنویسد و جرأت نقد هم داشته باشد.

 او با بیان اینکه یک سفر زیر پرده، پرده، رو پرده و پشت پرده دارد، گفت: رو پرده که در رسانه منعکس می‌شود، سفر را زیبا نشان می‌دهد، پرده را همراهان و افراد  نزدیک درک می‌کنند و خیلی راجع‌به زیر پرده  حرف نمی‌زنند و پشت پرده را هم حتی خود رئیس‌جمهور ممکن است نفهمد. 

 او با بیان اینکه سفرنامه خودنوشت و دیگرنوشت داریم، گفت: این سفرنامه درباره خود کسی که سفر کرده (روحانی) نیست، غایب بزرگ نوشته موسوی، رئیس‌جمهور است. موسوی رئیس‌جمهور را دیده و با چیزهایی که شنیده و حواشی سفرنامه خود را نوشته است.

سفرنامه انتقادی

آشنا خاطرنشان کرد: نویسنده این سفرنامه، سلوک درونی خود را واگویه کرده است. بسیاری چیزها گفت‌وگوی او با خودش است و باارزش است. این سفرنامه از جنس سفرنامه‌های دیگر نیست و سفرنامه انتقادی است، او از همراهان و حفاظت و تشریفات و حتی خود رئیس‌جمهور انتقاد می‌کند. او منتقدی است که  به نمایندگی از مردم عادی و روشنفکران سفر را بازگو می‌کند.

آشنا با اشاره به اینکه فاصله طولانی انتشار از ماوقع باعث آشنازدایی از وقایع و نگاه واقع‌گرایانه است، ادامه داد: موسوی در پرداخت صحنه‌ها فوق‌العاده خوب عمل کرده است. نویسنده حتی پیش از سفر، درگیری ذهنی با وقایع و لایه‌های مختلف را ایجاد می‌کند. در یک لحظه تاریخ را متوقف کرده و به واقعه تاریخی عمق می‌بخشد. 

او با بیان اینکه برای اولین بار است دفاعیه رسمی  از روحانی انجام می‌دهد، گفت:  ۳ نفر از ۱۴۰۰ تا الان خاطرات ایشان را ثبت کرده‌اند که تازه به ۱۳۹۴ رسیده است. مساله این است که اگر طرف حق داشته باشد و اجازه داشته باشد و امکان داشته باشد که پشت پرده را تعریف کند آن وقت نگاه ما به آدم‌ها تغییر می‌کند.

آشنا با اشاره به تصمیمات و تبعاتی که یک تصمیم می‌تواند برای رئیس‌جمهور داشته باشد و بیان خاطراتی از سفر به سیستان و بلوچستان، گفت:  رئیس‌جمهوری در ایران بسیار سخت‌تر از کشورهای دیگر است. با رأی مردم به عنوان نفر دوم کشور انتخاب می‌شود اما به اندازه ملاحظات پدر یک  خانواده اعتبار  ندارد. آقای موسوی به ظاهر سفرنامه نوشته اما در باطن فهم جدیدی از  رئیس‌جمهوری و کشورداری ارائه می‌کند که رئیس‌جمهور چه ملاحظاتی دارد.

او یادآور شد: موسوی از روحانی صحبت کرده و نکرده است. موسوی در این کتاب کلیدی‌ترین سخنان روحانی را آورده و تفسیر خود را افزوده است، در عمل سفرنامه می‌خوانید اما اندیشه روحانی شرح داده می‌شود.

 انتشار سفرنامه در بدترین و بهترین زمان 

رضا امیرخانی، داستان‌نویس نیز در این نشست گفت: جلسه رونمایی آدابی دارد، جلسه کسانی است که کتاب را  خوانده‌اند و برای بقیه که نخوانده‌اند تعریف می‌کنند، پس نقد کتاب جایی در آن ندارد و کارمان این است تولد بچه را تبریک  بگوییم. چرا به این جلسه آمدم؟ چون ۳۰ سال است که با جواد رفیقم و او هم اهل رفیق‌بازی است.

 او سپس بیان کرد: انتشار سفرنامه در بدترین زمان اتفاق افتاده است، الان کسی حاضر نیست در جلسه با موضوع روحانی حاضر شود، اگر آن زمان منتشر می‌شد، ممکن بود اتفاقات متفاوتی بیفتد و در جایی پست بگیرد؛ البته آقای آشنا اهل پست پخش کردن نیست.

او با بیان اینکه اما از طرفی بهترین زمان انتشار است، گفت: بدون لکنت بگویم دوره انتزاع قدرت روحانی است و می‌تواند در دوره مرخصی، طعم زندگی واقعی را بچشد. انتزاع قدرت، نوعی فرزانگی به فرد می‌دهد. 

او سپس درباره اهمیت جایگاه روحانی به جهت ریل‌گذاری در عرصه سیاست خارجی گفت.

امیرخانی مشخص نبودن تاریخ،  نبود نقشه و عکس را از ایرادهای کتاب خواند.

در بخش دیگری از نشست سیدعبدالجواد موسوی از ایستادن پای رأی خود گفت و از نوشتن سفرنامه دفاع کرد و افزود: یکی از دلایلی که دیگر من را سفر نبردند این بود که ستایش کسی را نکردم و کسی به من نگفت، چه بنویس چه ننویس. 

او یادآور شد: این سفرنامه ملغمه‌ای از تاریخ و خاطره شخصی است و ممکن است با سفرنامه‌های مرسوم تفاوت اساسی داشته باشد.

رضا امیرخانی در بخش پایانی نشست گفت: تعداد کسانی که کتاب را  نخوانده‌اند زیاد است. برخی از کتاب‌ها رنگ وبوی نویسنده را دارند؛ نان ساجی رنگ و بوی متفاوتی دارد و رنگ و بوی نان ساجی هر کسی متفاوت است اما نان ماشینی هم  داریم که تفاوت زیادی ندارند. بسیاری از سفرنامه‌ها که ممکن است درباره هر رئیس‌جمهوری نوشته شوند، مانند نان ماشینی هستند و تفاوتی ندارند که درباره چه  کسی هستند. این کتاب از  دسته نان ساجی  است و نگاه و  کارنامه عبدالجواد موسوی  را حفظ کرده است.

 انتهای پیام