به گزارش ایسنا،‌ یک سردیس برنزی متعلق به سال ۱۹۵۵ از آلبرتو جاکومتی که با برآورد ۷۰ میلیون دلار در حراجی شبانه آثار مدرن ساتبیز در نیویورک ارائه شده بود، روز سه‌شنبه موفق به یافتن خریدار نشد.

این مجسمه که از سوی حراجی «ساتبیز» به عنوان اثر شاخص معرفی شده بود، از اموال شیلدون سولو، غول املاک که در سال ۲۰۲۰ درگذشت، در حراجی ارائه شده بود. این مجسمه که در دوسالانه ونیز در سال ۱۹۵۶ به نمایش گذاشته شده بود، پیش‌تر در جنوب فرانسه به نمایش درآمده بود.

حراج‌گذار، مزایده این اثر را که بدون ضمانت (گارانتی فروش) عرضه شده بود، از ۵۹ میلیون دلار آغاز کرد. اگرچه چند پیشنهاد باعث شد قیمت تا ۶۴ میلیون دلار بالا برود، اما پس از چهار دقیقه اثر بدون فروش از حراج خارج شد.

مدیرعامل ساتبیز، چارلز استوارت، به روزنامه وال‌استریت ژورنال گفت: «حراج‌ها اغلب مدیریت‌شده و برنامه‌ریزی‌شده هستند، اما این یک لحظه طبیعی در حراج بود. ما به اهمیت این اثر پایبندیم.»

۶ عدد از این نسخه مجسمه برنزی جاکومتی تولید شده است. یکی از نسخه‌ها درحالی در سال ۲۰۱۰ در کریستیز به قیمت ۵۳ میلیون دلار فروخته شد که قیمت آن  بین ۲۵ تا ۳۵ میلیون دلار برآورد شده بود. ساتبیز نیز در سال ۲۰۱۳ نسخه دیگری از آن را با قیمت ۵۰ میلیون دلار فروخت. در آن زمان ارزش این مجسمه بین ۳۵ تا ۵۰ میلیون دلار تخمین زده شده بود.

آثار «جاکومتی» مدت‌هاست که به‌ عنوان آثار شاخص و مورد علاقه مجموعه‌دارها شناخته می‌شوند و معمولاً با قیمت‌های هشت‌ رقمی یا بیشتر به فروش می‌رسند. در سال ۲۰۱۵، مجسمه «مردی که اشاره می‌کند» (Pointing Man) متعلق به سال ۱۹۴۷ میلادی نیز از مجموعه سولو، با قیمت ۱۴۱.۳ میلیون دلار فروخته شد که رکورد فروش آثار این در حراج را شکست. اخیراً نیز اثر Le Nez (از سال‌های ۱۹۴۷/۴۹، قالب‌گیری‌شده در ۱۹۶۵) از «مجموعه مک‌لو» (Macklowe Collection) با قیمت ۷۸.۴ میلیون دلار به فروش رسید.

آلبرتو جاکومتی» (Alberto Giacometti) مجسمه‌ساز و نقاش سوئیسی یکی از بزرگ‌ترین هنرمندان قرن بیستم است. جاکومتی در سال ۱۹۰۱ میلادی متولد شد و از همان دوران کودکی به هنر علاقه نشان داد و نخستین تابلو رنگ روغن خود را در سن دوازده سالگی خلق کرد. پدرخوانده او نقاش مکتب فوویسم بود و بردارش «برونو» نیز معمار شد. دیگر بردارش،‌ «دیه‌گو»‌ طراح و هنرمند، مهم‌ترین مدل «جاکومتی»‌ و دستیار او بود. جاکومتی در سال ۱۹۶۲ در بینال ونیز جایزه بزرگ مجسمه سازی را دریافت کرد و به این ترتیب به شهرتی جهانی دست پیدا کرد.

اما بیش از هر چیز دیگری،‌ مجسمه‌های شبیه به انسان «جاکومتی‌»‌ هستند که او را به شهرت رساندند. با اینکه او در طراحی،‌ نقاشی و ساخت اشیاء‌ تزئینی هم تجربه داشت،‌ آدمک‌های باریک او هستند که به سرعت نام «جاکومتی» را در ذهن علاقه‌مندان به هنر تداعی می‌کنند. «جاکومتی»‌ به دنبال جنگ جهانی دوم از ژنو به پاریس بازگشت. در این دوران تمرکزش را بر خلق مجسمه‌های تکی گذاشت که اغلب درحال قدم زدن یا ایستادن بودند.

دوستان و خانواده «جاکومتی»‌ سوژه آثار هنری او می‌شدند. «جاکومتی»‌ ترجیح می‌داد از سوژه‌هایی استفاده کند که شخصا آن‌ها را می‌شناخت؛‌ برای مثال،‌ برادرش «دیه‌گو»‌ و همسرش «آنت»‌. او همچنین از حافظه‌اش برای استفاده از سوژه‌ها بهره می‌برد.

انتهای پیام